"Benim hakkımda doğru konuşun." dedim soğuk hastane koridorunda baştan sona ilerlerken ama Zayn'in annesi beni çok kızdırıyordu.
Sanki Zayn'in vurulmasında ki tek suçlu benmişim gibi davranıyordu üstelik kimse olayı bilmezken suçu bana yüklemesi göz yaşartıcıydı.
Ama biliyordum bunu bana aşılayıp ondan boşanmamı istiyordu, tamam boşanmak bana da uyardı ama bunu yapamamamın 2 sebebi vardı.
İlki küçücük oğlumu babasız büyütmek istemememdi ikincisi ise ben 'boşanalım' desem bile Zayn boşanmazdı.
Delirmişti o bu konuda, takıntılıydı.
"Sen kimsin ki?" dedi dimdik bir şekilde oturduğu koltuktan kalkıp tam önümde dikilirken.
Beni böyle ezmesi onun önünde ağlamama sebep oluyordu ama bu sefer ağlamamalıydım.
Oğlum anesini güçsüz görmemeliydi.
"Zayn Malik'in karısıyım, asıl sen kimsin?"
Yüzü dalga geçer gibi bir hal aldığında ikimizde ne durumda evlendiğimizi biliyorduk, ama geri adım atmayacaktım tam ağzımı açtığım sırada bacağıma masumca dokunan Zalton'a baktım.
Beni böyle sinirli çok az görmüştü.
Bir ara sürekli Zayn'den kaçmaya çalışıyordum ve onun gözü önünde şiddetli bir şekilde tartışmıştık.
O kadar büyük bir tartışmaydı ki Dace Zayn'i üzerimden çekmişti aksi halde şu an yaşamıyor olabilirdim.
"Anne." dediğinde gözlerim doldu, bu çocuk kesinlikle yaşama sebebimdi.
"Tuvalete gitmem lazım." bacaklarını birbirine bastırıp hareketlendiğinde ona samimi olması için uğraştığım bir gülümseme gönderdim.
Babasının ne durumda olduğunu henüz bilmiyordu.
"Gidelim." küçücük elini parmaklarıma sardığında onun için hızla tuvalete yürümeye başladım.
Şu an tek düşünmem gereken kocamın durumuyken ben bir de onun aptal annesiyle uğraşıyordum.
Bu kadın beni delirtiyordu.
"Babam iyi mi?" bunu öğrenmesine şaşırmıştım ama bir şey belli etmemeye çalıştım.
"İyi bebeğim." dedim dolan gözlerimi saklayarak, bunları sorgulamasını istemiyordum.
"Ama uyanmayacak dedi."
"Kim dedi?" yüzüne hızla baktım, küçücük çocuğa ne demişlerdi böyle?
Kabinine girip pantolonunun düğmesini açtığımda hala ondan bir cevap bekliyordum.
"Kim dedi bebeğim? Söyle bana."
"Doniya." dediğinde sinirden delirmek üzereydim, ölecek kadar ağır bir durumu yoktu sadece aptal ailesi ona gelen en ufak bir şeyi bile abartıyorlardı ona yenilmezmiş gibi davrandıkları için en ufak bir hasar onları yerle bir ediyordu ama o da bir insandı.
Vurduğu gibi vurulabilirdi.
"Aptal." dedim gözlerimi devirip pantolonunu tekrar çekince.
"Babamı çok seviyorum." dediğinde ne dolan gözlerimi sakladım ne de akacak göz yaşlarımı durdurmayı denedim.
Babasını çok seviyordu ve o da ciddi bir şeyler olduğunun kendince farkındaydı.
Dinlediği konuşmalardan sonra öyle bir ruh haline bürünmüştü ki çıkarabildiği tek sonuç babasını çok sevdiğiydi.
"O da seni çok seviyor." onu kendime çekip sarıldığımda kollarını boynuma doladı.
"Ben de seni çok seviyorum."
"Ben de seni seviyorum." dedi üzgün sesiyle, ona kızların başka bir şeyler daha söylediğini biliyordum ama kurcalamayacaktım, Zalton bana her dediğinde bunun yalan olduğunu söyleyecektim.
