The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

47

Bo

Na nog een tijdje zo gestaan te hebben keren we hand in hand terug naar de rand van het bos. Ik loop dicht tegen Rein aan en snuif de geur van de bomen op.

Het voelde goed om mijn verhaal aan iemand te doen. Het was moeilijk maar toch voelt het alsof er een last van mijn schouders gevallen is.

Owen staat naast de auto, leunend tegen het portier, en kijkt op als hij onze voetstappen hoort. Hij loopt met grote passen naar mij toe en voordat ik iets kan doen wikkelt hij zijn armen om me heen.

"Het spijt me zo verschrikkelijk hard. Ik had nooit op zo'n hoog tempo mogen rijden en had rekening moeten houden met jouw toestand.", ratelt hij.

Ik duw hem voorzichtig van me af en kijk hem aan.

"Het is oké. Het zou toch eens gebeurd zijn en nu heb ik het achter de rug.", vertel ik hem.

"M-mag ik je nog naar huis brengen of wil je dat ik Nils bel?", vraagt hij onzeker.

"Tuurlijk mag je me thuis afzetten.", glimlach ik geruststellend.

Owen knikt zwakjes en richt zijn ogen dan op Rein.

"Maat, het spijt me dat ik haar zo heb laten schrikken."

Rein geeft hem een kort knikje, als teken dat het niet erg is maar ik merk aan zijn houding dat hij nog steeds boos is.

"Wees alsjeblieft niet boos op hem. Je ziet toch hoeveel spijt hij heeft?", zeg ik zacht als Owen terug in de wagen is gestapt.

Rein gromt wat en houdt de deur voor me open. Ik ga zitten en Rein slaat zijn arm meteen beschermend om me heen.

Gedurende het hele uur wordt er geen woord gezegd. Owen focust zich op de weg en vooral op zijn snelheid. Rein speelt met mijn haar en ik ben te uitgeput om woorden te kunnen produceren.

"Tot snel!", zegt Owen als we de wagen uitstappen.

Ik zwaai nog eens naar hem en Rein geeft hem nogmaals een simpel knikje. De auto verdwijnt om de hoek en Rein duwt de deurbel in.

"Hey!", zegt Nils vrolijk en hij laat ons binnen.

Hij bestudeert me aandachtig en er ontstaan een frons op zijn voorhoofd.

"Heb je gehuild?"

"Ze heeft me verteld over het ongeval.", zegt Rein, die duidelijk merkt dat ik geen zin heb om te praten.

Nils krijgt een bezorgde blik in zijn ogen en zet een stap naar me toe.

"Voel je je wel goed?"

Ik knik en glimlach even naar hem.

"Hebben jullie al gegeten?"

Rein schudt zijn hoofd en trekt me mee naar de keuken. Nils schept twee kommen vol met pasta en zet het voor onze neus.

"Heb jij dit gemaakt?", vraag ik.

"Ja, mijn moeder en Paul zijn niet thuis en Stijn kan totaal niet koken."

"Niet waar!", hoor ik Stijn vanop de wc roepen.

"Nou, hopelijk hebben we geen voedselvergiftiging na het eten van dit spul.", grinnikt Rein en hij brengt zijn vork naar zijn mond.

Halverwege leg ik mijn bestek neer.

"Geen honger meer?", vraagt Rein.

"Nee."

Hij pakt mijn kom en gooit mijn overige pasta bij dat van hem. Hij werkt het met grote happen naar binnen en laat een tevreden boer.

"Ieuw Rein!", roep ik en ik spring overeind.