The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

25

Bo

Ik heb het gevoel dat de grond vanonder mijn voeten verdwijnt.

Alle lucht wordt uit mijn longen geperst en ik blijf Nils aanstaren. Hij maakt een grapje, toch?

"Pak je je spullen? Dan gaan we naar het ziekenhuis in Eindhoven.", hoor ik hem in de verte zeggen.

Ik slik en loop het lokaal terug binnen. Alle ogen zijn op mij gericht, maar ik merk het niet eens. Met trillende handen steek ik mijn boeken in mijn tas terwijl ik de opkomende tranen verdring.

"Waar ga jij heen?", hoor ik iemand vragen.

Ik loop richting de deur en hoor Blake nog iets roepen. Normaal zou ik iets doen, maar deze keer heb ik er de kracht niet voor.

De deur valt dicht en Nils pakt mijn tas uit mijn handen. Ik loop achter hem aan naar de auto en ga op de passagiersstoel zitten.

"Bo, gaat het?", vraagt hij zacht en legt zijn hand op mijn knie.

Ik ben nog steeds niet in staat om iets te zeggen en staar wat voor me uit.

De hele rit van Amsterdam naar Eindhoven verloopt in stilte. Het enige wat je hoort is de radio, die zachtjes aanstaat, en mijn gesnik.

Dit is de reden waarom ik me niet aan anderen wou gaan binden, uiteindelijk laten ze je toch achter. Er gaan zoveel emoties door mij heen op dit moment, maar de grootste is angst.

Pure angst.

Nils parkeert de auto en nog voor hij helemaal stilstaat, gooi ik mijn deur open. Ik ren naar de ingang van het ziekenhuis en hoor hem roepend achter me.

"Wacht even!"

Mijn arm wordt vastgegrepen en ik trek me meteen los.

"Probeer wat te kalmeren, anders laten ze je niet binnen.", zegt hij rustig.

Ik slik en haal moeizaam adem.

Hij loopt het ziekenhuis in, naar de balie, en ik volg hem.

"Goedemiddag, waarmee kan ik jullie helpen?", vraagt de vrouw vriendelijk.

"We zijn op zoek naar Rein van Duivenboden.", antwoordt hij beleefd.

"Even kijken, hij ligt op de Intensive Care. Dat is op de eerste verdieping naar links en dan kamer 152."

Intensive Care, is hij er zo slecht aan toe?

Nils bedankt de vrouw en trekt me zachtjes mee naar de lift.

De liftdeuren gaan open en ik loop meteen de juiste gang in. Ik zie Sasha op een stoel zitten en ren op haar af.

"Bo, meisje toch.", zegt ze en geeft me een knuffel.

"Wat is er gebeurt?", vraagt Nils.

"Onderweg naar huis is hij aangereden door een auto, die met een hoge snelheid door het rood reed. Door de botsing is hij in de struiken terecht gekomen. De bestuurder heeft vluchtmisdrijf gepleegd en daardoor is hij maar anderhalf uur later gevonden, door een voetganger. Mijn jongen, die nooit wat misdaan heeft.", zegt ze en barst in huilen uit.

Nils trekt haar in een knuffel en probeert haar te troosten.

"Hoe erg zijn zijn verwondingen?", hoor ik hem vragen.

"Hij heeft een enorm harde klap gehad en heeft heel wat bloed verloren. Ze houden hem voorlopig op deze afdeling, tot ze zeker zijn dat hij geen inwendige bloedingen meer kan krijgen. Hij heeft een hele zware hersenschudding en breuken. Als hij een uur later zou gevonden zijn, dan zou hij het niet gehaald hebben.", antwoordt ze zacht en er rolt nogmaals een traan over haar wang.