The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

46

Bo

De rest van de week heb ik heel veel plezier, maar toch blijven de nachtmerries me achtervolgen. Ik ben elke nacht minstens twee keer badend in zweet wakker geworden. De dromen lijken steeds levendiger te worden en de pijn, die de laatste maanden wat verdoezeld was, wordt steeds sterker.

De dagen na het uitgaan hebben we niet zoveel gedaan. Iedereen was immers bezorgd om Lotte, die er als een spook bijliep. Nadat zij bekomen was van alles zijn we nog naar de cinema geweest en hebben we een bezoek gebracht aan het strand.

We zijn gisteravond met de hele groep gaan eten en vandaag is het alweer vrijdag, de laatste dag dat ik hier nog ben.

"Wat zullen we doen op je laatste dag?", vraagt Mila en ze laat zich op de bank vallen.

"Het maakt me niet zoveel uit.", mompel ik afwezig.

"We kunnen een filmdag houden.", stelt Lars voor.

Ik kijk naar buiten en zie dat het weer niet zo mooi is. De zon is verscholen achter grijze wolken en het miezert zachtjes.

"Klinkt goed.", zegt Mel, die met een reep chocolade de kamer binnenkomt.

"Ja, is goed.", antwoord ik.

"Eerst Twilight.", zegt Lotte resoluut.

"Nee.", kreunen Thijs en Lars in koor.

"Daarna kunnen jullie horrorfilms uitkiezen.", zegt Mila.

De jongens kijken bedenkelijk en knikken.

Lotte start de eerste film op en ik glimlach als Edward in beeld komt.

"Edward is zo mooi.", zucht ik en ik kijk aandachtig naar het scherm.

"Jacob!", gillen Lotte en Mel.

"Edward.", zeg ik resoluut.

"Pas maar op dat ik dit niet aan Rein vertel.", grijnst Thijs.

Ik rol met mijn ogen en focus me terug op de film.

Na de vijf films van Twilight is het tijd voor horror. Lars en Thijs wrijven tevreden in hun handen en kiezen een angstaanjagende film uit.

"Nee!", gilt Mila na een half uur en ze slaat haar handen voor haar ogen.

Thijs grinnikt en trekt Mila tegen zich aan. Ik kijk met opgetrokken wenkbrauwen naar Mel en zie dat we hetzelfde denken.

Ooit zullen die twee iets krijgen.

Een uur later zit ik rillend onder een deken, terwijl ik vol afschuw kijk hoe de jongen langzaam leegbloed en stuiptrekkend op de grond ligt.

"Zet uit!", gilt Lotte uiteindelijk, die zo te horen doodsbang is.

Lars lacht luid maar zet de film dan toch op pauze.

"Hoe kunnen jullie hiervan houden?", vraag ik met duidelijk walging in mijn stem.

"Hoe kunnen jullie van melige films als Twilight houden?", kaatst hij terug.

Ik steek mijn tong naar hem uit en mijn telefoon begint te trillen.

"Rein belt.", zeg ik verbaasd vooraleer ik opneem.

"Hallo?"

"Hey.", klinkt de warme stem van Rein.

"Owen en ik zijn in de buurt. Wil je dat we je komen ophalen? Dan moet je niet met de trein terug.", gaat hij verder.

"Sinds wanneer kan Owen autorijden?"

"Sinds vorige week.", hoor ik Owen lachend zeggen.

"Heb je me op de luidspreker gezet?"