Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 25

POV Jace

Het is nu een dag. Een dag dat ze weg is. Een dag dat ik haar nog niet heb kunnen vinden.

Charlie en ik hebben de rest van onze groep ingelicht en David is zelf verder gaan zoeken. We kijken overal. We bekijken elke plek in de omgeving waar ze kan zijn maar tot nu toe nog geen spoor.

Beau en Claire zitten ook de hele tijd te zeuren over waar Annabelle is. Elke keer als een van hun twee het vraagt kom ik tot de conclusie dat ik gewoon geen idee heb.

Luuk zit er ook helemaal doorheen. Hij mist haar. Ik snap het, ik mis haar ook. Hij heeft het nog niet aan hun ouders verteld, hij durft het niet. Hun ouders weten blijkbaar helemaal niks over wat er in Nederland is gebeurd.

Ik zou nu zo graag met mijn eigen vader willen spreken. Er gaat een steek door mijn hart. Mijn dronken, arrogante, gewelddadige vader. Maar wel mijn vader. Hij zou weten wat er zou moeten gebeuren, hij zou kunnen helpen, maar door mij kan het niet meer.

Ik schrik op uit mijn gedachtes van een berichtje dat binnen komt.

Beste Jace,

Wij willen £100.500.000,- van jullie. Laat het achter bij de parkeerplaats van de cave, parkeerplaats 24C. En wees niet zo stom om ons proberen te pakken, of ons op te wachten. Wij hebben zo onze eigen manieren ontwikkeld om te krijgen wat we willen. En weet, alles wat je doet om ons tegen te werken, komt direct naar Annabelle. Jij houdt ons voor de gek, wij doen haar pijn. Hopelijk is alles duidelijk.

Oliver

Ps. Ik zou je wat tijd besparen, probeer dit telefoontje maar niet te traceren. Dit is de eerste keer dat ik het heb gebruikt en de laatste.

Ik zucht diep. Charlie loopt naar me toe. Ik laat hem het bericht lezen en ook hij zucht. "Wat wil je dat we gaan doen? Betalen of zelf iets anders doen?" Ik denk diep na. "We kunnen het geld wel ergens bij elkaar halen. Maar er staat niks in over Annabelle vrij laten. Ze gaan waarschijnlijk alleen maar meer en meer vragen. Maar ik wil het wel betalen. Ik ben bang dat ze Annabelle iets aandoen." Charlie knikt begrijpelijk.

Charlie zorgt dat alles geregeld wordt en ik heb weer eens geen idee wat ik nu moet doen. Ik twijfel. Ik wil heel graag een familielid zien. Het liefst mijn vader natuurlijk maar dat gaat niet. Ik twijfel. Zou ik naar mijn moeder gaan? Ik ben er al tijden niet geweest. Ik weet niet eens of ze me wel zou willen zien.

Ik sta op en loop naar de kapstok. "Waar ga je heen?" Je kan de bezorgdheid duidelijk in zijn stem horen. "Naar mijn moeder, iets wat ik al veel eerder had moeten doen." Charlie knik verbaasd en dan loop ik de deur uit.

Binnen een kwartiertje stop ik mijn auto op de oprit van mijn moeder. Een verbaasde Thomas doet open. "Jace, wat doe je hier?" Ik zucht. "Ik moet met mama praten."

Ik loop naar binnen terwijl ik een verbaasde Thomas achter laat. Mijn moeder komt de hoek om lopen en kijkt me heel verbaasd aan. We blijven ongeveer een minuut zo staan. Dan loop ze op en af en trekt me in een diepe knuffel. Ik zie haar tranen over haar wangen lopen en merk dat er ook een paar tranen bij mij naar beneden rollen.

"Lieverd, je, je bent er." Ze stottert een beetje terwijl ze ondertussen haar tranen probeert te drogen. "Ja." Dat is het enige wat ik kan uitbrengen, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

"Mag ik vragen wat je hier komt doen? Want ik neem aan dat je na al die tijd niet alleen komt om een kopje thee te drinken." Ze kijkt me aan met haar lieve ogen.

"Nee, ik kom inderdaad voor meer, maar misschien kunnen we beginnen met dat kopje thee." Ze lacht lief en loopt naar de keuken. Ik loop haar achterna.

Thomas is ondertussen naar boven gegaan. Ik denk dat hij door had dat ik even alleen met mama wilde praten.

We lopen met dampend hete thee naar de woonkamer waar ik op de bank ga zitten en mijn moeder op een van de stoelen. "Dus, waar wil je het over hebben." Ze lijkt een beetje te aarzelen bij de vraag.

"Ik heb een probleem. Meerdere eigenlijk. Er is een meisje, Annabelle, en ze is ontvoerd door Oliver." Ik zie mijn moeder slikken bij zijn naam. "Annabelle komt uit Nederland en daar heeft ze te maken gehad met de maffia daar. Ze heeft ze boos gemaakt maar kwam toen naar hier. Door mij hebben ze haar weer gevonden. Ik had er iets aan moeten doen, ik had haar moeten beschermen. En nu zit ze, god knows where, ergens helemaal alleen terwijl ze weet ik veel erge dingen met haar aan het doen zijn. Ze is zo lief, zo mooi, zo kwetsbaar. Ze verdient dit helemaal niet. Nu heb ik net een berichtje gekregen dat ze geld willen. Maar er staat niet dat ze haar dan zullen vrijlaten. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil het ze natuurlijke eigenlijk niet betalen maar ik ben bang dat ze haar anders pijn zullen doen. Dus ik heb je hulp nodig. Wat moet ik doen?"

Mijn moeder lijkt na te denken. En ondanks dat ik net een verschrikkelijk verhaal heb verteld, vormt zich een glimlach rond haar lippen. "Vind je haar leuk?" Die vraag had ik niet aan zien komen. Ik slik. "Nee, ik bedoel, misschien, maar niet echt, ik wil gewoon dat ze veilig is, en in mijn armen kan liggen, en ik denk de hele dag aan haar, en ze is heel lief, en heel mooi, maar haar echt leuk vinden? Ik heb geen idee. Hoe is het om iemand echt leuk te vinden?"

Mijn moeder moet even kort lachen. "Als ik het zo hoor snap ik wel waarom je na al die tijd naar mij komt. Je vindt haar leuk." Ik zucht diep. "Maar nu even over wat je er nu mee moet doen." Je kan haar stem van blij naar serieus horen gaan.

"Ze hebben duidelijk je zwakke schakel gevonden." Ik vind het niet leuk dat ze het zo noemt. Ik heb geen zwakke schakels, ik ben Jace Watson. Jace Watson heeft geen zwakke schakels toch? Toch?

"Ik ben het ook met je eens dat je ze eigenlijk niet het geld moet geven, maar misschien is dat de enige manier om haar te vinden. Kunnen jullie geen zender bij het geld stoppen en als afleiding hem opwachten of achtervolgen? Als ze worden achtervolgd door jullie zullen ze waarschijnlijk denk dat dat jullie enige achtervolging is. Dan zijn ze minder oplettend."

Ik laat haar woorden even tot me inzinken. Ze heeft gelijk. Misschien moet ik dit overleggen met de rest en dan actie ondernemen. "Thxn mom, hier kan ik wat mee." Ik wil opstaan om weer naar huis te gaan maar mijn moeder houdt me tegen.

"Jace, laat het alsjeblieft toe." Ik kijk haar vragend aan, waar heeft ze het over? "Je vindt haar leuk. En dat is iets moois! Het maakt je niet zwakker of minder stoer. Het maakt je juist dapper omdat je iets met een ander aangaat. Omdat er dingen gebeuren die je niet verwacht. Ik snap dat je je afsluit van mij. Echt waar. Maar laat haar alsjeblieft in."

Ik knik, omdat ik niks uit mijn mond kan krijgen. Omdat mijn hoofd overuren maakt.

Ik pak mijn jas en loop naar buiten. Op naar huis.

Vergeet niet te laten weten wat je van het boek vindt. En te stemmen als je het leuk vindt, ik hoop natuurlijk van wel want anders lees je al 25 hoofdstukken een boek dat je niet leuk vindt. Loads of love