The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

31

Bo

"Tot morgen!"

Romy geeft me nog een knuffel en ik loop het tuinpad af, met mijn afgewerkte taak in mijn hand. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas en controleer mijn appjes.

Rein; Ik mis je -11u05-

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. We hebben elkaar al anderhalve week niet gezien.

Ik zou normaal woensdag naar Waalre gaan, maar mijn schoolwerk dacht daar anders over. Ik heb afgelopen week elke dag tot 's avonds laat gewerkt voor school, en eindelijk heb ik eens een niet zo volle middag.

Nils stelde voor om de stad in te gaan, maar dat heb ik afgewezen. Toen ik zijn beteuterde gezicht zag, kreeg ik medelijden en daarom heb ik hem beloofd om volgende week met hem te gaan shoppen.

Ondertussen ben ik al aangekomen op het station en loop ik naar het juiste perron. Op het bord zie ik dat de trein tien minuten vertraging heeft, waardoor ik zucht. Ik verberg me wat dieper in mijn jas en app Rein dat ik wat later ga zijn.

De trein rijdt het station in en ik stap meteen in. Ik ga in een lege coupe zitten en plug mijn oortjes in mijn mobiel. Al snel vult de muziek mijn gehoorgang en ik leun met mijn hoofd tegen het raam.

Halverwege de rit gaat de deur van de coupe open en stapt er een klein meisje binnen, gevolgd door een jongen van mijn leeftijd, ik gok haar broer.

Het meisje neemt giechelend plaats en babbelt vrolijk tegen de jongen. Slikkend wend ik mijn blik af, dit meisje heeft tenminste nog een broer.

Nog geen tien minuten later stapt er weer een meisje naar binnen. Ze kijkt om zich heen voor een plekje en haar ogen worden groot als ze mij ziet, waardoor ik frons.

Ze loopt met trillende handen in mijn richting.

"B-ben jij Bo, de vriendin van R-rein?", stottert ze.

Ik kijk haar even niet-begrijpend aan, maar dan snap ik het.

Ze is een fan.

"Ja, dat ben ik.", antwoord ik vriendelijk.

"M-mag ik met je op de foto?"

Stomverbaasd knik ik.

Ze pakt haar telefoon en ik lach naar de camera.

"B-bedankt.", fluistert ze.

"Geen probleem. Als je wil mag je hier blijven zitten hoor."

De ogen van het meisje worden nog groter en even denk ik dat ze flauw gaat vallen. Uiteindelijk knikt ze en gaat op de stoel tegenover me zitten.

Ik bestudeer het meisje, ze iets jonger dan mij. Ze heeft grijze ogen, die glinsteren, en pikzwart haar, dat los over haar schouders hangt.

"Hoe noem je?", vraag ik, aangezien er een ongemakkelijke stilte heerst.

"Claire.", antwoordt het meisje verlegen.

"Wat een mooie naam.", zeg ik oprecht.

"Dank je. Rein heeft echt geluk met jou. Je bent knap en ook nog eens heel aardig."

Ze kijkt me recht in de ogen aan en ik zie dat ze meent wat ze zegt.

"Wow, uhm dank je."

Ik voel hoe mijn wangen roze kleuren en kijk naar mijn handen.

"Geen dank."

De rest van de rit praten we over allerlei dingen en ik kom erachter dat ze op weg is naar haar oma.