MANKEN-(Hayat Serisi-2)(tamamlandı)(Düzenlenecek)

21.Bölüm-Annem

Selamun aleyküm canlar...

Kusura bakmayın bölüm gecikti, artık bölümleri yetiştirmekte bayağı zorlanıyorum. Gün içerisinde çok işlerim oluyor ve yazmak sadece geceye kalıyor. Onda da uykum varken yazmakta zorlanıyorum.

Sanırım bölümler iki haftada bir gelecek, çünkü anca yetiştiriyorum. Yada hemen final yapacağım. Final yapmakta istemiyorum çünkü bir sürü olay var daha...

Anlayış gösterirseniz mutlu olurum. Face ve instagram sayfalarını takip ederseniz gelecek bölüm ile ilgili tüyolar verebilirim. Hem böylece hikayede kopukluk yaşamış olmayız. Eğer isterseniz tabi 😊

Yorum ve düşünceleriniz beni ziyadesiyle mutlu ediyor ve o kadar zahmet çekmeme değdiğini hissediyorum. Yorum yapan herkese teşekkür ederim. Allah razı olsun...

Keyifli okumalar....

******

Rehnüma için ne yollar bitmek biliyordu, ne de saatler tükeniyordu. Gözünden yaş, dilinden dua eksilmemişti. Yorgun ve hasret kalan kalbi, hem annesi hemde babası için üzülüyordu. Karanlık olan yolları gözlemledi camdan, bir şey görememek daha da canını sıkıyordu. Halası gözleri için bitkisel bir tedavi ye başlamıştı ama henüz bir etkisi olmamıştı. Kucağında uyuyan kızına bakıp, elini ezbere yüzüne götürdü. Bir kaç el yordamından sonra kızının saçlarını kulağı arkasına sıkıştırdı. Küçük kızdan ses çıkmadığına göre uyumuş olmalıydı.

Dayısının geldik sözü ile kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Annesinin ne halde olduğunu bilmiyordu, onu kaybetmek korkusu bile genç kızı vicdan kuyusuna sürüklüyordu. Annesine bir şey olması durumunda kendisini asla affetmeyecekti. Arabanın kapısını açarak yavaşça indi. Kapıya biriken gazetecileri görmesi ile derin nefes aldı. Babası bir zamanlar bu ülkenin sanatçısıydı. Gazetecilerin hemen buraya toplanması ise normaldi. Genç kız nasıl gireceğini bilemedi. Derin bir nefes alarak kalabalığın arasına daldı. Başındaki örtüden dolayı hemen tanınması mümkün değildi.

Yol açan gazeteciler geçen kapalı kıza umursamazca baktılar. Kimse tanıyamamıştı. Rehnüma, tanınmamasından faydalanarak hızlı adımlar atarak hastane içine girdi. Annesinin adını görevli kıza söyleyerek beklemeye başladı. Ayşe Nefise, kucağında ağırlık yapmaya başlamıştı.

“Rehnüma...”

Rehnüma, isminin yabancı bir erkek tarafından söylenilmesi ile başını arkaya çevirdi. Halası, dayısı, kızlar ve Ranya ise yanına gelmişti. Ranya, kimseyi görmeden Rehnüma’nın kolundan asıldı.