Behind closed doors

My love

Elena

Ik voel mijn rug pijn doen omdat ik lang op dezelfde manier heb gelegen maar ik vertik het om van positie te veranderen.
Terwijl ik op mijn rug lig staar ik voor de zoveelste keer weer naar het plafond.
Een eindeloze routine waar ik maar geen einde aan weet te maken.
Mijn hoofd tolt en ik vraag mij af wanneer ik eindelijk weer rust kan krijgen.
Ik wil gewoon in mijn eigen bed liggen, mijn eigen kamer, mijn eigen huis, mijn... eigen... plek.
Een diepe zucht verlaat mijn mond.
Ik voel druk in mijn buik en ik besef weer dat ik een levend wezen in mij heb dat groeit.

"Hey, kleine man." Ik hoor hoe mijn stem trilt, "Althans je zou net zo goed een meisje kunnen zijn, maar dat zorgt voor verwarring als ik telkens hij en zij moet zeggen. Snap je?"
Met mijn vingers streel ik mijn buik zachtjes.
"Ik ga hier uit komen oké? Mama gaat voor alles zorgen. Maak je daar maar niet druk om." Ik voel een brok in mijn keel die ik maar niet weg weet te krijgen.

Ik zou liegen tegen mijzelf als ik zei dat ik niet bang was. Ik was doodsbang om Jermain te vertellen dat ik zwanger was, we waren pas 4 maanden samen en hij heeft het mij niet bepaald makkelijk gemaakt om het te vertellen want nu zit ik hier. Vastgesloten in zijn huis.  Als het aan mij lag had ik het hem nooit verteld.
Hij verdient het niet om in zijn leven te zijn.
Hij verdient het niet om vader genoemd te worden. Hij verdient het niet om hem zelfs te zien, voelen, aanraken of tegen te praten.

Ik voel een traan van mijn wang rollen.
"Ik hou van je met heel mijn hart. Ik wil dat je begrijpt dat je geen papa in je leven zal hebben. En ik wil dat je dan snapt dat ik het doe voor je eigen best wil. Want... Ik hou..," De tranen stromen van mijn wangen en het lukt mij niet om ze in te houden.

Ik wilde het zo graag, ik wilde zo graag dat mijn kinderen later een vader en een moeder zouden hebben.
Dat ik met hun vader met hen mee zou gaan naar de kleine dingen zoals een schoolrapport ophalen, buiten spelen in het park,  voor de televisie hangen als een echt gezin.
Ik wilde hen iets geven wat ik nooit gehad had. Een familie die altijd voor je zou zijn.

"Ik wilde jou alles geven." Zeg ik zacht.

Ik wilde bijna opgeven. Ik stond op het punt om zelfs een einde aan mijn leven te maken want ik kon het niet meer. Dit huis heeft mij niet alleen fysiek kapot gemaakt maar ook mentaal.
Ik kon het niet meer verdragen om hier te zijn.
Ik was zo laag gezonken dat ik bang was dat ik het licht nooit meer zou zien.
En precies op dat moment toen ik dacht dat het einde nabij was, dat ik verlost zou zijn van alle pijn in de wereld, keerde ik terug in de realiteit.
Ik wist weer waarom ik het zolang had uitgehouden, vanwege hem.
Dit kleine mannetje heeft mij door al de slechte en ellendige tijden gesleept.

"Jij bent mijn alles. De reden dat ik het hier uit hou. Ik weet zelfs niet meer hoe ik mijn leven ooit gevuld had zonder jou. Jij bent mama's kracht."

Ik had nooit verwacht dat ik zoveel van iets of iemand kon houden zonder het gezien te hebben, maar het tegendeel is weer bewezen. Ik weet dat wat ik voor hem voel, ik niet eens met woorden kan beschrijven hoe groot mijn liefde voor hem is. 
Hij is even hier maar gek genoeg voelt het alsof hij hier al jaren is.

"Soms ben ik bang dat ik geen goede mama voor je zal zijn ook al doe ik nu al mijn uiterste best om het wel te zijn. Het is alleen... Ik weet niet wat een goede moeder precies doet. Mijn eigen mama, jouw oma dus, heeft niet bepaald een goede voorbeeld laten zien toen ik klein was."

Ik denk na om de juiste woorden te gebruiken. Ik wil niet dat hij denkt dat mijn moeder een slecht mens was, dat was ze niet. Totaal niet maar het feit dat ze mij op een hele jonge leeftijd gekregen had heeft natuurlijk erg veel invloed gehad op de manier hoe ik werd opgevoed.
Ze was er voor me...maar ook weer niet.
Soms had ik het gevoel alsof ik een last voor haar was omdat ze haar leven niet ten volle kon benutten door...mij.
Ondanks het feit dat ze mij zo nu en dan een cadeautje gaf voelde ik haar liefde niet.
Het voelde in iedergeval niet oprecht.
Ze deed het omdat iedereen dat verwachte van een moeder en niet omdat het echt vanuit haar zelf kwam.
En mijn vader? Hij is er nooit geweest. Niet dat hij ons met opzet had verlaten maar hij had een auto ongeluk en hij had het niet overleefd.  Dat allemaal toen ik 6 maanden oud was.
Ik heb mijn vader dus nooit gekend en ik weet eerlijk gezegd niet eens of ik mijn eigen moeder wel echt ken.

"Ze was niet slecht, ze wist destijds gewoon niet hoe ze voor mij moest zorgen en dat kon je ook erg merken. Ze deed wel haar best. En ja, je hebt ook geen opa. Misschien is dit een beetje teveel voor je. Zodra je hier echt ben dan zal je alles wel begrijpen.
Dat beloof ik je."

Met mijn ogen gesloten blijf ik mijn buik strelen.