Behind closed doors

Op slot

Ik doe het gordijn open. De felle ochtendzon verlicht de hele kamer. Ik kijk uit op een prachtige tuin die zo te zien netjes wordt onderhoudt aangezien er geen onkruid te bekennen is.
Het huis zelf ligt in een prachtige bos waardoor je lekker geen last hebt van de buitenwereld.
Ik had niet verwacht dat Jermain in zo'n groot huis woonde. Het is daadwerkelijk ongelofelijk groot.
Hij woont in een prachtige villa die 3 verdiepingen hoog is.
De aantal kamers heb ik niet kunnen zien maar er zijn er heel veel.
De woonkamer is drie keer zo groot als die van mij thuis.
En dan heb ik het niet eens over de badkamers en de grootte van de kamer waar ik nu in slaap.
Ik doe een badjas aan die aan een haak hangt en begeef me dan richting de keuken.

"Goedemorgen Elena." karin, Jermain's schoonmaakster, lacht vriendelijk naar me wanneer ze mij aanziet lopen.
"Goedemorgen Karin," zeg ik lachend, "Heb je toevallig Jermain gezien?"
Ze schudt haar hoofd en gaat verder met de afwas.
Ik doe de koelkast open en pak een appel.
Terwijl ik een hap neem loop ik traag de gang weer in.
Ik kan nog steeds niet geloven dat het zo groot is. Om eerlijk te zijn ben ik wel benieuwd naar het hele huis zelf.
Nieuwsgierig loop ik naar de eerste verdieping om daar mijn rondleiding te beginnen.

Aïsha

"Ik vertrouw hem voor geen meter, echt waar." Ik plof mezelf neer op mijn bed.
"Ze komt wel terug. Ik denk niet dat ze van plan is om eeuwig weg te blijven." Sara loopt richting mijn bureaustoel en gaat er dan op zitten.
"Elena is gewoon makkelijk te beïnvloeden en dat weet hij al te goed. Ze heeft al 3 dagen niets van zichzelf laten horen."
"Opnemen wilt ze niet. Waarschijnlijk is ze gewoon boos op ons en wilt ze even niet met ons praten."
"Ze kan op z'n minst laten weten waar ze naartoe is gegaan."
"Ze is oud genoeg om te weten wat ze doet. Als ze over 2 dagen nog niets laat weten dan kunnen we haar gaan zoeken," Ze staat op en pakt haar jas van mijn bed,"Lieve schat, ik ga. Laat me direct iets weten als je wat van haar hebt gehoord." Ik knik en sta dan op om mijn kamerdeur open te doen.
"Ik spreek je nog wel."
Ik kijk haar na terwijl ze wegloopt. Wanneer ze de voordeur open doet en naar buiten gaat, loop ik weer mijn kamer in en ga vervolgens op mijn bureaustoel zitten.

Ik weet wel dat ik heel erg gemeen was de laatste keer toen ik tegen haar sprak maar dat is toch geen reden om weg te gaan en 3 dagen niets van je te laten horen.
Ik doe mijn laptop open en kijk bedachtzaam naar mijn scherm. Ik krijg een slecht voorgevoel bij het besef dat Elena al voor paar dagen met Jermain weg is.
Ik sta weer op en bijt nadenkend op mijn nagels.
Ik moet weten waar ze zijn en dat niet alleen, ik moet weten als Jermain wel is wie hij zegt te zijn.

Elena

"Ik heb liever niet dat je zo rond loopt te snuffelen."
Ik schrik wanneer ik uit het niets Jermain's stem achter mij hoor.
"Sorry, ik was een beetje nieuwsgierig." Zeg ik lachend wanneer ik me omdraai.
"Dat is te merken ja." Hij draait zich om en loopt dan van me weg.
"Waar was je ?"
"Moest even paar dingen doen."
"Wat ?" Ik loop hem achterna. Verdomme, hij doet niet eens de moeite om mij aan te kijken of te stoppen terwijl hij praat.
"Jermain, ik vraag je wat."
"Je stelt teveel vragen."
"Kun je even stoppen met lopen terwijl ik met je praat?" Hij stopt maar draait zich niet om waardoor ik nu alleen maar naar zijn rug kan kijken.
"Ben je nou boos op mij?"
"Nee."
"Jermain, ik praat tegen je. Draai je nou eens even om dat is wel zo beleefd vind je niet?"
"Weet je wat ook beleefd is, wanneer je niet zomaar deuren loopt open te maken in een huis die niet van jou is." Hij draait zich dit keer om en kijkt mij dan minachtend aan.
"Sorry, ik moest dat inderdaad niet zomaar doen, als ik wist dat je bo-"
"Ik hoef je excuus niet te horen." Hij draait zich resoluut om en loopt dan weg.
Ik blijf met open mond achter. Waarom is hij zo boos, dit is toch geen reden om zo gemeen te doen. Mijn vrolijke stemming die ik vanochtend had is alweer weg.

Aïsha

Met trillende vingers probeer ik Sara's nummer in te tikken. Waarom neemt dat kind niet op. Mijn God. Ik moet Elena daar weg weten te krijgen, maar hoe?
Dat kind weet niet waarin ze is belandt. Ik wist het wel, iets klopte niet aan hem.
"Hallo?"
"Sara, je moet nu naar me komen."
"Huh, hoezo. Wat is er?"
"Het is belangrijk."
"Gaat het over Elena?"
"Jah, kom nou!" zeg ik ongeduldig.
"Lieverd, je maakt je teveel zorgen om haar. Het is al laat. Morgen kom ik wel en dan bespreken we alles."
"Weet je wat, laat maar. Ik regel het zelf wel." Ik hang op en pak mijn jas die op mijn bed ligt. Ik moet Elena weten te vinden.

Elena

Ik pak mijn spullen in en doe mijn jas aan.
"Waar ga je heen?" Jermain staat bij de deuropening en kijkt naar mijn tas die ik in mijn hand heb.
"Ik ga naar huis. Ik denk dat het tijd voor mij is om te gaan."
Hij kijkt mij met een vreemde blik aan die ik moeilijk kan beschrijven en zegt verder niets.
Ik zucht diep en pak dan mijn telefoon van het nachtkastje.
"Je gaat nergens heen." Hoor ik hem opeens zeggen.
"Wat?"
"Precies zoals ik het zei, je blijft hier."
"Ik kan hier niet voor eeuwig blijven. Ik moet naar huis."
Ik loop langs hem en ga dan de trap af om naar de voordeur te gaan.
Zodra ik daar ben probeer ik de deurklink open te doen maar hij zit op slot.
"Wil je de deur open doen?"
"Je gaat pas weg wanneer ik zeg dat je weg mag." Hij zegt dit met ijzige stem en kijkt mij met een emotieloze uitdrukking aan.
"Je maakt een grapje zeker." Ik lach onzeker en weet me geen houding te geven.
Hij schenkt mij geen aandacht meer en loopt de trap op.
"Jermain?" Ik probeer nog wild aan de deur te trekken maar hij gaat niet open. Hij zit met slot en grendel vast.
"Jermain!" Ik hoor hoe mijn stem nagalmt in het hele huis.