The Beginning Of Something New. {MainStreet Fanfiction.}

37

Bo

Met een tevreden zucht dien ik mijn examenexemplaar van wiskunde in. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en been de school uit. Ik moet over anderhalve week gewoon nog eens naar school om mijn boeken en kluissleutel in te leveren.

Eindelijk heb ik zomervakantie. Alle stress van de afgelopen weken ebt langzaam weg uit mijn lichaam en met een goed gevoel fiets ik naar huis.

Volgende week heb ik mijn uitslag, dus helemaal ontspannen lukt nu nog niet. Ik kom thuis aan en zet mijn fiets in de garage.

Nog voor ik de voordeur bereikt heb, vliegt deze open en stormt Fay op me af. Ze klemt haar armen rond mijn been en kijkt me met twinkelende oogjes aan.

"Oh hey.", lach ik een beetje verbaasd.

"Fay, doe eens rustig!", roept Owen, die naar buiten loopt.

"Hey Bo, heeft Nils je niks vertelt?", lacht hij als hij mijn verbaasde gezicht ziet.

Ik schud met mijn hoofd.

"Vandaag was je laatste examen, toch?"

Ik knik.

"Hoe ging het?", vraagt Nils, die ondertussen ook naar buiten is gelopen.

"Goed.", antwoord ik.

We lopen allemaal terug naar binnen en ik laat me met een dramatische zucht op de bank ploffen. Fay grinnikt en gaat voor me op de grond zitten.

"Ik weet wat ze nodig heeft.", hoor ik Nils lachend zeggen.

Er klinkt wat gestommel en kort erna staat hij terug voor mijn neus, met een klein potje ijs in zijn handen.

"Godzijdank, dit had ik echt nodig!", mompel ik en gris het uit zijn handen.

Owen geeft me een scheve blik en ik val hongerig aan.

"Mag ik proeven?", klinkt de kinderstem van Owen zijn zusje in mijn oor.

Ik kijk haar twijfelend aan. Normaal deel ik nooit eten met iemand. Haar ogen kijken me lief aan en ik kan niet anders dan toegeven aan die blik.

Ze steekt voorzichtig de lepel in haar mond en haar ogen lichten op.

"Dit is superlekker! Owie, ga jij aan mama vragen of ze dat ook eens wilt kopen?"

Owen knikt lachend.

Ik sta op en gooi de inmiddels lege pot in de vuilbak. Vervolgens wil ik de trap oplopen, als Fay me tegenhoudt.

"Mag ik mee naar je kamer?"

"Fay, vraag eens niet zoveel.", zucht Owen.

"Ik wou niet eens meegaan.", kaatst ze terug.

"Het kon niet anders. Mam en pap zijn allebei niet thuis en ik laat je niet alleen."

"Het is goed hoor, tuurlijk mag je mee.", zeg ik tegen het kleine meisje.

Ze steekt haar tong uit naar haar broer en loopt achter me aan naar boven.

"Wow, jij hebt een mooie kamer!", roept ze enthousiast.

Ik glimlach en wijs naar mijn bed, als teken dat ze daar kan zitten. Fay denkt daar anders over want eerst loopt zijn de hele kamer door, terwijl ze met grote ogen alles in zijn opneemt.

Uiteindelijk ploft ze neer op mijn bed, terwijl ze nog steeds bewonderend om zich heen kijkt.

"Bo, ben jij nog vaak verdrietig?"

Ik kijk haar niet-begrijpend aan.

"Om alles wat er gebeurt is.", zegt ze aarzelend.

Dan snap ik waar ze op doelt, mijn ouders en broer.