MANKEN-(Hayat Serisi-2)(tamamlandı)(Düzenlenecek)

11.Bölüm-Seni Asla affetmeyeceğim

Genç kız şaşkınlıkla Atilla’ya baktı. Atilla’nın her bir kelimesi beyninde yankılanmaya başladı.

“Rehnüma yaşıyor! Yaşıyor! Yaşıyor!”

Sanki herkes kendisini anlamış gibi ürkek bir şekilde yüzlerine baktı. Kimliğinin bu şekilde ortaya çıkmasını istemiyordu. Şimdilik herkes ‘Rehnüma yaşıyor’ cümlesine takılmıştı. Gözleri annesine takıldığında genç kız daha da üzüldü. Annesini böyle perişan etmeye hakkı yoktu, ama onların yüzüne bakacak yüzü de yoktu.

“Neler diyorsun Atilla, Rehnüma nasıl yaşıyor, neden bizi bulmamış? Saçmalık bu, benim kızım yapmaz, ailesinden kaçmaz?” diyen babasına üzülerek baktı. Babası sonuna kadar haklıydı. Asla bunu yapacak karakterde değildi.

“Araştırmalarım doğru Umut amca, Rehnüma’yı bulmam çok yakındır. Mustafa bana çok yardımcı oldu” dedi, Mustafa’ya minnetle bakarken.

Mustafa, Atilla’yı tasdiklercesine kayınbabasına baktı.

“Evet baba, Atilla doğru söylüyor. Kızınız yaşıyor”

Hayat, dayanamayarak damadına doğru yöneldi. Yıllardır söylediklerinin doğru olması sevinciyle seslendi.

“Mustafa..oğlum kızım gerçekten yaşıyor mu? Rehnüma'm yaşıyor mu? Bal gözlü kızım yaşıyor mu? Neredeymiş, neler yapıyormuş? Ne yer, ne içer? Durumu nasıl, aç mı, susuz mu? Ne haldedir?
Mustafa oğlum, ne olur kızımı bul. Bal gözlü kızımı bul, lütfen”

Rehnüma, hıçkırıklarla ağlayan annesine baktı. Yüreği paramparça olmuştu. Yanaklarından sessizce süzülen gözyaşını sildiğinde, bakışları Atilla ile karşılaştı. Kimliğini biliyor gibi bakmasından içi ürperdi. ‘Bilse çoktan söylemişti' diyerek kendisini avuttu.

“Anne, siz sakin olun, ben söz veriyorum. En kısa zamanda kızınızı size getireceğim” diyerek sevindirmek istedi Mustafa.

“Mustafa, yıllar önce Hamza bütün gücünü kullandı. Ama kayıtlarda Rehnüma’nın öldüğü yazılıydı. Hatta Almanya'da mezarını gösterdiler. DNA testi yapıldı. Rehnüma çıktı, sen şimdi çıkmış neler diyorsun? Ya yalansa, Hayat'ın tekrar hastalanmasını istemiyorum. Eğer kızım yaşasaydı, karşımıza çıkardı. Ben inanmıyorum”

Rehnüma ve diğerleri bir şey diyemeden sessizce Umut’u dinlediler. Rehnüma biraz daha ayakta kalsa düşüp bayılacaktı. Vücudunu kasması da yorulmasına sebep olmuştu. Ailesine karşı suçluydu ama her şeye rağmen cesaret bulup, ben Rehnüma’yım diyemiyordu.

“Umut amca yemin ederim ki, dediklerim doğru, Rehnüma yaşıyor? İnan doğru bir haber olmasa bunu asla paylaşmazdım. Şuan başka bir kimlikle yaşıyor ve onu bulmaya çalışıyoruz. Sanırım onu alan ailesi çok güçlü olmalı ki, Rehnüma öldü diyerek sizleri inandırmış. Lütfen bana inanın ve güvenin”

Rehnüma, babasını inandırmaya çalışan Atilla’ya baktı. Halen kimliğini bilmiyor olması şuan kendisi için büyük bir fırsattı. Daha farklı zamanda kimliğini ifşa edecekti. Şimdi bu zamanda, bu olayın üzerine diyemezdi. Bacaklarının titremesi ile bedenini boş bir çuval gibi koltuğa bıraktı. Kimsenin bakışları ile karşılaşmamak için, bakışlarını kucağına indirdi.

“Diana abla, ben tuvalete gideceğim.”

Rehnüma tebessüm ederek Ayşe Nefise’ye baktı. Biraz dışarı çıkarak hava almalıydı. Ayşe Nefise’nin elinden tutarak salondan çıktı. Herkes Rehnüma konusuna adapte olduğu için fark etmemişlerdi. Rehnüma merdivenlerden çıkarak Ayşe Nefise’yi tuvalete götürdü. Ayşe Nefise’nin yokluğunu fırsat bilerek kapısı açık olan kapılardan içeriye baktı.