Behind closed doors

Het boekje

Aïsha

"Caroline van Ingeborg dus." Zeg ik zacht terwijl ik verder naar mijn laptop blijf staren. Ik klik met de muis alle tabbladen weg en staar naar mijn bureaublad voor een tijd. Aangezien zij zoveel weet over Elena moet ik haar weten te vinden. Zij moet tenslotte ook weten hoe het komt dat Vera in het ziekenhuis ligt. En dat niet alleen, naar wie ging Vera toen zij die avond ergens moest zijn.
Ik pak mijn tas van de grond en loop dan de deur uit. Vandaag gaan we op onderzoek uit.
Mijn instinct zegt dat ik naar haar adres moet gaan. Ik stap mijn auto in en ik doe mijn gps aan.
87 km? Moet ik zover rijden? Ik zucht weer.
Ik ga de snelweg op en al snel dwalen mijn gedachtes af.
Ik weet dat ik weer wat met mijn leven moet doen aangezien ik niet meer werk.
Naar school ga ik ook al niet meer, het enige waar ik mij mee bezig houd is het zoeken naar Elena maar wat moet ik anders. Ik zie haar als mijn kleine zusje ook al ben ik maar paar maanden ouder. Zij is mijn beste vriendin en ik hou van haar met heel mijn hart. En ik voel een leegte in mij hart wetende dat ze niet hier bij mij is. En ik weet ook dat Jermain wat vreselijks met haar van plan is oftewel aan het doen is want hoe boos Elena ook op mij kan zijn, ze zal nooit en te nimmer weglopen en dan weken niets van zich laten horen. Dat kan gewoon niet en dat geloof ik ook niet. Ik wist wel dat Jermain niet goed voor haar was, ik zag het gewoon aan hem. De manier hoe hij zo erg zijn best deed dat Elena minder met ons en vooral met mij omging. Hij probeerde haar van ons te isoleren en het is hem gek genoeg nog gelukt ook.
Diep in mijn hart heb ik het gevoel alsof hij dit vaker doet en dit ook vaker heeft gedaan. Zij is waarschijnlijk niet de eerste. Wat ik dan ook niet begrijp is dat Caroline zei dat haar dochter is vermist en dat Vera haar moet helpen maar waarom zou zij haar moeten helpen? Weet ze iets over Jermain? Als dat zo is, heb ik haar nog erger nodig dan ik dacht.
Ik rijd door  het groene licht en neem dan de afslag.

Elena

Ik word met een schok wakker. Mijn hele lichaam is aan het trillen en ik heb het vreselijk koud. Ik voel hoe nat mijn wangen nog steeds  aanvoelen. Ik heb heel de nacht lopen huilen omdat ik hem heb doorgebracht met vreselijke buikkrampen. Ik dacht letterlijk dat ik doodging. Ik til mijn benen op en ik maak me zo klein mogelijk in het bed. Het helpt niet, de kou is er nog steeds. Ik sta op want slapen lukt niet meer. Ik sta weer voor de spiegel om mijn haar in een knot te doen. Ik rek het elastiekje wijder met mijn twee vingers om het in mijn haar te kunnen doen maar hij vliegt zo de kamer in.
"Pff, waar is hij naartoe gevlogen." Ik kniel op de grond om hem overal te kunnen zoeken. Ik kan hem nergens vinden. Ik kijk nog eens onder de kast. Ik ga languit op de grond liggen om zo nog beter mijn hand onder de kast te kunnen krijgen. Ik voel iets maar ik kan er met mijn vingers er net niet bij. Met moeite lukt het mij toch. Tot mijn verbazing vind ik mijn elastiekje niet maar een boekje onder de kast. Ik pak het en ga dan op het bed zitten. Het kleine boekje is zwart en heel stoffig. Ik veeg het stof er van af en ik zie dat er een naam op staat: 'Clara'
Lees ik zacht in mezelf. Ik sla het boekje open en ik zie dat het volgeschreven staat in het cursief. De bladzijdes in het boek zien er oud en gelig uit.
'Dag: 43

Vandaag moest ik niet mee naar beneden in die enge gang. Sinds 2 weken geleden moet ik daar telkens heen maar ik wil dat helemaal niet. Ik vraag mij af als ik hier nog kan uitkomen..'

Amy had dus toch gelijk er zijn hier meer meisjes in dit huis. Ik sla paar bladzijdes om.

'Dag: 104

Mijn haar. Mijn haar begint uit te vallen. Plukken haartjes vind ik alsmaar op mijn kussen zodra ik wakker word. Ik kan dit niet meer,  ik weet geen andere uitweg te vinden.
Misschien is het beter als ik mijn leven...'

Ik stop met lezen en ik sla weer enkele paginas om. Depressiever dan dit kan het niet worden.

'Dag: 189

Het kan niet gekker worden. Ik weet niet wat Jermain van plan is, maar wat ik wel weet is dat hij van alles op mijn lichaam aan het testen is. Is hij met een nieuw soort medicijn bezig? Ik krijg telkens bijeffecten van alles wat hij mij toedient. Het begon allemaal bij het afvallen. Ik dacht dat doordat ik slecht at dat er daarom veel kilos afvlogen maar dat is niet zo. Gister in de nacht liep ik door het huis en toen ik bij de keuken kwam zag ik 2 mannen en een vrouw. Ze hadden allemaal een wit hesje aan en handschoenen. Ik weet niet wat ze allemaal in dat voedsel hadden gedaan maar ik weet voor 100 procent zeker dat ze gemanipuleerd zijn. Het kan niet anders. Wat zouden ze anders met dat voedsel doen.'

'Dag: 201

Mijn hele lichaam zit vol met schrammen en blauwe plekken. Hij heeft mij betrapt, het lukte mij bijna om het huis uit te gaan maar ik liet mijn tas vallen en hij hoorde het.'

Ik blader in heel het boekje. Er moet hier toch ergens meer informatie zijn. Blijkbaar sliep ze in deze kamer anders zou ik het niet hier hebben gevonden.
Ik stop bij een bladzijde die mijn hart doet stoppen. Dit kan toch niet waar zijn...