Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 36

POV Jace

Ik zie Londen weer onder ons verschijnen en de gordellampjes springen weer op aan. Annabelle zit tegen me aan met haar ogen dicht maar ik betwijfel of ze slaapt. We zijn drie dagen in Japan gebleven, we hadden alle drie geen zin om langer te blijven.

Annabelle en Luuk zijn kapot. Fysiek en emotioneel.

De blauwe plekken zijn nog steeds niet van Annabelle's huid verdwenen en de krassen zijn nog duidelijk te zien. Ze heeft de afgelopen nachten niet kunnen slapen, en als ze dan even een paar minuten sliep werd ze wel weer wakker door herinneringen aan Oliver of haar ouders.

Ik doe mijn gordel, die ik om een of andere nutteloze reden had losgemaakt, weer vast en doe een kauwgompje in mijn mond.

Mijn oog valt op de krant van vandaag tussen de nutteloze reclame folders in het rekje op de stoel voor mij. Een foto van de ouders van Annabelle versiert de voorpagina. In grote letters staat de titel erboven: succesvolle mode ontwerpster, Tamara van Westen en kunstkenner Mark van Westen omgekomen bij tragisch ongeluk.

Ik pak de krant uit het rekje en begin het stuk te lezen.

Op 24 maart (a/n i know ik heb nooit iets met dagen gedaan en ik weet niet helemaal of dit realistisch is, maar laten we allemaal maar even voor lief nemen dat het 24 maart was) heeft zich een tragisch voorval plaats gevonden. Het vliegtuig KP-12 was net aan de vlucht begonnen toen er technische problemen waren ontdekt. Met nog een volle tank zette de piloot de daling in. Elke passagier werd ingelicht en zo goed mogelijk voorbereid. Toch verliep niet alles zoals gehoopt. De deuren openden niet op tijd waardoor er veel haast was. Zes mensen hebben het niet overleefd, zij zaten nog in het vliegtuig toen deze op verschillende plekken in brand vloog en niet meer te redden was. Onder deze zes mensen waren mode ontwerpster Tamara van Westen en kunstkenner Mark van Westen, samen op weg naar huis om hun kinderen op te zoeken die hier nog geen uitspraak over willen doen.

Ik sla de krant weer dicht en staar voor me uit.

Zo'n driekwartier later staan we buiten te wachten op een taxi die ons naar huis brengt.

We komen het huis van Annabelle en Luuk binnen en Annabelle loopt gelijk naar boven met haar tas. Ik wil achter haar aanlopen maar Luuk houdt me tegen.

"Laat haar maar even." Ik kijk hem verbaasd aan. Als Annabelle ergens mee zit moet ik er toch voor haar zijn?

Ik loop met Luuk mee naar de keuken en we pakken beide in stilte wat te drinken.

Na 15 minuten trek ik het niet meer en loop alsnog naar boven. Ik loop alle kamers voorbij. Dit huis is dan misschien niet zo groot als dat van mij maar het is nog steeds groot voor een normaal huis. Je kan zien dat haar ouders rijk waren en stijl hadden.

Ik klop op de deur van Annabelle's kamer en doe de deur langzaam open. Ze ligt op bed en draait zich snel om naar mij.

Haar ogen zijn rood en ze ziet er dood moe uit. Ik loop naar haar bed en ga naast haar zitten.

"Gaat het wel Belle?" Ze kijkt op en het antwoord staat geschreven op haar gezicht. Natuurlijk gaat het niet. Beide zeggen we voor een tijdje niks.

"Weet je zeker dat je vanavond wel mee wil?" Ik verbreek na een paar minuten toch maar de stilte.

"Charlie komt uit het ziekenhuis, dat moet gevierd worden. Daar moet ik toch wel bij zijn? Hij is ook een vriend van mij. Hij is er voor mij geweest dus ik moet er ook voor hem zijn." Ik knik. Ik snap dat ze mee wil maar op dit moment is ze veel te moe en veel te verdrietig.

"Misschien moet je dan nog even slapen. Hij wordt pas om 22.00 ontslagen, dus we hebben nog wel even." Ik kijk op de wekker op het wit geschilderde nachtkastje, die 16.00 aan geeft.

Ik wil opstaan om Annabelle nog even alleen te laten maar ze houdt me tegen. "Blijf dan bij me." Het komt lieflijk uit haar mond, zacht maar een klein beetje dwingend.

Ik moet kort lachen en ga weer liggen. Ze legt haar hoofd op mijn borst en ik sla een arm om haar heen. Na vijf minuten hoor ik Annabelle zachtjes naast me ademen, ze slaap. Ik merk dat ik zelf ook moe ben en langzaam vallen mijn ogen dicht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

POV Luuk

Ik sta voor de deur van Annabelle. Het is zo stil dat ik me afvraag of ze überhaupt nog in de kamer zijn.

Jace is driekwartier geleden al naar boven gegaan en ik wil even kijken of het goed met ze gaat.

Ik neem een diepe zucht en doe dan langzaam de deur open. Ze liggen ontzettend lief te slapen. Een gerustgesteld gevoel gaat door me heen, ze is veilig.

Ik doe de deur weer zachtjes dicht en loop naar beneden. Eenmaal beneden hoor ik een gepling uit mijn zak. Ik pak mijn mobiel en open het berichtje.

Jane: Hey, ik weet dat je pas net terug bent van je vakantie maar ik vroeg me af of je misschien zou willen afspreken? Wil je het misschien verder over je ouders hebben, ik heb erover gelezen in de kranten, iedereen heeft erover gelezen. X

Ja vakantie, ik had al mijn vrienden en collega's van werk gezegd dat ik op vakantie was met Annabelle, onze ouders opzoeken. Anders zou iedereen gaan vragen waar Annabelle was en ik had zelf natuurlijk geen idee.

Jane is een collega van me, we werken samen in een leuk eetcafeetje. Ze is ontzettend mooi en slim. Ze heeft stijl haar dat tot haar schouders rijkt en een lichte waas aan sproeten op haar gezicht. Haar ogen zijn donker groen en omrand met donkere wimpers, ja ze is prachtig.

Ze is pas een paar weken geleden bij ons komen werken. De eerste week heb ik niks tegen haar gezegd, ik was gewoon te zenuwachtig wanneer zij in de buurt was. Maar sinds een paar weken praten we veel, maar ook zij weet niks over wat er de afgelopen ander halve week is gebeurd.

Ik besluit te reageren en naar haar toe te gaan. Ik schrijf snel een briefje aan Annabelle en Jace en dan nog een appje aan Jane. Ik pak mijn jas van de kapstok en loop de deur uit.

Hallo allemaal! Dus school is weer begonnen, bij jullie ook? Laat even weten wat je van dit hoofdstuk vindt in de comments, Loads of love