✔ Homophobia | Chardre

1. Kłamała

  Kolejny okropny dzień. Znów będzie musiał wyjść do tych potworów, znanych jako ludzi. Znów będzie musiał słuchać narzekań swojej matki rano oraz otrzymać milczenie od strony ojca. Znów będzie musiał pohamować łzy, gdy rówieśnicy będą go wyzywali, lub co gorsza - podnosili na niego rękę. Znów będzie musiał kłamać pani psycholog, jak on to bardzo źle się czuje ze swoją orientacją.

  A może dzisiaj będzie lepiej?

  Nie, to niemożliwe. Powtarzał to sobie odkąd zmarła jego siostra, czyli już prawie od trzech lat. Trzy lata, a on nadal nie mógł się pozbierać.
  Matilda zawsze była dla niego wzorem do naśladowania — była piękna, kochana i co najważniejsze — była hetero. Miała kochającego męża i trójkę dzieci, którymi uwielbiał się opiekować. Sam zawsze marzył o dzieciach, lecz jego przyszły mąż nie mógłby zajść w ciążę. Nawet jakby zaadoptował bobasa, kochałby go całym sercem i wspierał, nieważne jaki błąd tamten by zrobił.
  Tilly była dla niego wszystkim. Pomimo, że dzieliło ich prawie 20 lat różnicy odnajdowali pełno wspólnych tematów. Jego siostrę nie obchodziło to, ile ma lat, jaki ma kolor włosów, czy jest brzydki lub ładny i co najważniejsze, jakiej jest orienracji. Kiedy brunet zdradził rodzinie, że jest homoseksualistą — tym samym niszcząc sobie resztę życia — Matilda jako jedyna nie przejęła się tym. Mało tego, zbeształa rodziców dlatego, ponieważ nie akceptowali własnego syna.
  Brunet nie miał nic do swojej orientacji, lecz ludzie — owszem. Każdego wieczoru, patrząc w gwiazdy, zastanawiał się co z nim tak na prawdę jest nie tak, że tyle osób tak bardzo go nienawidzi.
  Doszedł do wniosku, że z nim jest w porządku, ponieważ nie zawinił niczym. Po prostu ludzie to kurwy.
  Kiedy jego siostra zmarła, zupełnie zamknął się w sobie. Przestał jeść, pić, wychodzić z pokoju, uczęszczać do szkoły oraz na terapię. Był po prostu żywym trupem, samookaleczał się. Nie mógł przyswoić do siebie informacji, że Matilda odeszła od niego, tym bardziej z jego winy.

  — Leondre, nie biegaj po ulicy! Nie będę cię ratować spod kół samochodu!

  Kłamała.

  Brunet, nic nie robiąc sobie z słów starszej siostry, wraz z najlepszym przyjacielem Romanem nadal grał w piłkę nożną, używając ulicy jako boiska.

  Przecież mógł jej słuchać. Wtedy zapewne wszystko potoczyło by się inaczej.

  Pisk opon, krzyk sąsiadów. Brunet został gwałtownie pchnięty na trawę, a zamiast niego, w kałuży krwi leżała jego najukochańsza siostra oraz jedyny przyjaciel.
  Nie.

  Zjebał. Zjebał i wiedział to, ale przecież czasu nie cofnie.
  A chciałby.
  Żałował tego. Żałował tego jak cholera. Bo w sumie, zabił swoją siostrę oraz przyjaciela, jedynego przyjaciela.
  James nie mógł poradzić sobie po śmierci ukochanej. Starał się być jak najlepszym ojcem, nie popadł w żaden nałóg bo przecież musiał opiekować się synami, jednocześnie chciał być także oparciem dla Leo. Widać było, że go to przerasta i nie daje rady, jednak cały czas odmawiał brunetowi, gdy ten mówił, że to jego wina.
  A później znaleźli go wiszącego na sznurze w kuchni. Nikogo to nie zdziwiło, bo wiedzieli, że w końcu to nastąpi. Jednak gdyby mu pomogli, zapisali na terapię — cokolwiek — być może James by jeszcze żył.
  A potem? Potem każdy zaczął odchodzić. James powiesił się trzy miesiące po śmierci ukochanej, jego dwaj synowie poszli w jego ślady. Edward podciął sobie żyły, a Ethan skoczył z mostu prosto na ruchliwą autostradę.
  Tylko Steve miał tyle rozumu i nie zabił się, pomimo że jego cała rodzina zapewne od dawna była w niebie. Czarnowłosy chłopak dzielnie pozostawał przy życiu, ale to pewnie dlatego, że miał dla kogo. Szesnastolatek miał kochającego chłopaka i o dziwo — rodzice Leondre nie mieli co do tego większych problemów i zaakceptowali Andy'ego. Niesprawiedliwe.
  Dlaczego nikt nie mógł go zaakceptować takim, jakim był? Co w nim było innego, gorszego od innych, 'normalnych', ludzi?
  A, no tak. Orientacja seksualna.
  I to był jedyny problem.

Jak wrażenia po pierwszym rozdziale? Nie zanudzam?

Kocham. :) x