The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

2

Bo

Ik voel hoe ik heen en weer geschud word en open slaperig mijn ogen. Ik kijk in twee bruine ogen die ik niet meteen herken en kruip uit schrik wat achteruit.

"Rustig, ik ben het maar.", klinkt de warme stem van Nils.

Ik haal opgelucht adem en kijk hem aan.

"Wat doe je hier?", klinkt mijn stem schor.

"Ik moest je komen halen voor het eten."

Ik knik en sta op. Ik fatsoeneer mijn haar wat en volg Nils naar de keuken. Ik ga op de lege stoel zitten, naast een man die zich voorstelt als Paul.

Bettina schept het eten op en ik neem een hap van mijn spaghetti.

"Dat eet je toch graag?", vraagt ze lief.

Ik knik en neem nog een hap.

Na het eten doen Nils en ik de afwas en nadat alles is weggezet loop ik naar boven om te douchen. Ik pak een grijze joggingbroek van Nike en een simpel zwart topje. Ik draai de deur op slot en laat de warme stralen mijn huid verwarmen.

Ik kam mijn haar door en maak een vlecht, die tot over mijn schouders komt. Ik smeer nog een product op mijn gezicht tegen uitdroging en loop vervolgens naar beneden.

Paul en Bettina zitten aan de keukentafel en Nils ligt op de bank. Stijn zie ik in de tuin wat voetballen. Ik ga naast Nils zitten en kijk mee naar het programma dat opstaat. Even later komen de anderen er ook bij zitten.

"Het is morgen kerst dus Paul en ik gaan pas rond de avond thuis zijn."

Ik kijk hun niet-begrijpend aan.

"Elk jaar op kerst gaan ze naar een tentoonstelling en erna gaan ze uit eten. De cadeautjes pakken we meestal de dag erna uit.", legt Nils uit.

Ik knik en besef dat dit de eerste kerst zonder mijn familie gaat zijn.

"Mam, is het goed dat de jongens morgen komen?", vraagt Nils.

"Blijven ze slapen?", vraagt Bettina.

Nils kijkt haar poeslief aan en ze knikt. Dat beschouw ik als een 'ja'.

Om kwart over elf strompel ik de trap op naar boven. Ik poets mijn tanden en kruip onder de dekens. Mijn ogen vallen meteen dicht.

Ik zit met mijn ouders en broer in de auto, onderweg naar huis. Het is heel druk op de snelweg en ik merk dat mijn vader te snel rijdt. Uit het niets veranderd de snelweg naar een reusachtig bos. Mijn vader duwt het gaspedaal verder in en gaat recht op een grote boom af. De ogen van mijn moeder zijn pikzwart en ze kijkt boos. Naast me kijkt mijn broer me emotieloos aan.

"Dit is allemaal jouw schuld Bo.", sist hij voor we tegen de boom knallen.

Gillend schiet ik overeind in mijn bed. Ik hap naar adem en tril over mijn hele lichaam. Mijn deur vliegt open en Nils staat in de deuropening. Hij loopt meteen naar me toe.

"Bo? Gaat het wel?", vraagt hij bezorgd.

Ik reageer niet en probeer mijn ademhaling stabiel te krijgen. Nils komt naast me zitten en trekt me naar zich toe. Hij slaat zijn armen om me heen en probeert me te kalmeren.

"Het was maar een droom.", fluistert hij en wrijft over mijn rug heen.

Op de één of andere manier voelt het vertrouwt.

Ik grijp me steviger aan hem vast en probeer mijn tranen te verdringen. Nils wrijft nog steeds over mijn rug heen en fluistert kalmerende dingen in mijn oor. Na tal van pogingen ontsnapt er dan toch een traan uit mijn ooghoek, die zijn weg naar beneden vind. Ik haal mijn neus op en mijn ademhaling is trillerig.

Nadat ik wat rustiger ben kijk ik hem aan.

"Sorry.", fluister ik.

"Waarvoor?", antwoordt Nils verbaasd.

"Dat ik je wakker heb gemaakt.", mompel ik beschaamd.

"Jij kan er toch niet aan doen dat je een slechte droom hebt.", zegt hij.

Ik haal mijn schouders op en leun tegen hem aan. Wanneer hij wilt opstaan houd ik hem tegen.

"Nils, wil je hier blijven, alsjeblieft?", piep ik zachtjes.

Ik ben bang dat ik weer een nachtmerrie krijg. Hij kijkt me even aan en ik heb meteen spijt van mijn vraag. Wat gaat hij nu wel niet van me denken?

"Ja hoor, als jij je daar veiliger bij voelt."

Ik knik en hij gaat naast me in het bed liggen. Ik kruip voorzichtig tegen hem aan en hij slaat beschermend een arm om me heen.

Langzaam val ik terug in slaap, deze keer zonder nare dromen.

{Ik heb nog geen vaste updatedag voor dit boek, maar dat komt waarschijnlijk later nog wel.}