Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 28

POV Annabelle

Negen strepen op de muur. Alles doet pijn, mijn hele lichaam van de vele klappen, schrammen en schoppen en mijn hersenen van al het denken. Denken over hoe ik hier weg kom, denken over wat ik nog aan vrienden en familie over heb en denken aan Jace.

Ik haat het denken aan Jace. Hij is gewoon een klootzak die me laat stikken als hij me zat is.

Maar waarom denk ik dan aan hem.

Waarom is hij het hoopje hoop dat mij nog een beetje laat geloven in een goed einde?

De deur gaat open en Oliver komt binnen. Ik heb een tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant wil ik me graag tegen alles wat hij wil verzetten maar aan de andere kant wil ik gewoon dat het over gaat en heb ik geen kracht meer om terug te vechten.

"Hey Belle," ik huiver bij zijn bijnaam. "Alleen vrienden mogen me zo noemen." Het komt sterker uit mijn mond dan dat ik verwachtte.

"Dus ik ben niet je vriend?" Ik moet even lachen. "Meen je dit? Nee, je bent niet een vriend."

"Ohhh in dat geval," ik zie zijn ogen donker worden, iets wat zorgen bij me opbrengt.

Hij duwt me hard tegen de muur en pint mijn handen boven mijn hoofd. In één ruk scheurt hij mijn japon in tweeën en kijkt naar mijn lichaam. Ik ben iets dunner geworden en ik ben bezaaid met blauwe plekken en schrammen. Hij gaat met zijn vinger over de wonden, heel voorzichtig.

Opeens slaat hij keihard op één van de wonden. Tranen vullen mijn ogen en ik zie hem grijzen. Wat een psychopaat is het ook eigenlijk, nee eerder nog een sadist. Hij lijkt de pijn in mijn ogen leuk te vinden. De gedachte daaraan laat me al rillen.

"Oliver blijf van me af!" Enigszins verbaasd over de sterkte van mijn stem wacht ik af op zijn reactie. Zijn ogen lijken bijna te twinkelen, wat vindt hij hier nou zo leuk aan?

Hij komt heel dicht bij en gaat met zijn mond naar mijn oor. "Had ik je niet verteld dat je hier niks te eisen had?" Hij bijt zacht in mijn oor. Vervolgens gaan zijn lippen over mijn kaak, kleine kusjes verbloemen mijn gehavende huid.

Ik probeer hem met alle macht van me af te duwen. Hij kijkt me boos aan. Hij heft zijn hand en slaat me heel hard in mijn gezicht. Gelijk daarna begint hij me weer te zoenen. Ik moet nog bijkomen van de klap dus kan me niet focussen om hem van me af te krijgen. Hij duwt zijn tong ruw in me mond en ik kan niks doen. Dan bijt ik opeens keihard op zijn tong.

Geschonken doet hij een paar passen naar achteren en laat me los. Zijn ogen spuwen vuur. Ik ben bang. Voor de zoveelste keer in deze ruimte ben ik bang. Hij loopt op me af en schop me heel hard in mijn buik. Alle lucht wordt uit mijn longen geblazen en ik val op de vloer. Het laatste wat ik hoor is Oliver die zeg: "Je moet echt leren te luisteren, ik vind het zonde om zo'n schoonheid zoiets aan te moeten doen."

En dan, ben ik weg.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

12 strepen op de muur. Nadat Oliver me had geschopt, viel ik flauw. Voor mijn gevoel ben ik voor uren buiten westen geweest maar wie zou het zeggen?

Gister en de dag daarvoor is niks gebeurd. Ik heb één cracker gekregen die ik dankbaar opat. Ik heb ontzettend veel honger.

Ik wil hier zo graag weg maar mijn moed is weg. Ik zit hier nu al bijna twee weken. Ik begin de brief van Oliver steeds meer te geloven.

Langzaam gaat de dag voorbij.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

POV Jace

Ik heb een hele dag gewacht. Charlie heeft de video wel 20.000.000 keer bekeken. En uiteindelijk vond hij iets.

Ten eerste zag hij wie de twee mannen waren, ten tweede zag hij dat er geen ramen waren dus dat ze of in een kelder moest zitten of in een gebouw met ruimtes zonder ramen.

Vraag me niet hoe hij vervolgens bij het goede gebouw is uitgekomen want daar snap ik helemaal niks van. Ik ben alleen ontzettend blij dat ik Annabelle weer ga zien.

We maken alles klaar en dan gaan we op pad.

Een kort hoofdstuk, omdat ik de hele bevrijding in één hoofdstuk wil zetten. Laat me weten wat jullie er van vinden, Loads of love