Dust Bones [Punk Harry Styles]

017

برزیل. باید می فهمیدم. یکی از زیباترین مکان های جهان، و من باید این جا وقتم رو با هری بگذرونم.(با هری زندگی کنم.) نه دقیقا اون. چون اون اکثرا می خواد کار کنه و وقتی خیلی حیاتیه بیرونم کنه. نمیدونم احساس آرامش کنم یا پارانویا.
هرچند، تصمیم گرفتم هر ترس ممکنی رو نادیده بگیرم.

ساعت های توی هواپیما با هری که به آرومی روبروم خوابیده بود خیلی بی قرار بودن. اگه زمانی که اخم کرده بود بهش خیره میشدی یه جورایی بامزه بود. لب های صورتیش به نظر جمع شده بودن و اخمش خیلی با محبت تر از بیرحمی گمراه کننده اش بود. سرم رو چرخوندم و متوجه موهای بلوطیش شدم که دور گوشش پیچ خورده بود.

"میتونم حس کنم بهم خیره شدی کتلینا."

درحالیکه هنوز چشماش بسته بود به طرز خشکی زیر لبش گفت.

گیج من من کردم.

"من-من فکر کردم خوابیدی."

"خب، نخوابیدم."

هری جواب داد.

"انقدر عوضی نباش. ما قرار بریم تو یه خونه تو برزیل واسه ی خدا میدونه چند وقت."

محکم توضیح دادم.

هری یه چشمش رو باز کرد و زمزمه کرد.

"آره. میدونم. بهتره بیرونو نگاه کنی. شاید واقعا بخوام با یه تیر کارتو تموم کنم."

اون کنایه آمیز جوابم رو داد.

"منم همین طور."

در حالیکه نفس می کشیدم غرولند کردم.

دوتا چشمش رو باز کرد و بهم اخم کرد.

"اون چی بود؟"

"هیچی."

زمزمه کردم.

"نه،"

از روی صندلیش بلند شد.

"واضح حرف بزن. چی گفتی؟"

با عصبانیت گفت و با یه اخم پیش بینی شده نگاهم کرد.

آب دهنم رو قورت دادم و گفتم.

"من چیزی نگفتم."

"همم."

اون زمزمه کرد.

"آره، منم همین فکرو می کردم."

+

فلوریانوپلیس جای قشنگیه. من فورا به خاطر تفاوت ها شگفت زده و بی قرار شدم. این جا خارج بود و هنوز هم قشنگ بود با اینکه ممکن بود سی تا حشره ای که توی راه بودن رو قورت بدم. هری با من پشت کامیون اون مرد نشست و در سکوت از پنجره به بیرون خیره نگاه می کرد. طبق معمول مرد پشت فرمون برای پدرم کار می کرد. سورپرایز نشدم با در نظر گرفتن اینکه اون تو همه ی جهان آدم داره.

بالاخره جلوی یه خونه ی خوشگل نارنجی-صورتی روشن وایستادیم. کوچیک بود ولی در عین حال خوشگل و دنج بود. خونه تازه ساخت بود. می تونستم بگم. به خاطر ایوان براق تازه اش و بوی رنگ که هنوز توی هوا پخش بود. خیلی زود، هری بی صبر بهم دستور داد که از ماشین پیاده شم.