PSİKOPAT LİSELİ 2!

Ben Kardeşini Seviyorum!

Kuzey'in ağzından;

Defne'nin abisiyle konuşmak için odanin kapısını tıklattım. Söylemek bana düşmez ama en azından birkaç birşeyi bilmesi gerekiyor. Kapıyı açtığında beni görünce şaşırmıştı.

+Bakın anlıyorum siz bir abisiniz. O da sizin kardeşiniz. Korumakta haklısınız ama izin verirseniz kendimi tanıtmak istiyorum ve sizinle konuşmam gereken birkaç şey var.
dedim anlamamış gözlerle bana bakarken içeriyi göstererek;

+Girebilir miyim?
diye sordum. Kapıyı ardına kadar açıp kenara çekilince içeri girdim. Umarım bir sorun çıkmaz diye içimden geçirirken;

-Anlat!
diyince derin bir nefes alıp koltuğa oturuyordum ki;
-O kadar uzun kalacağını sanmıyorum.
dediğinde resmen kendime küfredilmiş gibi hissetmiştim. Oturmadan yavaşça ayağa doğruldum. Yapacak bir şey yok artık. Ayakta anlatacağız mecburen.

+Defne benim en yakın arkadaşım. Selim'den fazla severim. Yanlış anlamayın kardeşim olarak tabikii. Selim dengesizdir ama iyi çocuktur. Yani---
diyemeden sözümü kesmişti.

-Buraya onu savunmaya geldiysen kendini boşuna yorma. Kapıyı dışardan kapat.
diyince sinirlerim artık fazlasıyla zorlanıyordu. Sakin ol Kuzey. Sakin.

+Amacım onu savunmak değil. Kardeşiniz ne hamile.. Ne de evli. ama şunu bilmelisiniz ki o Selim'i çok seviyor sadece bu ara kavgalılar. Kızın üstüne fazla gitmeyin. Malum 16 senedir ortalıklarda olmayınca ne tepki vereceğini bilemezsiniz!
diyip odadan çıktım. Bu ne biçim abi ya? Seytan diyor sık somatını öldür. Ya canli kalırsa. İşte o yüzden şeytana diyorum ki "sıkıyorsa git sen öldür". Her neyse. Umarım akıllı ve zeki bir abidir, kardeşinin durumunu anlar.

Defne'nin ağzından;

Yatağımın üstünde oturuyordum. Olanları düşünmeye başladım. Selim gerçekten benim hamile olduğumu mu düşünmüştü? Suratımda hafif bir sırıtma olduğunu hissedince kendi kendime ne yapıyorsun Defne? Kendine gel diyemeden edemedim. Kapı çalınca aklıma ilk gelen kişi abimdi. Özür dilemek için mi gelmişti? Ya oysa? Kapıyı açmalı mıydım? Yoksa oturup bana seslenmesini mi beklemeliyim? Offf. Kapının üçüncü tıklatışıydı bu. Tam açmamaya karar verip oturuyordum ki;

-Defne? Açsana kapıyı!
demişti Kuzey. Hızla kalkıp kapıyı açtım. İçeri davet etmemiştim ama içeriye girmişti bile.

-Abinle konuştum. Umarım dediklerimi anlar.
diyince şaşkın bakışlarla ona bakarken;

+Ne demek konuştum?
diye sorup kapıyı kapattım. Kuzey koltuğa oturunca bende yatağın ayak ucuna oturup dinlemeye başladım. Ama anlatacağı yok gibiydi. Çünkü bakışları kaçamaktı.

+Ne olduğunu söyleyecek misin yoksa kapıyı dışarıdan mı kapatacaksın?
diye sorunca kaşlarını çatıp bana baktı.

-Abi kardeş ikiniz de aynısınız. Vayy canına.

+Sonuç?

-Selim'den felan. Senden...
diyince aniden atıldım.

+Ben ve Selim. Yani biz. Lütfen abime olanları yani bizim hakkımızda olup bitenleri anlattığını söyleme.

-Maalesef--
diyince sözünü kesip;

+Önemli degil. Ben senden önce çoktan konuşmuştum bile. Başka?
diye sordum. Şaşırmıştı. Haklıydı.

-Bu kadar o zaman.
diyip ayağa kalktı. Kapıya yönelince;

+Teşekkürler.
dediğimde durdu.
+ Herşey için.
diye devam ettim. Bana bakmadan yürümeye devam ederek;