Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 27

POV Jace

Alles staat klaar. Een grote tas met het geld en twee mini zenders en zo'n twintig man van onze groep, bewapend met minimaal twee pistolen en drie messen.

David en Charlie staan naast me. "Oke, luister allemaal even. Ik wil dit als het even kan met zo min mogelijk geweld doen. We zijn er alleen maar als afleiding. We moeten zorgen dat ze de zenders niet vinden." Iedereen knikt en David stoot me aan. "Weet je zeker dat je mee wilt?" Ik kijk verbaast. Of ik mee wil? Natuurlijk. "Ja."

We lopen allemaal naar de auto's. Ik ga alleen aangezien ik het geld moet droppen. Na zo'n kwartiertje rijden kom ik aan bij de cave. Ik stap uit en scan de omgeving. Nog niemand te zien. Ik leg de tas op de afgesproken plaats en loop weer weg. Nu kan het wachten beginnen.

Tien minuten verstrijken. De rest is er ondertussen ook al en ze omringen samen de parkeerplaats.

Een zwarte auto komt de parkeerplaats oprijden. Ik slik. Wat als het niet werkt? Vijf mannen van zo'n 35 jaar stappen uit. Allemaal bewapend met zware wapens. Één van de mannen loopt richting de tas. Hij maakt hem open en controleert de inhoud. Ik weet dat we nu iets moeten doen, anders vindt hij de zenders. Ik steek mijn pistool in de lucht en schiet. Gelijk komt iedereen in actie.

De mannen weten niet hoe snel ze weg moeten zijn. Zij zien natuurlijk ook wel dat ze met veel minder zijn.

En nu gaat het wachten pas echt beginnen. We mogen ze natuurlijk niet laten zien dat we ze volgens dus we moeten wachten totdat ze bij hun schuilplaats zijn.

POV Annabelle

Zeven strepen op de muur. Een week. Een week zit ik hier al en niks verandert. De hele linkerkant van mijn lichaam doet pijn. Kleine en grote sneeën versieren mijn benen, buik, armen en gezicht. Mijn maag rammelt ontzettend. Het is echt al een hele lange tijd geleden dat ik iets heb gegeten.

Ik heb de afgelopen dagen wat getraind om de tijd te doden, maar meestal kwam ik niet verder dan drie pushups.

De deur gaat open en een enorm boze Oliver staat in de deuropening. "Sorry Annabelle, ik had dit liever niet willen doen. Maar een van je 'vrienden'" hij maakt haakjes in de lucht met zijn handen, "was zo dom geweest om me dwars te zitten. En raad eens wie daarvoor gaat betalen." Zijn vinger wijst naar mij.

Twee grote mannen komen nu ook de kamer in. Ze zien er allebei sterk uit en ik ben behoorlijk bang. "Jullie weten wat te doen, maar laat haar wel leven." De mannen knikken en Oliver loopt weer naar buiten.

Bijna als versteend wacht ik af. Ik ben bang voor wat ze zullen doen, ook al heb ik geen idee wat dat zal zijn.

"Het spijt me voor je, je bent een mooi meisje." De rechter spreekt de woorden bijna (nadruk op bijna) medelevend uit. Hij loopt op me af en duwt me keihard tegen de muur. Een schok gaat door mijn rug. Er rolt een traan uit mijn oog. De ander komt nu ook op me afgelopen. Hij slaat zijn vuist hard op mijn gezicht.

Het maakt niet uit hoe ik ze ook vraag te stoppen. Het maakt niet uit hoe erg ik me verzet. Ze slaan alle hoop, liefde en blijheid uit me. Voor mijn gevoel slaan ze me voor uren. Ik voel haast niks meer maar tegelijkertijd zo veel. Mijn tranen zijn op, net als mijn wilskracht om verder terug te vechten.

Na wat als vier uur voelt laten ze me los. Ze lopen de deur uit en ik blijf als een hoopje ellende op de grond zitten.

POV Jace

Ze zijn nu al een uur weg en ik wil gaan. David en Charlie zeggen me nog even te wachten. Een onbehaaglijk gevoel knaagt aan me.

Een Ping van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachtes. Snel open ik het bericht.

Ik had je nog zo gewaarschuwd, Jace. Doe geen domme dingen. Je zenders waren niet moeilijk te vinden. We hebben ze ergens anders gedumpt dus je hoeft ze niet te gaan zoeken.

Weet je nog dat ik zei dat als je mij dwars zou zitten, ik dat direct op Annabelle zou uitoefenen? Nou, je liet me geen keus.

Video bijlage

Ik huiver en druk op de bijlage. Ik ben bang. Bang voor wat ik nu ga zien, want ik weet dat ik het niet fijn ga vinden en ik weet dat het mijn schuld is.

Met trillende vingers druk ik op afspelen. Gruwelijke beelden vullen het scherm. Annabelle. Of wat er van haar over is.

Ze wordt in elkaar geslagen door twee grote mannen. Ze probeert tegen te werken maar het lukt haar niet. Tranen ontsnappen uit haar ogen. En nu ook uit die van mij.

David en Charlie komen snel op me afgelopen. "Gast, wat is er?" Charlie vraagt het maar zodra hij mijn scherm ziet weet hij genoeg. David en Charlie lezen ook het bericht en kijken het filmpje.

Mijn verdriet wordt opeens vervangen door boosheid. Oliver. Die klootzak heeft dit gedaan. Ik wil naar hem toe, ik wil persoonlijk zijn strot uit zijn keel trekken.

David en Charlie zien mijn omschakeling. "Jace, relax. Ik weet dat je die gast nu heel graag wilt vermoorden maar we moeten realistisch nadenken. Misschien kunnen we informatie halen uit het filmpje of van zijn mobiele nummer. En haar zo vinden." David probeert me te kalmeren.

"Die gast maakt alles kapot, nu is het mijn beurt om hem kapot te maken." Boos storm ik weg terwijl ik David achter me aan hoor komen. "Jace, wacht even." Ik blijf stug doorlopen, ik heb geen zin in zijn gezeik.

"Jace." David pakt mijn arm vast. "Wat!" ik draai me boos om. David schrikt voor een moment maar begint dan zijn verhaal. "Jace, ik weet hoe je je voelt. Je houdt van haar en je wilt haar graag terug. En misschien, heel misschien ben je ook een beetje bang. Bang omdat ze Annabelle hebben en je op dit moment niks kan doen en hij juist zo veel. Maar alsjeblieft doe nu geen domme dingen, we weten nu waar dat ons brengt. Laat Charlie even goed naar het filmpje kijken, hij ziet altijd dingen die wij niet zien." Ik zucht. David heeft gelijk. "laten we nu naar huis gaan. Kan jij even bijkomen en kan Charlie goed zoeken."

Ik knik en samen lopen we naar de rest. Charlie heeft de rest van de groep ondertussen al ingelicht en je kan zien dat iedereen zich schuldig voelt.

"Wij gaan naar huis. bedankt voor jullie samenwerking en hulp, al heeft het uiteindelijk alleen maar narigheid opgeleverd." Iedereen knikt meelevend en dan lopen David, Charlie en ik naar onze auto's om naar huis te gaan.

Nog een hoofdstuk omdat ik zo graag hoofdstuk 29 wil plaatsen. Ik hoop zo dat jullie het leuk vinden! Laat in de comments achter wat je van dit hoofdstuk vindt, Loads of love