The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

41

Bo

Op mijn bed zit een gebroken jongen, die meteen opkijkt als ik de deur openduw. Zijn ogen kijken me aan, en er schiet een pijnscheut door mijn maag heen.

"Ze hebben je gevonden.", fluistert hij opgelucht.

Hij wil op me afstappen, maar ik deins zachtjes achteruit, waardoor hij me gekwetst aankijkt.

Goed bezig Bo, doe hem nog meer pijn.

"Waarom ben je op mijn kamer?", vraag ik zacht.

Deze keer lukt het me niet om mijn stem kil te houden.

"Ik wil met je praten."

Mijn gezicht betrekt en ik schud met mijn hoofd.

"Alsjeblieft. Laat me gewoon vertellen wat ik te zeggen heb en als je me dan nog steeds weg wilt, dan vertrek ik meteen.", smeekt hij me.

Ik zucht, maar knik uiteindelijk.

Hij speelt onrustig met zijn vinger, haalt zijn hand door zijn ongekamde haar en haalt diep adem.

"Het spijt me zo ontzettend hard. Ik had meteen spijt van mijn woorden. Ik had ze nooit mogen zeggen en haat mezelf omdat ik het wel gedaan heb. Ik had moeten snappen dat je ongerust was en had je niet mogen uitdagen. Ik weet niet waarom ik het tegen je zei, zelfs nu snap ik nog steeds niet waarom ik het gedaan heb. Ik denk dat het in een vlaag van woede en irritatie was. Ik weet dat dat geen excuus is voor hetgeen wat ik je aangedaan heb, voor de pijn die ik je bezorgd heb. Het spijt me dat ik die dag ruzie met je gemaakt heb, dat ik die woorden gezegd heb, dat ik je gekwetst heb, dat ik zo een slecht vriendje ben."

De tranen blinken in zijn bruine ogen en er ontstaat een brok in mijn keel.

"Je bent geen slecht vriendje.", fluister ik zacht, nadat ik mijn stem teruggevonden heb.

Ik zie hoe er een sprankeltje hoop ontstaat in zijn ogen.

"Ik geef toe dat je een fout gemaakt hebt, maar ik was die dag ook niet aardig tegen je. Ik besef ook hoeveel pijn ik jou gedaan heb, door het contact te verbreken. Dat heeft Nils me net ook nog eens duidelijk gemaakt."

"D-denk je dat je me nog een kans kunt geven?"

De hoop in zijn ogen wordt groter en ook bij mij komt er hoop.

"Ja."

Die woorden geven hem genoeg bevestiging. Hij springt op en trekt me in zijn armen. Ik nestel mijn hoofd tegen zijn schouder en neem de vertrouwde geur in me op.

"Het spijt me zo, zo hard, prinses.", fluistert hij.

"Mij ook."

Hij wikkelt zijn armen stevig om mijn rug en duwt me nog dichter tegen hem aan. Ik glimlach en sluit mijn ogen.

Pas als ik begin te geeuwen, laat hij me terug los.

"Is het prinsesje moe?"

Ik knik en glimlach.

"Ga dan maar gauw slapen."

Nogmaals knik ik en in mijn inloopkast trek ik mijn pyjama aan.

"Blijf je hier of slaap je bij Nils op de kamer?"

Aangezien het al kwart voor twee 's nachts is, geraakt Rein niet meer thuis.

"Ik zal nog een nachtje bij Nils slapen, dan praat ik meteen even met hem over zijn uitbarsting."

"Dat hoeft niet.", protesteer ik.

Rein negeert het, wenst me weltrusten en laat me alleen.

Ik kruip in mijn bed en meteen vallen mijn ogen dicht.