The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

39

Bo

"Rot op.", grom ik naar Nils en ik trek mijn deken verder over mijn hoofd.

"Het is half elf, Bo."

"Het is vakantie dus ik kan opstaan wanneer ik dat wil.", kaats ik terug.

Ik hoor hem zuchten en mijn deur valt in het slot. Ik krul me op en staar naar de witte muur.

De ruzie met Rein is nu een week geleden en sindsdien heb ik hem niet meer gesproken. Hij probeerde wanhopig contact te zoeken en doet dat nu nog steeds. Ik heb geen glazen bol nodig om te weten dat ik weer vijf appjes en tien gemiste oproepen van hem heb.

Hij is gewoon te ver gegaan en heeft me gekwetst met zijn woorden, maar dat beseft hij waarschijnlijk zelf ook wel.

Er rolt een zucht over mijn lippen en ik gooi de deken van me af. Slechts gekleed in een te groot wit t-shirt, dat tot aan mijn knieën valt, loop ik de trap af.

"Goedemorgen Bo, lekker geslapen?", vraagt Bettina.

Ik knik en maak een ontbijtje voor mezelf.

Nadat ik mijn bord in de vaatwasser gezet heb, loop ik naar de badkamer. Ik ontdoe mezelf van het kledingstuk en stap onder de koele waterstralen van de douche.

Na een verkoelende douche trek ik een zwarte broek met een grijs shirt aan. Mijn haar bind ik in een knot.

Op mijn slaapkamer schijnt de zon naar binnen en geeft ze haar warmte af. Het is juli, dus dat betekent ook het begin van de zomer.

Ik zou het liefst een kort broekje aantrekken maar door het stomme ongeluk heb ik een lelijk litteken op mijn bovenbeen. Een croptop is ook geen optie, want ook op mijn buik zit een litteken.

Een diepe zucht verlaat mijn mond en mijn gedachten dwalen af.

Normaal zou ik nu op vakantie gaan met mijn ouders en broer. We zouden een warm land uitkiezen dat ook iets avontuurlijk heeft. Ik zou de eerste dagen aan het zwembad liggen en erna zouden ik en Luuk er samen op uit trekken. We zouden de omgeving verkennen en met onze ouders zouden we de culturele plaatsen bezoeken.

Maar door dat domme ongeluk zal dat nooit meer gebeuren. Nooit meer zal ik met mijn broer door de bergen trekken, of met mijn ouders een museum bezoeken. Allemaal door één stom ongeluk. Eigenlijk wel vreemd, hoe één gebeurtenis zoveel kan veranderen.

"Bo, voel je je wel goed?"

Ik schrik op en zie Nils staan. Ik knik en veeg vlug onder mijn ogen.

"Huilde je om Rein?"

Een emotieloze lach ontsnapt uit mijn mond.

"Waarom zou ik om hem huilen?"

"Omdat je hem mist."

"Ik mis hem niet!", bijt ik hem toe.

"Dat doe je wel, ik zie het aan je."

"Dan is het tijd dat jij een afspraak bij de oogarts maakt, want ik mis hem niet.", sis ik boos.

Dat is gelogen, ik mis Rein met heel mijn hart. Maar aangezien ik Bo ben, ben ik te koppig om dat toe te geven.

"Als jij het zegt.", mompelt Nils.

"Waarom ben je hier?", zucht ik.

"Ga je mee de stad in?"

Ik knik. Ik grijp een tasje, doe daar alle benodigdheden in, zet mijn zonnebril op, en volg Nils naar beneden.

"Met de scooter?", grijnst hij en hij wijst naar het zwarte exemplaar.

"Sinds wanneer heb jij daar je rijbewijs voor?"