The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

55

Bo

Kerstmis nadert en ik word steeds stiller. Ik zit hele dagen op mijn kamer en sluit me volledig af. Ik kom alleen naar beneden voor het avondeten maar ook dan vermijd ik contact met de anderen. Overdag bekijk ik meestal foto's van mijn familie en denk ik terug aan die mooie momenten.

Het gezin doet verschillende, hopeloze pogingen om me op te vrolijken maar ze slagen er niet in. Bettina denkt zelfs dat ik depressief word maar gelukkig kan Nils dat idee snel uit haar hoofd praten.

"Ze heeft het gewoon moeilijk mam. Het is alweer een jaar geleden dat ze haar leven in België heeft moeten achterlaten. We moeten haar wat ruimte geven.", hoor ik hem 's ochtends tegen zijn moeder zeggen.

"Maar ze eet bijna niet!"

Ik zucht en kruip naar het uiteinde van mijn bed. Ik wikkel de deken steviger om me heen en staar uit mijn raam. De zon schijnt zwakjes en zorgt ervoor dat alle sneeuw glinstert. Luuk zou dit weer prachtig gevonden hebben. Hij zou me uit mijn bed gesleurd hebben en we zouden in onze pyjama's een sneeuwbalgevecht gehouden hebben.

We zouden uren doorgaan, allebei te koppig om op te geven. Uiteindelijk zou onze moeder ons rond de middag binnenroepen voor de lunch en zou ze ons in zachte dekens wikkelen. We zouden warme chocomelk drinken en vers gebakken koekjes eten. Rond zes uur zou papa thuiskomen en 's avonds zouden we met het gezin iets leuks doen.

Jammer genoeg heeft één dom ongeval me al die mogelijkheden ontnomen. Nooit zal ik nog een gevecht hebben met mijn broer of zal ik koekjes bakken met mijn moeder. Soms vraag ik me af hoe alles geweest zou zijn als ik ook zou gestorven zijn.

Zou ik naar de hemel gegaan zijn? Zou alles daar beter zijn? Zou er een wereld voor de doden bestaan? Een wereld waarin je al je gestorven dierbaren kan terugzien?

Maar ik verdring de gedachte snel. Ik zou er inderdaad alles voor doen om nog één minuut door te mogen brengen met mijn ouders en Luuk maar ik zou het leven dat ik nu heb ook niet willen opgeven.

Ik heb een fantastische vriend, nieuwe vrienden en een gezin dat ik als mijn eigen familie begin te zien. Ik kan me ook geen leven meer voorstellen zonder hen.

Ik draai mijn hoofd een kwartslag als ik mijn deur hoor kraken. Tot mijn grote verbazing verschijnt het gezicht van Rein.

"Mag ik binnenkomen?"

Ik knik en hij gaat op de rand van het bed zitten. Hij bestudeert me en legt zijn hand op mijn knie.

"Nils vertelde me dat je je compleet afsluit."

Ik haal mijn schouders op. Hij zucht en haalt een hand door zijn haar.

"Ik snap dat je het moeilijk hebt op dit moment. Het is natuurlijk een jaar geleden dat ze omkwamen en dat jij alleen achterbleef maar Nils en de anderen proberen je alleen maar te helpen. Ze proberen je te helpen met verder te gaan maar dat gaat niet als jij ze niet toelaat.", zegt Rein en hij wrijft met zijn hand over mijn bovenbeen.

"Ik heb gewoon geen behoefte aan anderen op dit moment."

Rein knikt, als teken van begrip. Het is een tijdje stil.

"Ik wil morgen naar België om hun graven te bezoeken. Wil je met me meegaan?"

Rein schrikt op door mijn schorre stemgeluid en lijkt overdondert door mijn vraag. Hij slikt en kijkt me twijfelend aan.

"Als jij je daar fijner bij voelt, dan doe ik dat heel graag voor je.", zegt hij met een glimlach.

"Dank je."

Hij kruipt dichter naar me toe en drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en leun zachtjes tegen hem aan. Hij wrijft over mijn rug en ik leg mijn hoofd in zijn hals.