Behind closed doors

A not so good plan

Aïsha

"Ik weet niet zo zeer als ik dit wel kan."
De woorden rollen uit  mijn mond zonder er erg in te hebben.
Mijn stem galmt in de bijna lege ruimte waarin ik mij bevind.
Ik kijk haar niet aan maar toch voel ik haar ogen branden op mij hoofdhuid.

"Wat bedoel je?" Hoor ik haar zeggen.
De stilte die nu aanwezig is, is zo sterk dat het bijna tastbaar wordt.
Met mijn vingers knijp ik in de binnenkant van mijn been. Ik voel mijn nagels door mijn dikke spijkerbroekstof in mijn huid prikken. Verder verroer ik mij niet.
Ik hoor hoe haar voetstappen dichterbij komen. Het enige wat verder deze ruimte nog vult zijn onze ademhalingen waarbij die van mij iets zwaarder en sneller klinkt dan normaal.

"Ik bedoel daarmee dat ik niet weet wat ik moet vinden van de manier waarop jij Jermain wilt aanpakken."
Ik hoor een kleine gegrinnik die telkens harder wordt. Ik hef mijn hoofd verbaasd op en ik zie haar daadwerkelijk glimlachen.
Wanneer ze haar mond opent komt er een rare gehoest uit wat enigzins een lach moet voorstellen.
Het lachen zorgt ervoor dat haar huid strakker komt te staan en dat haar brandwonden nog erger opvallen dan normaal.
Uit het niets gooit ze een opgerolde krant op de salontafel voor mij. De harde gekets van de krant tegen de tafel aan blijft door echoën.
Het is opeens abrupt stil.
Ik kijk haar geschrokken aan en haar mond die eerst een glimlach voorstelde vormt nu in een streep.

"Je bent mij toch niet aan het fucken hè?"
Haar snelle switch van lachen naar serieus zijn zorgt ervoor dat ik koude rillingen op mijn rug voel.
"Wat? Nee, helemaal niet." Zeg ik snel.
"Waarom zou ik jou eigenlijk moeten geloven?"
"Omdat jij mijn hulp nodig hebt en ik die van jou." Het komt minder zeker uit mijn mond wat haar nog erger in mij laat twijfelen.

Ze kijkt mij op een vreemde manier aan die ik moeilijk kan beschrijven.
Ik voel onheil aankomen en ik weet dat hoe langer ik hier ga zitten hoe meer problemen er zullen komen.
Ik moet eigenlijk  weg uit dit huis en eerlijk gezegd weet ik niet eens wie zij is.
Ik was zo hopeloos en helemaal verloren omdat ik Elena maar niet kon vinden en geen aanwijzingen had dat ik ieder klein hulpje of aanwijzing aangreep.
Dit is er één van en ik weet niet zo zeer als het iets slims was van mij om het  te doen.

Met mijn handen wrijf ik op mijn broek en ik beweeg mijn rechtervoet heel langzaam naar rechts.
Ze staat alweer met haar rug naar mij toe en ze vult haar glas opnieuw met water.
Dit is mijn kans om snel op te staan.
Ik twijfel geen moment en ik pak mijn jas die op de bank ligt.

"Ik had je nooit moeten vertrouwen."
Haar woorden klinken zo ijzig dat ik stil sta en mij wel moet omdraaien.
"Dus je luistert eerst naar mijn hele plan en daarna wil je, je spontaan terugtrekken."
Ze lacht spottend en neemt een sipje van haar glas.
"Je wilt je spontaan terugtrekken." Herhaalt ze zichzelf weer zacht.
"Ik wil problemen gewoon weg niet erger maken dan ze al zijn."
"Ze zijn al erg. Ze zijn al verdomme erg oké!"
Ik blijf haar aankijken in haar ogen die bijna vuur uitspuwen.
"Ik weet niet of ik dit kan."
Ze mompelt iets onverstaanbaar waardoor ik haar vragend aan kijk.
"Pathetic zei ik. Je bent fucking pathetic. Zielig, een bangaard, een laf persoon. Jij hebt geen ballen."
Ik kijk haar verontwaardigd aan terwijl de beledigde woorden uit haar mond blijven komen als een stromende waterval.
"Dat ben ik niet."
"Dat ben je wel. Dat ben je verdomme wel." Ze verheft haar stem waardoor het bijna lijkt alsof haar aderen op haar slaap op springen staan.
"Jouw zo gezegde beste vriendin is al maanden zoek en jij hebt de ballen niet eens om haar te gaan zoeken."
"Jawel maar-"
"Maar wat, hè? Maar wat."
"Ik heb geprobeerd om-"
"Om wat te doen?"
"Om haar te vinden ik-"
"Is het gelukt? Heb je haar gevonden?"
"Nee, maar ik ben er mee bezig."
"Bezig met wat? Je doet niets. Je hebt helemaal niets gedaan het enige wat je hebt lopen doen is op je luie reet zitten op de bank voor weken lang."
"Jij weet helemaal niets over mij oké." Zeg ik geërgerd terug.
"Ik weet genoeg om te weten dat je geen ene shit geef om je beste vriendin."
Ik kijk haar met open mond aan en daarna neem ik enkele stappen haar richting op totdat ik pal voor haar sta.
Ze is een kop groter dan ik maar dat neemt niet weg dat ik zonder angst voor haar kan staan.
Hoe dichter ik bij haar kom hoe sterker ik de geur van alcohol ruik.
Mijn ogen gaan naar het glas dat ze in haar hand heeft en ik heb nu pas door dat ze al die tijd pure whiskey aan het drinken was in plaats van water.
"Jij houdt je bek over Elena en ik. Jij weet noch iets over mij en noch iets over haar. Dus je kan de klere krijgen met je nutteloze conclusies en je nutteloze plan."
Ik sla zonder er bij na te denken het glas uit haar linkerhand en ik hoor hoe het glas uitelkaar spat op de grond.
De spetters komen op zowel haar als op mijn benen.
"Zoek maar een ander persoon om deze shit te doen."
Ik loop voordeur uit naar buiten en ik gooi de deur achter mij keihard dicht.

Eenmaal buiten voel ik de ijskoude wind weer in mijn gezicht en de duisternis zorgt ervoor dat ik mij weer helemaal alleen voel.