In My Dying Days

Chapter 11

Chapter 11

Kahit nahihirapang dumilat ay pinilit ko pa ding buksan ang aking mata.

Nakita ko na all white ang paligid. Hala ano ito langit? Ka bilis naman nun.

Nang maimulat ko na talaga ang aking mata ay napansin kong may dextrose at oxygen mask.

Ngek, nasa ospital na naman ako? Ano ba yan! Kainis.

Pilit akong bumangon at tinangal ang malinis na hanging nagmumula sa oxygen mask at nilanghap ang amoy alchol na amoy ng ospital.

"Terrence, wag ka munang gumalaw." rinig kong sabi ng kung sino na nagmula sa pintuan.

Nanlaki ang mata ko sa nakita.

"Si-sir Cloud? Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong ko.

May takang sumilay sa mukha niya.

"Ang kakaiba mo talaga Terrence, kung yung iba iyon ang unang tatanungin ay kung bakit sila nandito pero ikaw, iyan talaga ang tinanong mo." may munting ngiti na sabi niya.

Namula naman ako dahil doon. Oo nga oh. Sa sobrang sanay ko na lagi akong nasa isang ospital ay ganun tuloy ang natanong ko sa kanya.

Umupo siya sa malapit na upuan sa tabi ng kama at tumingin sa akin.

"Hindi mo ba tatanungin kung bakit ka nandito?"

"Ah, ano. Bakit nga ba ako nandito?" tanong ko na lang.

Pero syempre alam ko na kung bakit di ba, heller heart disease.

"Fatigue. May lagnat ka din pala. Pero bakit ganun your clutching your chest earlier? Ayaw naman sabihin sa akin ng kaibigan mo yung dahilan kung bakit ka nga ba gnun kanina." he asked seriously.

Napalunok ako. No, hindi kailangan malaman ng iba ang problema ko. Dapat walang makaalam.

Pero I should thank whoever na kaibigan ko yung sinasabi niya pero to think about it iisa lang naman ang taong nakakaalam ng sakit ko sa school e and obviously si Derry lang iyon.

Huminga ako ng malalim and with the same intensity looked at him seriously too.

"Ah, pagod lang talaga ako. Ilang araw na kasi akong naging busy kaya siguro ayun, ang pagod nilukob na ako."

Mukha pa ding hindi siya naniniwala pero buti na lang we are interrupted by a someone na pumasok sa room.

"Sir Terrence!!!" sigaw ng batang cute na cute habang nakasukbit sa likod niya ang isang backpack at isang teddy bear sa kamay.

Agad naman itong nagpangiti sa akin. Naalala ko bigla kung bakit ko pinili ang pangiging guro as a course and a soon to be profession. Alam mo iyong ngiti lang ng isang inosenteng bata ay maaaring magpagaan sa damdamin ng isang tao pero syempre minus na sobrang kulit nila.

"Oh, hello LJ! Bakit nandito ka?" tanong ko naman.

He bubbly came forward and gave me candies.

"Sir, ito oh candies po. Si papa Josh ko kasi tuwing may sakit ako binibigyan niya ko ng candies, sabi niya para daw mawala yung sakit na nararamdaman ko." sabi niya.

Napangiti ako lalo then ruffled his hair. So, Josh pala ang pangalan ng asawa ni Sir Cloud at tatay-tatayan ni LJ, that mere knowledge put sadness in my heart but then ignore it for the sake of a very angel na ngayon ay nagpapasaya sa akin. Ayaw ko din magkaroon ng attack mahirap na baka lalo ng makahalata si Sir Cloud sa tunay kong kalagayan.

"LJ, salamat dito ah." sabay abot ng kalahati nung candies na binigay niya sa akin.

He beamed at me and smiled brightly.