Aşka Emanet [FİNAL OLDU]

15. Bölüm Part-1: ACI BİR FERYAT!

Hikayemiz için kendi çapımda bir video yaptım, çok güzel olmadı ama inşallah beğenirsiniz ❤❤❤

Keyifli okumalar; SEVGİLERLE ❤❤❤

PART 1

Hayat iyisiyle kötüsüyle devam ediyordu ve etmek zorundaydı. Tıpkı Eroğlu Konağı'nda olduğu gibi. Zara, Akif Mirza ve Helin'i İstanbul'a yolcu eden konak halkı durgundu. Sümer Hanım, Akif Mirza'yı bir türlü konağa bağlamayı başaramamıştı ve oğlu, kızı gibi sevdiği gelini Zara'yı da peşi sıra sürüklemişti. Büyük salonda oturan aile oldukça sessizdi. Aziz izin isteyerek kalktı ve Rojda'yı da alıp odalarına gittiler. Rojda temiz çamaşırları güzelce katlarken Aziz işe gitmek için hazırlanıyordu. Rojda'nın durgun hali Zara gidince daha da artmıştı ve Aziz bu durumu fark etmişti.
"Annemin yanında da böyle surat asarak oturma! Kadın zaten üzgün, bir de sen üzme!"
Rojda, genç adamın kendisine dediğini anlayınca kafasını kaldırdı ve bir gün sonra ilk kez gözleri birbiriyle buluştu. Rojda gözlerini kaçırdı ve kafasını olumlu anlamda salladı. Sümer hanımın üzülmesini kendisi de istemiyordu ama genç kadın için duygularını saklamak gittikçe zorlaşıyordu. Katladığı havluları banyoya götürmek için oturduğu yerden kalktı.

Aziz çalan telefonunu açıp hoparlöre aldı ve komodininin üstüne koydu. Bir yandan aynanın karşısında kravatını bağlamaya çalışırken bir yandan telefonla konuşuyordu. Şirketinde çalışan akrabası Bülent aramıştı ve bir şeyler söylemek için kıvrandığı her halinden belliydi.
"Bülent, koçum direk söyle ne söyleyeceksen?"
"Abi senin evliliğinle ilgili dedikodular aldı başını yürüdü."
"Ne dedikodusu?"
"Abi ama sakin olacaksın, fevri haraket etmek yok."
"Bülent, beni sinirlendirme koçum! Söyle diyorsam, söyle!"
"Hızır'ların Bilal... Rojda yenge için millete diyormuş ki yollunun teki, kocası ölünce azdı ve Aziz'i baştan çıkardı. Ve... sözde Rojda senden hamile olduğu için evlenmişsiniz!"
Aziz'in kravatını bağlayan elleri bir anda durdu ve kaskatı kesildi. Sinir, öfke ve kızgınlık beynine sıçradı. Telefonu hızla eline aldı ve hoparlörü kapattı. Telefonu kulağına dayayıp emretti;
"Bana Bilal'in yerini bulman için beş dakikan var!"
Telefonu Bülent'in suratına kapattı.
"Allah kahretsin," dedi ve sinirle sehpaya yumruğunu indirdi. Kafasını banyonun kapısına çevirdiğinde genç kadını kapı koluna tutunurken gördü. Açık kahve gözleri yaşlarla dolmuştu. Bu da demek oluyordu ki genç kadın her şeyi duymuştu. Aziz bir anda; "Ağlama!" diye bağırdı. Rojda ise korkuyla titredi. Sürekli hak etmediği şeyler duymaktan ve yaşamaktan bıkmıştı. Oysa sadece mutlu olmak istiyordu. Sevdikleriyle mutlu bir şekilde ömrünü tüketmeye dünden razıydı.

Aziz yarım yamalak yaptığı kravatı bir anda boynundan çıkardı ve yere attı. Gelen mesaj sesiyle kendine gelen genç adam odanın kapısına doğru küfür ederek yürümeye başladı.
"Ulan anandan içtiğin sütü burnundan getireceğim senin şerefsiz!"
Rojda kendinden beklenmeyen çevik bir hareketle kapıyla Aziz'in arasına girdi.
"Dur... gitme!" dedi. Kollarını açtı ve kapıya yaslandı. Böylelikle sanki genç adamın gitmesini önleyecekti. Aziz, Rojda'yı kolundan yakaladı.
"Çekil önümden," dedi genç kadını kenara itmeye çalışırken.
Rojda ilk kez Aziz'e karşı geliyordu;
"Hayır, çekilmeyeceğim!"
"Çekil diyorum, bak kötü olacak sonu!"
"Hayır, nolur gitme! Korkuyorum... kim ne derse desin benim hakkımda umurumda değil yeter ki sana bir zarar gelmesin," diyen genç kadının gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı.
"Senin için gitmiyorum! Kendi itibarımı kurtarmaya gideceğim!"
Rojda, Aziz'in dediklerine kırılsa da direnmeye devam etti.
"Gitmeyeceksin! İzin vermem gitmene!"
Aziz sinirli bir şekilde gülümsedi ve Rojda'ya meydan okudu.
"Ne yapabilirsin ki? Beni bu numaralarla durdurabileceğini sanıyorsan yanılıyorsun!"
Rojda kısa bir an düşündü. Aziz tüm gücünü kullansa kendisini kapıdan kenara itebilir ve giderdi.

İçinde bulunduğu çaresizlikle belki de hiç yapmaması gereken bir şey yaptı, gözlerini kapatıp Aziz'in dudaklarına yapıştı. Kollarını boynuna doladığı adamdan karşılık beklerken kalbi hızla atıyordu. Aziz'in gözleri şaşkınlıkla kocaman açılmıştı. Öfkesi kısa bir anlığına da olsa toz bulutu olurken öpücüğün hakimiyetini eline geçirdi. Genç kadının belinden yakaladı ve kucağına alıp sırtını kapıya dayadı. Rojda bacaklarını Aziz'in beline doladı. Hırsla öpüşen karı-koca neredeyse iç içe geçmişti. Rojda hassas bölgesinde hissettiği sertlikle kıpkırmızı olmuştu. Ellerini genç adamın saçlarına doladı ve nefeslerinin yettiği kadarıyla birbirlerinin dudaklarını keşfettiler. Dudakları ayrılırken Aziz genç kadının alt dudağını dişledi. İkisinin de göğüsleri hızla inip kalkarken tutkuyla birbirlerine bakıyorlardı. Rojda elini acıyan dudağına götürdüğünde ıslaklık hissetti. Geri çekip baktığında ise dudağının kanadığını hissetti. Aziz genç kadını bir anda kucağından indirdi ve kenara inip kapıyı açtı. Odadan çıkmadan önce öpüşmeyle dağılan Rojda'ya çevirdi kafasını.
"Tebrik etmek gerek seni, sonuçta bir erkeği nasıl baştan çıkaracağını çok iyi biliyorsun. Allah bilir rahmetli kuzenimi de böyle baştan çıkarmışsındır!"
Dediği demiş, kırdığı kalbi bininci kez tekrar kırmış ve çekip gitmişti. Rojda duyduklarının ağırlığıyla olduğu yerde kalakalmıştı. Sanki bir el boğazını sıkıyor ve nefes alamıyordu. İçinde bulundukları durumu unutmuş ve gitmesine engel olamamıştı.

Yaşadığı şoku atlatmaya çalışarak derin bir nefes aldı. Bir şeyler yapması gerekiyordu. Kendi gururundan önce genç adama engel olmalıydı. Aziz'in gitmesine engel olamamıştı ancak Sümer anneye bu durumu anlatabilir ve ondan yardım isteyebilirdi. İçindeki korku ve panikle odadan çıktı. avluya inen merdivenlere koşar adım yürüdü. İçindeki korku ve panik her an çığ misali büyüyordu. Hızlı hızlı merdivenlerden inerken yere kadar uzanan eteğinin hazimetine uğradı. Eteği ayaklarına dolandı ve dengesini kaybeden Rojda tutanacak bit yer bulamayıp acı bir feryatla merdivenlerden yuvarlandı. Sol kolu üstüne düşen genç kadın kafasını da sertçe yere çarpmıştı. Bilincini kaybetmeden önce tek nefeste "Aziz..." diyebildi.

BÖLÜM SONU