In My Dying Days

Chapter 1

Chapter 1
My Wishlist





TikTak
TikTak
TikTak


Naku ano na naman ba yun? Napatingin ako sa bintana ng kwartong kinalalagyan ko.


"Umuulan pala." mahina kong sabi.

Kitang kita kasi yung bawat patak at rinig na rinig yung lagaslas ng tubig na nangagaling sa ulan na medyo malakas na bumubuhos ngayon.

Hay, ang sarap sigurong magtampisaw sa tubig noh, I miss those times na naliligo ako sa ulan whenever pinapayagan ako ng nanay ko.


And speaking of nanay nasaan kaya ang aking magandang mother.

I heard a knock and then my pumasok sa kwarto.

"TJ, nainom mo na ba yung gamot mo. Umalis kasi sandali si Dra. Frea eh. Katetext lang na magtatagal siya ng konti." sabi nung nurse na pumasok.

Tumango na lang ako at hinayaan siyang i check yung BP ko and so. After nun I asked him kung pwede niyang iabot yung IPAD na nasa kabilang table. I think ginamit ata ni mama kanina while I'm sleeping. Oh, si Dra. Frea nga pala siya yung mommy ko slash doctor. Pero mayroon talaga akong pinakadoctor kaso out of town ngayon at may medical mission. The nurse gladly gave my me pad and walk away.

Sanay naman na ako ng ganito eh, since we discovered my condition hindi na ako pinalabas. I was confined with this room even if I like it or not because of my parents. Hindi naman ako nagcocomplain because I know it's for my own good pero sometimes I feel trapped and feel like a prisoner.

When I open the browser then check in my facebook I saw a lot of notifications. I saw pictures of my former classmates when they had a seminar. Nakakainggit. Sana ako din nandoon, kaso I'm here stuck.

Ni-like ko yung mga pics. and nagcomment din. Nakakatuwa kasi kahit ang tagal ko na silang hindi nakikita they also liked each of my comments and then comment back.

Some say na they missed me already, or asked how was I and also wish that I was there with them.

Naiiyak na nga ako ng konti ng naalala ko na bawal akong masyadong ma-overwhelm. Kaya binababa ko muna yung tablet at pumikit.

How I wish na nandoon din ako. Masayang nakikipagharutan at kulitan sa mga kaibigan ko. Nakikipagasaran at inisan sa kanila.

I look outside the window. May nakita akong mga batang naglalaro mula sa labas. Unconciously ay napatayo ako. Wala nga pala akong IV, tinanggal kasi kanina ni mama bago nga ako makatulog kasi nga daw minsan maharot akong matulog kaya may mga tendencies na nahihila ko yun kaya ayun IV free muna ako. Dahan dahan akong lumapit sa bintana. Hinawakan yung salamin at tinitigan yung mga batang malayang nakakapaglaro sa labas.

Sana bata pa din ako. Yung hindi ko gaanong iniisip yung future ko. Yung hindi ko iniisip kung ilang oras, minuto o segundo na lang ako sa mundo.

Lumayo ako doon at naglakad naman papuntang pintuan. I don't know what possessed me because without thinking ay lumabas ako ng pinto. Hindi ko alintana kung may makakita sa akin. Patuloy lang akong naglakad hanggang mapadpad ako sa may garden.

Little droplets of water falls on the wide surface. Beautiful flowers bloom preetily inspite the water pouring in the sky. I step out and tilt my face, letting the rain drop on me and my body. Nawalan na ata ako ng pakialam sa mundo eh. Good thing wala pang kahit
na sino ang nakakakita sa akin kaya nagpatuloy ako sa pag-savor ng feeling like I'm free, na kaya kong gawin ang kahit na ano. Kahit masama sa akin ang tumakbo ay hindi ko napigilan na gawin iyon. Medyo hingal man ay masaya akong nagpaulan.

Ah.. Ito yung namiss ko. Ito yung pakiramdam na I'm longing for. Being free and never restrain.

I was laughing crazily, hindi ko nararamdaman yung medyo pagkirot ng puso ko. Siguro nga totoo yung kasabihan.

Laughter is indeed the best medicine in the world. Walang gamot, walang kahit na sinong doktor ang makakatalo sa naiibigay na kaginhawaan pagmasaya ka.

Kahit hindi pa tapos yung ulan ay pumasok na ako. Alam ko naman na pag may nakapansin na wala ako sa kwarto ko magkakawindang-windang ang lahat. Knowing my mother's temper, I would never risk. Tahimik akong pumasok ng kwarto at nagpalit ng damit. I wear my jogging pants and the required shirt dito sa hospital. Pinatungan ko din ng jacket para hindi ako gaanong lamigin. Hininaan ko din yung aircon in case.

Kinuha ko ulit yung tablet and start typing on my Notepad.

My Wishlist

1. I will come out with my parents.

Finally I decided to truly accept who I am and tell my parents my good news, rather shocking news. That there only son is gay and proud.

2. I want to be accepted, what ever the consequences.

Of course, ayoko naman na itago ko din sa iba kung ano ako. I love being who I am. And I don't care whatever they say.

3. I want to go back to school.

I realize kanina na madami na pala akong namimiss out sa buhay ko, kaya kahit pa hindi pumayag sina mama at papa I will go back to school.

4. To eat Ice Cream

HAHA Just craving for one. Ang sayang ngumiti. Hmm. The last one. What would I prefer for my fifth and last wish.


5. To ?

Ano kaya?

Habang nag-iisip ako ng mabuti para sa pinakalast at dapat pinakaessential na wish ko ay may narinig akong parang tumatakbo sa may hallway di ko kasi gaanong na-lock yung pinto. 


Pumasok ng kwarto ko ang isang lalaki. I don't know him of course pero lalong hindi ko siya makita kasi nakayuko siya. Nilapitan ko siya ng makita kong mag-umpisang magtaas baba yung balikat niya.

Why is he crying?

"Mister? Are you okay?" tanong ko.

He looked up and I was stun to see the man in front of me. He maybe in a sorrowful state but it doesn't change how handsome he is. He has brown dove like light eyes. Pink cheeks because of his crying, red full lips na parang ang sarap halikan and a very good manly smell. Napayakap siya sa akin. Kahit di ko siya kilala I felt obligated to pat his back and comfort him. When he's quite finish sobbing he look down on me and ruffled my hair.

"Thank you." with a sad smile he went out.

I just looked on the door where he went out. Parang may kirot sa puso akong naramdaman not like when I'm having an attact but its like ang internal soulful thing. Parang I feel his suffering. I just heaved a breath and go back to my bed.

I lay still and close my eyes.

I will be free.

I will soon be free.

And I felt my self slowly drift into darkness of slumber with a genuine true smile.

Maybe tomorrow will be not be any other day.

------------

HAHAHA Try ko lang I-upload, wala lang. HAHAHA Kung may magbasa THANK YOU veriiiii MUCHHHH!!!!! Kung wala? Wapakels pa din. I love writing so just bear with me. Spare me. ^_^