Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 13

POV Annabelle

Triiiiiiiiiiiiiing. Geschrokken word ik wakker. {ik heb toch geen school vandaag? Hebben ze een extra schooldag ingevoerd?} dan kijk ik opzij. Mijn telefoon ligt naast mijn oor te rinkelen. Ik pak hem van mijn nachtkastje en neem op.

J: Annabelle?

Een lichtelijk dronken en vermoeide stem klinkt aan de andere kant van de lijn.

A: Ja, wie ben je?
J: Jace.
A: Oh, wat is er?
J: Wil je misschien morgen afspreken. Dan kan ik alles een beetje uitleggen.

Ik twijfel. Ik ben boos op Jace, terwijl hij niks echt fout heeft gedaan. Ik was niet zijn vriendin. Maar toch wil ik niet dat hij het met zijn praatjes weer goed gaat praten. Maar ik wil wel graag zijn verhaal horen.

A: oké, is goed. Ehh dan ben ik rond tien uur bij jou?
J: prima, ik zie je dan.

Gelijk hangt hij weer op. Snel kijk ik op de klok, 4.30 fijn. Ik zet een wekker voor morgen en val weer in slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mijn wekker gaat en snel sla ik de dekens van me af en stap ik onder de douche. Ik doe een kort spijkerbroekje en een simpel shirt aan. Snel doe ik wat mascara op en dan loop ik naar beneden.

Een half uur later sta ik voor de immens grote deur van het huis van Jace. Mijn fiets heb ik iets verder op, tegen een boom, gezet.

"Hey" vrolijk maar verbaast doet David de deur open. Ik was helemaal vergeten dat Jace samen woont met David en Charlie. "Hey" stamel ik dus maar terug. David wenkt me naar binnen en voorzichtig stap ik het huis binnen.

Zonder allemaal mensen is het huis nog tien keer zo groot. David loopt de eerst deur rechts binnen en ik volg hem maar. We komen in de grote woonkamer uit waar Charlie heel druk bezig is met een computerspelletje.

"Hey, Annabelle, wat doe je hier?" Zegt Charlie zonder zijn ogen van het beeldscherm af te halen. Een verlaten stad en een sluipschutter vullen het beeld.

"Eh, dat weet ik niet zeker. Jace belde gisteravond en hij zei dat hij wilde praten." Stamel ik terwijl ik bedenk dat ik naar Jace's huis ben gefietst zonder eigenlijk precies te weten wat ik hier nu moet doen en wat ik wil horen.

"Jace is als het goed is boven. Hij had alleen niet verteld dat je zou komen. Maar als hij heeft gevraagd of je wilt praten dan moet je maar naar zijn kamer lopen. Je loopt de trap op, dan kom je op de overloop met uitzicht op de woonkamer, dan moet je de tweede gang kiezen en dan de laatste deur. Kan je dat denk je vinden?" Ik schud mijn hoofd terwijl de route maar langzaam in mijn hoofd binnen dringt.

Ik loop de trap op en ga de tweede gang in. De gang is wit met een hoog plafon. Aan het eind van de gang (6 deuren verder) klopt ik aan op de laatste deur.

"Wie is daar?" Bromt de lage ochtend stem van Jace.

"Annabelle, je had gevraagd of ik wilde komen." Het komt er meer uit als een vraag dan als een feit.

"Ik heb helemaal niet gevraagd of je komt. Laat me met rust ik wil slapen."

Verbaast kijk ik naar de dichte deur. Jace had gisteravond toch gebeld? Ik snap er helemaal niks meer van. "Mag ik alsjeblieft binnenkomen, je wilde het hebben over gister."

"Ik heb niks te vertellen. Je steekt je neus maar in andermans zaken, en rot maar een eind op." Zijn stem klinkt dreigend en ik schrik zo erg dat ik bijna omval.

Ik blijf nog een minuut wachten en dan loop ik naar beneden. David en Charlie zitten allebei voor de tv maar als ik beneden ben draaien ze hun hoofden gelijk om.

"Wat is er Annabelle?" Vraagt David bezorgt als hij mijn beteuterde gezicht ziet.

"Jace kan zich niet herinneren dat hij heeft gebeld. Hij wilde zich niet verontschuldigen voor gister en hij wilde ook niks uitleggen." Voor ik het weet loopt er een traan over mijn wang. Ik weet niet precies waarom maar ik had gewoon de hoop dat Jace aardiger was dan iedereen zei.

Charlie trekt me in een knuffel en ik laat hem.

"Heb je al ontbeten?" Ik schud langzaam mijn hoofd. "Zin in een gebakken eitje?" Charlie loopt ondertussen al naar de keuken. "Ja graag, kan ik helpen?" Charlie zegt van niet en ik blijf in de woonkamer met David.

"Maar Jace had je gister gebeld?" David kijkt geïnteresseerd naar me. "Ehh, ja. Hij wilde zich verontschuldigen voor gister en hij wilde het uitleggen. Maar blijkbaar is hij gewoon wie iedereen zegt dat hij is, een klootzak."

David moet even lachen. "Jace is echt wel aardig. Hij heeft gewoon veel moeilijke dingen meegemaakt in zijn jeugd, hij woont niet voor niks in een gigantisch huis met z'n twee vrienden."

Even dringt het tot me door. Natuurlijk is het niet normaal als drie jongens van 17 samen in een huis wonen. En niemand wordt zomaar een 'badboy' dat doet me even denk aan Nederland.

"En waarom woon jij dan in een gigantisch huis met twee vrienden?" Even kijkt David verward naar me. Het lijkt alsof hij twijfelt of hij wel wat moet zeggen maar na een minuut schraapt hij zijn keel. "Mijn ouders zijn vlak na de geboorte van mijn zusje overleden in een auto-ongeluk. Ik heb toen een tijd voor mijn zusje en mij gezorgd maar toen werd ze ziek. Ik wist eerst niet dat ik naar de dokter moest en heb het daardoor te lang uitgesteld. Pas toen alles heel erg werd zijn we naar het ziekenhuis gegaan, binnen twee weken was ze overleden. Ik was toen 13. Vanaf toen ging ik samen wonen met Jace. Charlie kwam een jaar later ook hier wonen." Ik zie de tranen in zijn ogen staan en ik ben heel blij dat hij dit aan mij verteld.

"Dankje." David kijkt me verward aan. "Waarvoor?" "Dat je me laat zien waar je last van hebt en dat ik hier nog even kan zijn ook al wil Jace mij hier blijkbaar niet hebben."

"Nou als het aan mij ligt ben je hier altijd welkom, hoor Annabelle!" Charlie komt weer enthousiast de kamer binnen lopen. We eten alle drie onze eieren op en dan besluit ik weer naar huis te gaan.

Hey allemaal, ik had echt een super druk maar leuk weekend! Wat hebben jullie gedaan, en hebben jullie nog tips voor mijn boek? Laat het me weten in de comments, loads of love