Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 22

POV Annabelle

Ik stort op de grond. Een traan rolt over mijn wang. Mijn gesnik vult de kamer die voor de rest zo leeg is.

Ik ben bang.

Na een paar minuten stopt mijn gesnik. Ik sta op en bekijk de kamer nog eens. Het ziet er precies hetzelfde uit als net. Net zo kaal en net zo leeg.

Ik hoor iets bij de deur. Even hoop ik dat het Oliver is. Niet omdat ik hem wil zien maar omdat er dan iemand bij me in de kamer is. Het is Oliver niet. Het is een bord eten dat door een luikje de kamer in wordt geschoven.

Ik pak het op. Wat broccoli, pasta en vis. Het ziet er wel oke uit. Ik kijk eens goed. Ziet niks er verdacht uit? Ik besluit dat dat me ook niet zo veel uitmaakt aangezien ik merk dat ik behoorlijke trek heb.

Mijn bord is leeg en ik heb werkelijk geen idee wat ik moet doen. Ik blijf hopen dat er straks iemand door de deur loopt en zegt dat dit een of andere grap is, maar het lijkt ijle hoop.

Ik loop wat door de kamer en besluit uiteindeljk op bed te gaan zitten. Alleen zijn is echt heel saai.

Ik haatte mijn leven vaak omdat het zo druk was maar dit is absoluut ook niet wat ik wilde.

Een alarm gaat. Ik schrik me dood. Dan bedenk ik wat er in de brief staat en dat over 5 minuten het licht uitgaat. Best raar dat het alarm nu al gaat, aangezien ik het gevoel heb dat ik pas een uurtje wakker ben. Snel ga ik nog even naar de wc en poets mijn tanden.

Zodra ik in bed lig gaat het licht uit. Het is pikkedonker. Doordat er geen ramen zijn of andere lampen kan ik geen hand voor ogen zien. Het enige wat ik kan doen is in slaap vallen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
POV Jace

Het is nu 3 uur geleden dat Oliver een berichtje heeft gestuurd. Ik kan het beeld van Annabelle maar niet van mijn netvlies krijgen. Hoe ze daar zo verwaarloos lag, zo kapot gemaakt, en zo kwetsbaar. En dat was alleen nog maar de eerste dag geweest.

Ik ben bang. Ik moet het toegeven. Dé Jace Watson is bang.

Ik ben bang omdat ik geen idee heb wat ze gaan doen. Ik ben bang omdat ik niet weet wat ik kan doen. Ik ben bang omdat ik niet weet hoe sterk Annabelle is.

En onthoud, Annabelle haar dagen zijn korter.

Wat bedoelde Oliver daar mee?

Alles maakt me gek. Ik wil gewoon feesten, drinken en lekkere chicks versieren. Ik wil klussen klaren en gefocust zijn op werk.

Maar dat kan nu niet meer. Annabelle zit in mijn gedachtes, de hele tijd.

"Hey gast, misschien kan je beter even naar huis gaan. Rust even goed uit, David, Luuk en ik zoeken wel verder." Charlie staat naast zijn motor stil.

David had Beau kunnen overtuigen om op school te blijven waardoor Claire ook bleef en Thomas had Jamie overtuigd en was zelf ook gebleven. Alleen Luuk moest en zal komen.

"Ik ga niet weg, ik moet Annabelle vinden. Elke seconde die wij hier verliezen is Annabelle langer bij hen, bij hém." Ik moet hier blijven. Ik moet Annabelle vinden.

"Jace, je ziet er belachelijk slecht uit. Ga naar bed en kom terug als je weer helemaal de oude bent. Dan kan je het beste helpen." David bemoeit zich ondertussen ook al met het gesprek.

"Ik word niet de oude totdat ik Annabelle vind." Ik wil het sterk zeggen maar de woorden verlaten anders mijn mond. Ik zucht diep. "Oke ik ga naar huis, maar ik kom terug!"

David, Charlie en Luuk knikken en rijden weg. Zodat ik alleen op de parkeerplaats van 'the cave' sta.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
POV David

We zijn alweer een uurtje thuis. Jace is er niet en dat baart me zorgen. Ik heb hem al 20 keer proberen te bellen maar hij neemt niet op.

Luuk is ondertussen al weer naar huis en Charlie ligt op de bank. Zijn videospelletjes zijn vervangen door hersengekraak. Echt serieus ik kan hem horen denken vanaf hier!

Wat ik met Beau heb weet ik ook niet meer. Ik baal ontzettend. Ze keek me zo gebroken aan toen ze hoorde dat ik bij de maffia zat. Terwijl het net zo goed ging! Ze is zo mooi en lief. En nu is het misschien allemaal weg.

De deurbel haalt me uit mijn gedachtes. Ik loop naar de hal en doe open. Jace valt haast in mijn armen. Hij krabbelt weer overeind en loopt naar de woonkamer. "Jace!" Schreeuwde Charlie uit. "Waarom zo blij?" Jace' stem spreekt boekdelen. Hij heeft gedronken en hij haat zichzelf en ieder ander op dit moment. Dat zijn de enige momenten dat zelfs ik op moet letten en een beetje bang van hem word.

"Jace ga even rustig zitten en leg uit wat je allemaal hebt gedaan en waarom je niet gewoon bent gaan slapen."

Jace gaat op de rode bank zitten en schraapt zijn keel. "Ik kon natuurlijk niet naar huis gaan en niks doen. Dus ben ik nog even de cave binnengegaan en heb iedereen nog eens vragen gesteld, maar dan op mijn manier." Jace zijn manier, dat kan niet goed zijn. "Niemand wilde natuurlijk ook maar iets zeggen, en allemaal beweerden ze nikste weten. Toen heb ik nog wat mensen thuis opgezocht. Ook zij wisten me niks te vertellen. Ik ben ook langs Olivers huis geweest. Niemans thuis. Ik heb zijn hele huis overhoop gehaald maar nergens is een aanwijzing. Toen werd ik heel boos."

Hij haalt zijn pistool uit zijn broekzak, "ik heb nieuwe kogels nodig," alsof het niks is.

"Jace, je hebt toch niemand vermoord? Niet nu, niet in deze staat, niet voor deze reden?" Ik ben bijna bang voor het antwoord op mijn eigen vraag. "Nee, chill down, ik heb alleen op wat katten geschoten, die leven nu niet meer."

"Als laatst ben ik naar de bar geweest. Ik moest drinken, veel. Maar Annabelle blijf in mijn hoofd. Haar mooie hoofd, haar felle woorden en de foto." Ik zie tranen in zijn ogen staan en heb medelijden met hem. Dit is de eerste keer dat hij echt openstaat (voor hoever hij dat kan) voor een meisje en ze komt in zo veel problemen door hem. Nouja deels natuurlijk ook door haar verleden maar voor hem voelt het waarschijnlijk als zijn schuld.

"Jace ga slapen. We gaan morgen verder zoeken. Dan lichten we ook de rest in." Jace zucht diep maar loopt dan naar boven.

Weer een nieuw hoofdstuk! Vergeet vooral niet te stemmen en te laten weten hoe je het vindt! Loads of love