Behind closed doors

Wrong door

Elena

Ik voel mijn hoofd vreselijk bonken. Mijn nek voelt behoorlijk stijf en het lukt mij met veel moeite om mijn hoofd te bewegen. Ik open mijn ogen en dan dringt de realiteit langzaam weer tot mij door.
Ik lig op een harde grond onder een kast verstopt.
Ik kan mij gek genoeg niet eens herinneren hoelang ik hier al onder lig, er is ook niets hier wat mij de tijd zou kunnen vertellen. Dat niet alleen, er is geen raam te bekennen om zo te kunnen weten of het dag of nacht is.

Ik luister eerst naar de ruimte rondom mij en als ik zeker weet dat de kust veilig is, wring ik mij onder de kast vandaan. Mijn hele lichaam schreeuwt van de pijn aangezien ik niet bepaald op een denderende plek heb gelegen. Ik strek mij even uit en dan kijk ik om mij heen. Het schiet mij opeens te binnen dat Amy hier ook zou moeten zijn.

"Amy." Fluister ik zacht. Ik krijg geen antwoord terug maar dat weerhoudt mij niet om rond te snuffelen in deze ruimte.
Ik loop zo dicht mogelijk tegen de muren aan zodat ik met mijn handen mogelijk een lichtknop zou kunnen vinden.
Zonder al te lang zoeken vind ik er een en doe ik het licht aan.
De TL-buizen gaan aan en ik merk dat mijn ogen nog moeten wennen aan het licht omdat ik hevig met mijn ogen aan het knipperen ben voor een paar seconden. Zodra mijn ogen gewend zijn aan het licht vallen ze op enkele dossiers die op het bureau liggen. Zonder er bij na te denken pak ik een dossier om er in te kijken.
'Samira's dossier' Staat er dikgedrukt op.

"Al iets gevonden?"
Ik schrik wanneer ik uit het niets een stem achter mij hoor.
"Rustig, ik ben het maar." Tot mijn opluchting zie ik Amy vanachter een kast verschijnen.
"Hoorde je mij jou niet roepen?"
"Nee, ik heb echt slecht geslapen in de nacht. Jij viel al snel in slaap."
"Ik?"
"Ja, maar gelukkig zijn we niet gesnapt toen de twee mannen binnenkwamen."
"Heb je gehoord wat ze zeiden?" Het is eerder een retorische vraag aangezien ik ook wel heb gehoord wat ze hadden gezegd. Toch blijf ik haar vol ongeloof aankijken.
"Ik ben bang van wel."
Ik bijt op mijn onderlip en ik vestig mijn aandacht weer op de papieren die ik in mijn handen heb.
"Wat heb je daar?"
"Dossiers van een persoon genaamd Samira."
"Wat staat er in?"
Ik haal er paar blaadjes uit en ik leg ze neer op het bureau.

"Wtf is dat?"
Ik kijk naar waar Amy haar vinger op heeft gelegd.
Ik word misselijk van de foto en ik kijk snel weg.
Toch kan ik het beeld dat nu in mijn hoofd zit niet kwijt raken.
Zonder erg in te hebben betrap ik mijzelf er op dat ik weer naar de foto kijk en ik blijf er zelfs lang naar staren.
Hoewel de foto in zwart wit is, kan ik overduidelijk een meisje die net zo goed even oud als ik kan zijn op een stoel zien zitten waarbij haar rechterarm volledig opgezwollen is. Het is zelfs zo erg dat het bijna lijkt alsof er pus uitkomt.
Ik knijp mijn ogen stijf samen en vervolgens draai ik het blad om zodat ik er niet meer naar kan kijken.
"Staat er nog wat andere informatie in die bruikbaar zouden kunnen zijn? "
Ik haal de papieren uit elkaar maar het enige wat ik kan vinden zijn medische gegevens waar we dus vrij weinig aan hebben.
Ik kijk om mij heen in de hoop dat ik iets zou kunnen vinden dat mij mogelijk kan helpen.

"Elena, kom kijken." Haar stem klinkt angstig waardoor ik een onaangename gevoel krijg.
"Wat?" Ik draai me om en ik loop Amy haar richting op.
Ze houdt twee foto's vast en geeft het met trillende vingers aan mij.
Ik neem het van haar over en tot mijn schrik zie ik twee foto's van mijzelf.
"Wat is dit?" Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijn ademhaling zwaarder worden. Ik kijk Amy verstomd aan en dan kijk ik weer naar de foto.
Het gekke is dat ik mij totaal niet kan herinneren wanneer deze foto mogelijk gemaakt zou kunnen zijn.
Ik zie mijzelf halfnaakt op het kamertje liggen met enkele snoeren aan mijn lijf vastgebonden. Dat niet alleen er zijn 3 mensen in de kamer waarbij ik hun gezicht niet kan zien maar het is duidelijk dat ik het aandachtspunt ben.
Als een reflex zit ik direct aan mijn lichaam. Er wordt dus gewoon aan mijn lichaam gezeten als ik niet bij bewustzijn ben.
Ik steek de twee foto's in mijn zak en ik trek Amy mee.

"Kom, we moeten hier nu weg." Zeg ik vastberaden.
Heel langzaam doe ik de deur open en kijk ik in de donkere gang. Er valt niets te zien dus loop ik de ruimte uit. Ik hoor mijn eigen ademhaling door de dodelijke stilte die nu aanwezig is.
Het enige waar ik aan kan denken is dat waarom mijn foto daar was en wat zij allemaal in mijn lichaam hebben gespoten. Niet alleen dat, wat willen ze van mij?

" Welke deur moeten we nemen?"
Voor ons zijn 2 deuren waarbij een daar van ons naar een bepaalde ruimte brengt waar daar een plek zou kunnen zijn waardoor we weg uit deze rare ondergrondse ruimte kunnen komen. Althans dat stond beschreven in Clara haar boek.
Ik zie Amy naar de rechterdeur lopen.
"Nee wacht, straks is dat hem niet." Zeg ik zenuwachtig. Ze loopt naar de linkerdeur en ook daar heb ik nog steeds erge twijfels.
"Welke deur moet ik nou open doen?" Hoor ik haar zuchtend zeggen.
Ik wijs naar de rechterdeur met mijn vinger en ik hou mijn adem in.
Ik kijk Amy aan en ik voel de spanning in mijn lichaam stijgen wanneer ze de deurklink vast heeft.
Ze doet de deur langzaam open om niet teveel geluid te maken en ik voel mijn hart naar de bodem van mijn voeten zakken.
"Amy," fluister ik heel zacht wanneer ze de deur helemaal heeft geopend,"Wat hebben we gedaan?" Terwijl ik mijn zin afmaak kijk ik recht in de ogen van Jermain.