ITLOG NA MAALAT

Ika-12 na Maalat na Kabanata

Wednesday na naman, gosh. Ayoko sa lahat ng araw ay Wednesday. Lagi nalang nasisira at nalalaos ang beauty ko tuwing Wednesday sa bagal ng oras. Pagpasok ko, namamaga pa'rin yung mga mata ko sa pag-iyak kagabi. I am so broken right fucking now. Nilapatan ko ito ng yelo kaninang umaga para mag-deflate siya pero di naman gaanong lumiit ang pamamaga. Na-late pa 'ko nang dahil dito. Mabagal akong naglalakad sa corridor kasi hindi ko na kayang buhatin pa ang bigat ng loob na nararamdaman ko. Masyado akong nasaktan sa nakita ko kahapon. But then, whenever I think about it, I just keep on telling myself that he's not the one who hurts me, I'm the one who hurts myself. Kasi patuloy ko pa'ring iniisip yung mga nangyari kahapon. Patuloy ko pa'ring sinasaktan ang sarili ko sa pag-iisip na mamahallin niya din ako. Kahit alam kong imposible. PAtuloy ko paring sinasaktan yung sarili ko sa pag-iisip masyado. Sa pagsabi sa sarili ko na "ay, oo nga pala, estudyante niya nga lamang pala ako." Naluluha ako habang nai-isip ko ang mga bagay na ito. Nang makarating ako sa wing namin, nagpupunas ako ng luha, nang biglang bumukas ang isang pinto at lumabas si Ben 10—Ben 10-Uno—at nakita ako. Tumingin muna siya sa Omnitrix niya bago niya napansing umiiyak ako.

"Oh, ba't naiyak ka?" Tanong niya.. Nginitian ko lamang siya. Kahit na masakat. Tsaka lumaka papalayo. Nang makalagpas ako sa banyo, mag-isa na ulit ako. Pero akala ko lan pala iyon. Kasi may biglang tumawa sa'kin.

"Sharon." Sabi niya, at napalingon ako nang marinig ko ang boses na iyon. Si Bibeboy, tinawag ako, at bakas sa mukha niya ang pighati at pag-aalala. Pero hindi ko ito pinaniwalaan, kasi alam ko na hindi naman ito totoo. Wala naman talaga siyang pake sa akin. Obligasyon niya lang na magkaroon siya. Kasi nga, teacher ko siya. "Ba't ka umiiyak?" Tanong niya. Then he closed the gap between us within two strides. He's so close that I can already smell his perfume from Avon. Binili niya siguro kay Ma'am Babes?

Tumingin ako sa laniya at tsaka yumuko at umiling. "Wala po." Sagot ko at lalong lumakas ang hagupa ng luha ko. Ang hirap magtago ng nararamdaman mo. Lalo na kung yung mahal mo pa mismo ang nagtanong sa'yo.

"Anong wala? Sagutin mo nga ko. 'Yung totoo." Pagpupumilit niya.

"Kasi po..." Nag-aalangan ako.

"Kasi—ano?"

"Kasi po... Nireregla na po ako."

"Pusang alaos naman, oo. Sagutin mo 'ko nang seryosong sagot, kasi seryoso ako sayo!?" Pigil niyang sigaw sa'kin na para bang nasasaktan siya kasi umiiyak ako.

"Sorry, Sir. But you're not trustworthy enough for me to tell you the reason why I'm crying." I replied sternly. It's you Sir. You are the reason why I'm crying. Then I walked away. Habang gumagawa ako ng dramatic exit, biglang lumabas ng pintuan ng classroom si Chrismark at nakita ako.

"You're crying again." He murmured. Then shove my within his arms. "It's okay." He said reassuringly. And that makes me cry even harder. When he pulled away, I walked my way to my room at nakita kong sumunod si Sir sa'kin. Bakit ba kailangan pa niyang sumunod sa'kin? Wag sana siyag mag-iskandalo.

"Sir, umalis na po kayo. May klase pa po ako. Ayoko na po ng mas maraming interrogations." I whispered to him as I wipe my eyes.

"No." Madiin niyang sabi.

"Sir, please." I plead.

"Ako teacher niyo ngayon, ba't ako aalis?" Sabi niya.

Putek. Oo nga pala, siya ang first subject naming tuwing Wednesday. Oh, gosh, Sharon. Why are you so dumb? Bumalik nalang ako sa upuan ko dahil medyo napahiya ako. Natapos ang klase niya na tahimik siya. Wala ata siya sa mood mag-discuss kaya nagpa-lecture nalang siya gamit ang mahiwaga niyang projector.

Kinahapunan, pinatawag kaming mga girls sa library para isagawa ang I.D. picture taking. Nilugay ko na ang buhok ko para ipakita sa lahat ang Heatless Curls ko. Hinawi-hawi ko pa ito at tsaka pinalo-palo sa mukha ng mga kaklase kong maarte.