The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

29

Bo

Met grote ogen kijk ik naar zijn hand, die zonet in de mijne geknepen heeft.

"Rein, hoor je me?", fluister ik.

Weer krijg ik een kneepje in mijn hand. Ik sla overdondert mijn hand voor mijn mond.

Ik hoor hoe de deur opengaat en kort erna voel ik een hand op mijn schouder. Owen kijkt me bezorgd aan.

"H-hij kneep in mijn h-hand.", stotter ik.

Zijn ogen worden groot en hij verdwijnt naar de gang. Kort erna komt hij terug met een arts.

"Ben je het zeker meisje?", vraagt hij me vriendelijk.

Ik knik. Tuurlijk ben ik het zeker.

De dokter onderzoekt Rein kort en richt zijn aandacht dan terug op ons.

"Het lijkt erop dat meneer van Duivenboden langzaam aan het ontwaken is."

De man schenkt ons nog een glimlach en gaat terug weg. Ik sta nog steeds op dezelfde plek als vijf minuten geleden en Owen duwt me zacht in een stoel.

"Gaat het?"

Ik knik en glimlach. Hij gaat wakker worden.

"Nils zit op de gang, hij wil met je praten.", zegt Daan, die er opeens ook is.

Owen is verdwenen, waarschijnlijk is hij de moeder van Rein gaan inlichten.

Ik zucht en denk aan wat Sasha zei.

Uiteindelijk knik ik. Een tiental seconden later loopt Nils aarzelend naar me toe.

"Het spijt me. Ik had het nooit voor je mogen verzwijgen. Ik was gewoon bezorgd om je."

"Sasha heeft me verteld dat zij degene was die wilde dat ik het nog niet meteen ging weten.", antwoord ik.

"Het spijt me echt."

"Het is goed. Als je me zoiets maar niet nog eens flikt."

Nils glimlacht even en omhelst me.

"Hij gaat wakker worden, Nils."

"Ik weet het.", glimlacht hij en legt zijn hand op mijn knie.

De rest van de middag houd ik Rein in de gaten, hopend op enige beweging. De jongens zitten ook rond het bed, en praten zachtjes met elkaar.

Sasha en Chrisje zijn voor een paar uurtjes naar huis, om wat slaap in te halen.

"Denken jullie dat hij pijn heeft op dit moment?"

Ik kijk de jongens vragend aan. Nils haalt zijn schouders op, net zoals Owen.

"Ik denk het niet.", stelt Daan me gerust.

Ik glimlach kort en kijk naar buiten.

Er hangen donkere wolken in de lucht en de zon probeert er wanhopig doorheen te komen. De laatste sneeuwrestjes smelten langzaam en de regen valt zachtjes uit de lucht.

Een zachte kreun doet me opschrikken. Ik kijk meteen naar Rein, die langzaam zijn ogen opent.

Hij kijkt verward om zich heen als hij ons allemaal ziet zitten, en zijn gezicht vertrekt van pijn.

"Rein.", piep ik zacht terwijl er een traan over mijn wang rolt.

"Ik haal een arts.", zegt Nils, die opstaat en naar de gang loopt.

"Waarom huil je, prinses?", fluistert hij met veel moeite en pakt mijn hand wat steviger vast.

"Ik dacht dat ik je kwijt was."

Rein laat mijn hand los en veegt voorzichtig de tranen weg, als de dokter binnenkomt.

Hij controleert Rein, om te kijken of hij niet aan geheugenverlies lijdt, wat gelukkig niet het geval is.

De jongens lopen ook de kamer uit en sluiten zacht de deur.

"Weet je nog wat er gebeurt is?"

Hij knikt en nogmaals vertrekt zijn gezicht van pijn.

"Gewoon wat hoofdpijn.", mompelt hij als hij mijn bezorgde blik ziet.

"Hoor jij niet op school te zitten?", vraagt hij verward.

"Het is zondag Rein, je bent vijf dagen buiten westen geweest."

Hij kijkt me met grote ogen aan. Ik glimlach en druk voorzichtig een kus op zijn wang.

"Ben jij al die tijd hier geweest?"

Ik knik.

"Dat is lief van je.", glimlacht hij.

De deur vliegt open en Sasha stormt naar binnen. Tranen van geluk lopen over haar wangen als ze haar zoon rechtop ziet zitten.

"Rein, laat ons nooit meer zo schrikken!", snikt ze terwijl ze hem knuffelt.

"Ik zal jullie even alleen laten."

Ik maak aanstalten om op te staan als er zich lange vingers rondom mijn pols wikkelen.

"Blijf, alsjeblieft.", smeekt Rein.

Ik kijk Sasha even aan, die knikt.

Na een uurtje vertrekt zijn moeder terug, aangezien de broertjes van Rein alleen thuis zijn.

"Kom bij me liggen.", fluistert Rein.

Hij schuift moeizaam een stukje op en houdt de deken omhoog. Ik doe mijn schoenen uit en kruip voorzichtig naast hem.

"Volgens de arts heb ik drie verschillende kneuzingen in mijn arm.", zegt hij, waarop ik bevestigend knik.

"Jij kan je niet voorstellen hoe slopend de afgelopen dagen voor mij geweest zijn. Ik dacht echt dat ik je stem nooit meer zou horen."

Hij kijkt me vragend aan en ik vertel hem alles.

"Sorry dat ik je zo heb laten schrikken, prinses."

Ik denk dat hij zich ervan bewust is dat hij de belangrijkste persoon in mijn leven is, na het verlies van mijn gezin. Dat hij weet hoe bang ik geweest ben.

"Doe het nooit meer.", antwoord ik en leg voorzichtig mijn hoofd op zijn borstkas.

Rein grinnikt en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Doe ik je geen pijn?", vraag ik aarzelend als ik zijn spieren voel aanspannen.

"Nee, ik vind het juist fijn."

Ik voel mezelf blozen.

Hij haalt zijn hand over mijn wang, iets wat me rustig maakt.

"Ik hou van je.", fluistert hij.

Ik draai mijn hoofd naar hem toe en wil mijn lippen tegen zijn kaaklijn aandrukken. Hij denk er blijkbaar anders over, want hij kust me teder.

"Mijn mond werkt nog prima hoor.", grijnst hij als ik teruggetrokken heb.

Ik lach en woel zacht door zijn haar heen, waar hij duidelijk van geniet.

De rest van de namiddag blijven we zo liggen. Rein zijn rechterhand speelt met mijn lokken, aangezien de andere arm zwaar gekneusd is.

Ik gaap en voel nu pas hoe weinig ik de afgelopen week geslapen heb.

"Ga maar slapen."

"Dat is toch niet gezellig voor jou.", protesteer ik.

"Ik vind het leuk om naar je te kijken als je slaapt."

"Nu lijk je echt zo'n eng ventje.", lach ik.

Hij lacht ook en zijn hand glijdt naar mijn rug.

"Je ziet er moe uit, probeer gewoon een beetje te rusten.", mompelt Rein.

Ik knik en ga wat dichter tegen hem liggen. Een zucht verlaat mijn lippen en langzaam vallen mijn ogen dicht.

----

Extra update omdat ik een week vakantie heb ♡