Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 35

POV Annabelle

Zwarte hakken aan mijn voeten.
Een zwarte matte panty om mijn benen.
Een zwart jurkje met kant erboven.
Een parelketting om mijn hals.
Een parel in elk oor.
Lippen rood gestift.
Mijn ogen met een smokey eye versiert.
Mijn haar opgestoken.
Een zwart haarstuk met een zwart-gaasachtig stuk wat een deel van mijn hoofd bedekt.

Want dat is het enige wat ik nog voor ze kan doen: in stijl afscheidnemen.

Het is ondertussen vijf dagen geleden dat ik bij Oliver weg ben.

Ik was samen met Luuk en Jace naar Japan gevlogen. Het vliegen was vooral voor Luuk nogal een ding. Hij hield al absoluut niet van vliegen en de reden waarvoor we vlogen maakte het natuurlijk nog wat moeilijker. Het tweede gold ook voor mij.

Het vliegtuig waar mijn ouders in zaten moest met nood weer landen maar er zat nog veel kerosine in. Mijn ouders hebben toen geprobeerd iedereen uit het vliegtuig te krijgen, jammer genoeg waren zij te laat. Ze waren twee van de zes doden die waren gevallen, de rest van de passagiers heeft het gelukkig overleefd. Maar mijn ouders niet.

De begrafenis wordt buiten gehouden want het was prima weer en wij vonden niet dat het in een kerk hoefde.

We stappen uit de auto naar de begraafplaats en gelijk komen er allemaal mensen op ons af. Zowel pers als familie en collega's. Vrienden hadden ze niet echt.

Tegen allen zeggen we hetzelfde: we willen graag afscheid van ze nemen en we willen er verder nog niet te veel uitspraken over doen.

Pas bij de begrafenis valt het me op hoe de media met mijn ouders bezig is. Ik ben ze heel dankbaar hoe ze Luuk en mij er altijd buiten hebben gehouden.

Iedereen gaat op de stoelen in het gras zitten. Jace gaat vooraan zitten naast twee lege stoelen, die zijn voor mij en Luuk.

Wij lopen naast de twee kisten naar het midden van het pad. Daar worden de kisten neergezet en lopen Luuk en ik naar de stoelen naast Jace. Andere familieleden die meeliepen gaan ook ergens zitten.

Ik voel een hand over mijn wang en schrik op uit mijn gedachtes. Jace veegt lief een traan uit mijn gezicht die blijkbaar naar beneden was gerold.

Verschillende mensen vertellen hun verhaal, allemaal even mooi en even herkenbaar.

Na een half uur knikt de persoon die alles regelt naar mij. Jace knijpt even kort in mijn hand en dan loop ik naar voren.

"Lieve pappa en mama," mijn stem breekt nu al en een traan rolt over mijn wang.

"Hier zijn jullie voor me, voor de aller laatste keer. Ik heb mooie herinneringen met jullie, zoals de keer dat jullie Luuk en mij meenamen naar een kleine 'bed and breakfast' in de duinen. Met z'n vieren maakten we dan  wandelingen bij de zee en speelden we spelletjes voor de open haart. De keren dat ik zo blij was als jullie weer thuis kwamen na een lange reis en dan jullie werkkleding uit deden en in relaxte kleren met ons een film gingen kijken. De keren dat je deed alsof je boos was als Luuk en ik een feest hadden gegeven maar ook wij zagen je samen met mama wel lachen om onze acties, hoor pappa. Zo veel mooie herinneringen maar veel te weinig, veel te kort, er hadden zo veel meer kunnen zijn. Er was een toekomst voor ons, maar die werd abrupt afgekapt. Nog maar een paar maanden geleden verhuisden we van Nederland naar Engeland. Voor mij was dat een nieuwe start, een weg naar een nieuw begin. Hier zouden we samen weer iets opbouwen, dat had ik gedacht, dat had ik gehoopt, dat had ik geloofd. Pappa jij bleef thuis waar je ontbijt voor ons maakte en ons probeerde streng toe te spreken als we naar een feest gingen. Jij hoorde me voor het eerst uit over jongens bij me op school, en nou pap, daar zit hij. Het doet me pijn dat jullie Jace nooit meer kunnen zien; het doet me pijn dat jullie ons nooit meer mee kunnen nemen naar een 'bed and breakfast' of wij jullie; het doet me pijn dat ik nooit meer in je mooie ogen kan kijken als je lacht mam. Pappa je ging naar Japan voor mama, en nu blijven jullie voor altijd bij elkaar, alleen nooit meer naar ons. Ik houd van jullie, kusjes en heel veel liefs. Rust nu maar zacht."

De laatste woorden zegt ik zacht en gericht naar de kisten. Iedereen is helemaal stil, allemaal verzonken in hun eigen gedachtes, allemaal luisterend naar de stilte die mijn ouders niet meer kunnen opvullen.

Ik loop terug naar mijn plaats waar Luuk me een knuffel geeft, hij heeft tranen in zijn ogen.

Vervolgens loopt Luuk naar voren en geeft Jace mij een knuffel.

"Ik heb geen woord verstaan van wat je zei maar het klonk heel lief en mooi." Ik moet even zacht lachen om zijn opmerking. De hele dienst is in het Nederlands dus Jace kan geen enkel woord verstaan.

Luuk begint met praten dus zijn we gelijk weer stil.

"Ik zal altijd op Annabelle letten, ik mis jullie." Met deze woorden eindigt Luuk zijn verhaal. Ik loop naar hem toe en geef hem een dikke knuffel.

Wij waren de laatste sprekers dus we lopen vervolgens, met de kisten op onze schouders, naar de begraafplaats een stukje verderop.

"Jullie maakten de wereld een stukje beter, rust nu maar." de woorden galmen uit de mond van Luuk tegen alle graven, terwijl de kisten naast elkaar naar beneden worden gezakt.

Tranen stromen over mijn wangen, steeds meer en steeds harder. Jace slaat zijn armen om me heen en ik huil tegen zijn borst aan.

Ik hoor wat gestommel in de verte en een paar seconden later vallen er druppels uit de lucht. Eerst zacht en weinig maar al snel veel en hard.

De meesten lopen nog even langs het graf en gaan dan naar hun auto's toe, naar een restaurant een kilometer verderop. Sommigen gelijk naar huis.

Maar wij blijven staan.

Met z'n drieën blijven we staan.

Wachtend in de regen op niets.

Misschien stiekem hopend dat pappa en mama nog wakker zouden worden.

Allen wetend dat dat toch nooit zou gebeuren.

Zo staan we daar.

Voor uren.

Wij, de regen, en verder niets.

Ik ben zo blij met dit hoofdstuk! Niet de inhoud natuurlijk want dat is heel zielig maar de manier hoe het is geschreven. Verder wil ik iedereen bedanken die reageert op dit boek en stemt, dit geeft me namelijk zo veel steun en energie om verder te schrijven! Loads of love