Aşka Emanet [FİNAL OLDU]

19. Bölüm: SEVGİ DOLU BİR DOKUNUŞ!

Multi: Erhan Hoca (kim ki acaba bu adam 🙈)

Bu bölümü sabır ve merakla bekleyen bütün okuyucularıma ithaf ediyorum 🤗🤗🤗

Keyifli Okumalar; SEVGİLERLE ❤❤❤

19. Bölüm

Güzel günler göreceğiz, diyebilen ve buna inanan insan henüz çok acı çekmemiş insandır. Zara bunu diyemiyordu çünkü çok acı çekmişti. Güzel bir hayat yaşamak istiyordu ama umutsuzdu. Giden kocasının ardından kendi kendine itirafını yapmıştı. Kocasından kaçamıyordu ve bunun farkındaydı. Fakültenin kapısına yürürken onu köşede izleyen gözlerden bir haberdi.
"Günaydın," diyen genç adama baktı Zara.
"Günaydın hocam," dedi ve kapıyı açıp içeri girdi.
"O adam kim?"
Zara böyle bir soru beklemediği için bakışlarını hocasına çevirdi. İlk başta yanlış anladığını düşünmüştü ki genç adamın gözlerini görene kadar.

Tek kelimeyle; "Kocam," dedi.
"Kocan? O yüzüğü kendini korumak için taktığını düşünmüştüm."
Zara sol elindeki alyansına baktı.
"Kendimi korumak için yüzüğe ihtiyacım yok!"
Genç kız hızlı yürürken kolundan yakaladı.
"Yanlış anladın, sadece evlenmek için fazla küçüksün!"
Zara kolunu genç adamdan kurtardı.
"Evlenmek için yeterince büyüğüm!"
"Zara... geldiğin yerde zorla evlendirilen insanlar var sen de -" demişti ki genç kadın Erhan hocanın sözünü kesti.
"Geldiğim yer beni ilgilendirir ve kocamla birbirimizi severek evlendik!" dedi. Söylediği yalana kendisi de inanmak istiyordu. Sonuçta kendin inanmadığın bir şeye başkalarını da inandıramazsın.
"Buna inanmıyorum!"
"Benim saklayacak bir şeyim yok, inanıp inanmamak sizi ilgilendirir Erhan Hocam!" dedi ve genç adama arkasını döndü. Hızlı adımlarla amfiye giderken genç adamın; "Herkesin saklayacak bir şeyleri vardır!" dediğini duydu. Ancak cevap vermeden yürümeye devam etti.

Amfide oturduğunda kalbi deli gibi atıyordu. Hocası bile olsa hangi cüretle kolunu sıkardı. Okula başladığından beri Erhan hocanın bakışlarından rahatsız olan Zara, yanlış anladığını düşünmüştü. Ancak her şey ortadaydı. Bu durumdan Akif Mirza'ya bahsetsetmeyi düşünürken, kendisini okuldan alacağını bildiği için vazgeçti. Alt tarafı üç saatlik bir derse giren o adama dayanabilirdi! Sanırım...

Dersleri bittiğinde eve yürümeye başladı. İzlendiğini hisseden Zara yer yer durup etrafına bakındı ancak kimseyi göremedi. Sitenin güvenlikli giriş kapısına gelince rahatladı. Orta yaşlı güvenlik görevlisine; "İyi akşamlar Erol abi," dedi ve siteye girdi. Evine ulaştığında derin bir nefes aldı. Büyük bir şehirde yaşamak, hayata tutunup zorluklarla baş etmek düşündüğünden daha da zordu. Üstünü değiştirip rahat bir eşofman altı giydi. Üstünede kısa kollu bir tişört giydi. Kapı çaldığında Zara'nın içi ürperdi. En son kapı çaldığında öğrendiği gerçeklerle sarsılan genç kadın bu seferde aynı şeyleri yaşamak istemiyordu. Merdivenlerden yavaşça inerken kapı ikinci kez çaldı. Zara kapı deliğinden gelene baktı. Önce sarı saçları gördü ardından da ağlamaktan kıpkırmızı olan mavi gözleri...

Derin bir nefes alan Zara, kendini hazır hissetmiyordu. Helin yüzleşmek için kapısına kadar gelmişti ancak Zara içindeki küçücük suçluluk duygularına esir oluyordu. Helin ise inatla bir kez daha zile bastı. Zara yutkunduktan sonra kapıyı açtı. Soğuk bir sesle; "Ne istiyorsun?" diye sordu. Helin, genç kadına bir adım atarken Zara bu adımı fark edip bir adım geriledi.
"Zara... sen böyle bir kız değildin! Değilsin de, noldu sana?" diye sordu.
"Gerçekten bunu soruyor musun Helin! Benden sakladığınız onca şeyden sonra hemde..."
"Hepsi geçmişte kalmış, çocukça duygulardı! Akif Mirza'dan bana gelen hiçbir duygu olmadı!"
"Umurumda değil!"
"Beni işimden ve hatta en önemlisi en yakın dostumdan mahrum etmeye çalışıyorsun. Yapma bunu Zara... Hatanı anladığında dönüş için kapını aralık bırakmak en iyisidir!"