Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 40

POV Jace

Annabelle loopt achter de politie agente aan en ik loop in stilte naar boven. David had nog aangeboden om mee te gaan maar ik wil even alleen zijn.

Met de stapel video's loop ik mijn kamer in en dan ga ik zitten op bed. Volgens mij staar ik wel voor tien minuten naar de stapel voor mij op bed.

Zou Annabelle wel willen dat ik het zonder haar kijkt?

Ik weet het niet. Ze heeft er nog nauwelijks iets over verteld en ik heb daar best wel moeite mee. Ze heeft zo veel pijn maar ik weet niet hoe ik haar moet helpen. Misschien kan ik haar helpen als ik weet wat ze heeft meegemaakt.

De voor en tegens vliegen door mijn hoofd en ik kan maar niet besluiten of ik het wel of niet moet kijken.

Ik weet niet of ik het wel wil kijken. Volgens mij heeft ze een super nare tijd gehad en ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben.

Zachtjes tikt iemand op mijn deur. "Kom binnen." Ik blijf naar de stapel kijken, waarschijnlijk is het toch David die gewoon even wil kijken hoe het gaat. "Heb je ze al bekeken?" De woorden ontsnappen zacht uit haar mond.

Meteen kijk ik om. "Nee, ik wist niet wat jij wilde." Annabelle knikt. "Is het goed als ik eerst wat dingen vertel?"

Ze komt tegenover mij op het bed zitten.

"Ik wil aller eerst vertellen dat ik misschien dingen heb gezegd die ik niet meen. Ik was heel bang en in de war. Op sommige moment kon ik me sterk houden maar soms ook niet." Ik knik.

"Annabelle, ik neem je niks kwalijk." Ze zucht. "Verder wil ik nog zeggen dat ik jou ook niks kwalijk neem."

We zijn allebei een paar minuten stil.

Annabelle staat op en ze pakt mijn laptop van mijn bureau.

Ze start de laptop op en doet de eerste cd erin.

Beelden voor Jace

De wit dik gedrukte titel vormt een fel contrast tegen de zwarte achtergrond. Na zo'n 30 seconden aan stilte veranderd het beeld en zien we Annabelle in een stoel. Ze lijkt buiten bewustzijn maar nog niet zo kapot als op de foto die ik van haar had gekregen. Twee grote mannen komen naar binnen en de eerste slaat Annabelle heel hard in haar gezicht.

Naast me voel ik Annabelle een beetje in elkaar duiken. Ik sla mijn arm om haar heen.

"Weet je zeker dat je dit wil zien?" ze knikt.

De tweede man stompt Annabelle hard in haar gezicht waarnaar de eerste haar nog een harde klap in haar gezicht geeft. De hele tijd zijn Annabelle's ogen gesloten, iets wat ik fijn vind want dat betekend waarschijnlijk dat ze dit niet op het moment zelf voelt.

Als de tweede ook nog eens ik haar maag trapt, zie ik een traan ontsnappen uit haar ooghoek. Het doet me ontzettend veel pijn Annabelle zo te zien. Ik trek Annabelle dichter tegen me aan terwijl ik mijn laptop dichtklap. Annabelle ligt huilend in mijn armen, minutenlang.

Na zo'n tien minuten besluiten we naar beneden te gaan. Iedereen kijkt op als we de trap aflopen. Beau loopt gelijk op Annabelle af en geeft haar een knuffel. David, Charlie en Thomas kijken haar alleen maar meelevend aan.

Wat moet ik nu?

De vraag zit al weken in mijn hoofd en elke dag lijken de problemen alleen nog maar groter dan gister. Annabelle is dan nu wel uit de handen van Oliver maar ze is zo gebroken dat ze er nu niet beter aan toe is.

We blijven allemaal samen beneden zitten en zonder echt wat te doen gaat de tijd voorbij. Tegen etenstijd besluiten we pizza te bestellen aangezien niemand zin heeft om te koken.