The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

44

Bo

Na het bezoek aan het kerkhof keren we terug naar het huis van Lotte. De meiden werpen me soms bezorgde blikken toe, die ik probeer te negeren.

"Weet je zeker dat het gaat?", vraagt Mila voor de derde keer.

"Ja, maak je geen zorgen.", zeg ik en schenk haar een kleine glimlach.

"Ik ben trots op je. Niet veel mensen zouden zich zo sterk kunnen houden.", zegt Mel.

"Bedankt."

Ik laat me op het bed van Lotte vallen, nadat ik me tussen alle matrassen gewurmd heb. We hebben besloten dat Mila bij Lotte in het bed slaapt en hebben nog drie extra matrassen in de kamer weten te proppen.

Dat is misschien één matras te weinig, maar een vierde zou er echt niet ingepast hebben.

"De jongens zijn onderweg.", deelt Mila, die opkijkt van haar telefoon, ons mee.

Ik steek mijn duim op en rol me op mijn buik.

"Dus, jij en Rein?", grijnst Lotte.

Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen.

"Ik dacht dat je niks voor hem voelde?", vervolgt ze, doelend op het gesprek van op mijn verjaardag.

"Het gebeurde gewoon.", mompel ik verlegen.

"Gewoon?", herhaalt Mila mijn woorden met opgetrokken wenkbrauwen.

"Ja, hij kuste me uit het niets."

Mila en Lotte gillen en Mel schiet in de lach.

"Zo romantisch!", gilt Lotte.

Mijn wangen zijn ondertussen knalrood.

"Jullie zijn gek.", mompel ik lachend.

"Jij bent gek op Rein.", grijnst Mel.

"Mel, kappen.", kreun ik en ik duw mijn gezicht in de matras.

"Wat hoor ik daar? Is onze kleine Bo verliefd?"

Ik kijk op en zie Lars en Thijs grijnzend in de deuropening staan.

"Nou, hebben we gelijk?"

Langzaam knik ik.

"Kleine meisjes worden groot.", zegt Lars plechtig, waardoor ik moet lachen.

"Krijgen we geen knuffel?", vraagt Thijs als ik blijf liggen.

Ik grijns en loop naar hun toe.

"Dag idioten.", zeg ik formeel.

Ze maken een bekakte buiging, waardoor de meiden moeten lachen, en trekken me dan in een omhelzing.

"We hebben je gemist kleintje."

"Ik heb jullie ook gemist.", zeg ik gemeend en sla Lars zijn hand weg als hij door mijn haar begint te woelen.

Ze laten me los en ploffen op de matrassen. Ik volg hun voorbeeld en laat me op een matras vallen.

"Wat hebben we gemist?", vraagt Thijs.

"We zijn met Bo naar haar oude huis en het kerkhof gegaan."

Zijn mond vormt een 'o' en hij kijkt me bezorgd aan.

"Ik voel me prima.", zeg ik snel.

"Jij bent echt een sterk persoon.", zegt Lars.

Ik haal bescheiden mijn schouders op.

"Zullen we zoals vroeger weer wat opdrachten doen?", zegt Mel, om van onderwerp te veranderen.

"Wat had je in gedachten?"