Behind closed doors

Convince

Elena

Ik kijk naar de klok, half 2 in de nacht. Voordat ik mij nog kan bedenken sta ik op en doe ik mijn haar in een staart.
Het is al vrij donker en doordat het licht uit is kan ik door het felle licht van de maan die in mijn kamer schijnt mijn eigen schaduw waarnemen. Met sokken aan zodat ik niet al
te veel geluid maak glip ik mijn kamer uit. Het is muisstil, het enige wat ik kan horen is mijn eigen ademhaling en mijn hart die voor mijn gevoel harder dan normaal klopt.
Met mijn rug nog steeds vast geplakt aan de muur kijk ik om mij heen of ik iemand nog zou kunnen zien. Nee, er is niemand. 
Ik maak mij los van de muur en op mijn tenen loop ik de trap af. Mijn hart stopt voor een seconden wanneer ik de laatste tree onder mijn voet hoor kraken.
Ik sta voor enkele seconden verstijfd, bang dat ik mogelijk gepakt zou kunnen worden.
Ik knijp mijn ogen samen en ik blijf luisteren. Ik hoor niets dus open ik mijn ogen langzaam. Ik sla die tree over zodat ik niet nog eens dat krakende geluid ga horen.
Eenmaal onderaan de trap ga ik direct de hoek om en sta ik weer tegen de muur aan.
Met mijn aandacht gefixeerd op het feit dat ik volledig geluidloos naar de overkant moet lopen houd ik mijn adem in totdat ik daar sta.
Ik zie in mijn ooghoek iets bewegen en ik draai mij per direct om. Amy staat aan de overkant en op haar tenen loopt ze mijn richting op.
Ze gebaart dat ik achter haar moet lopen dus hou ik mijn passen in. 
Nu vraag je, je zeker af wat ik van plan ben. Of beter gezegd waarom ik midden in de nacht samen met Amy in dit huis aan het sluipen ben. Om een beter beeld te krijgen van hoe we tot dit zijn gekomen, ga ik terug naar hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren.

"Dus ze leeft niet meer?" Ik herhaal de vraag voor de tweede keer alhoewel ik het antwoord daar op al weet. Ik kan het gewoon weg niet geloven. Ik had niet verwacht dat Jermain tot zoveel in staat was. Die mes snee die ik heb was eigenlijk een voorproefje van wat hij allemaal kon doen. Ik ga er met mijn vingers er langzaam langs terwijl ik vol ongeloof Amy blijf aankijken.
Ik voel mij een beetje schuldig wegens het feit dat ik zo hard was tegen Amy niet wetende dat zij al dit probeerde te vermijden.
Wanneer onze ogen elkaar kruizen open ik mijn mond.
"Ik heb je hulp nodig."
"Mijn hulp?" Vraagt ze vol verbazing.
Ik knik.
"Ik weet wie Clara is."
Ze kijkt mij zowel verbaasd als fronsend aan.
"Pardon?"
Ik sta op en ik loop richting de kast die in de kamer staat. Ik buk daarna en ik ga met mijn handen onder de kast om zo het boekje te kunnen pakken.
Wanneer ik het heb gepakt, ga ik naar Amy toe om het aan haar te geven.
Ze kijkt mij niet begrijpend aan maar neemt het boekje toch aan.
"Open het."
Ze slaat een bladzijde om en ik zie hoe haar gezichtsuitdrukking verandert van verbaasd naar geshockeerd.
"Hoe kom je aan dit?"
"Ik heb het hier gevonden, daar onder de kast. Wist jij dit?"
"Wat? Dat ze alles opschreef? Nee, tuurlijk niet." Ze gaat met haar vingers die ik nu opmerkelijk zie trillen over het handschrift.
"Wij kunnen dit rechtzetten."
"Hoe? Je weet wat er met haar is gebeurd." Ik hoor hoe haar stem kraakt bij de laatste zin die ze uitspreekt.
"Dus je wilt hier voor altijd blijven en doen wat deze gast wilt? Zonder hem betaalt te zetten?"
Ze kijkt weg en zegt verder niets meer.
"Amy?"
"Zo gemakkelijk is het niet oké."
"Je hebt het zelf niet eens door hoe erg hij je heeft gemanipuleerd. Je wilt hier toch uit?"
"Ja, maar..."
"Ja maar wat ?"
"Ik.. Ik."
"Je kan niet bij de pakken neerzitten. Clara zou dat ook niet willen."
Ze kijkt mij aan en ik zie hoe rood haar ogen zijn geworden. Ze wrijft in haar ogen en neemt daarna een diepe zucht.
"Je hebt gelijk maar wat zouden we kunnen doen?"
Ik loop naar haar toe en ik pak daarna het boekje uit haar handen.
"Ze had een plek gevonden in dit huis waardoor ze heeft kunnen ontsnappen."
"Er is een geheime doorgang?"
"Blijkbaar, anders zou het haar niet hebben gelukt om hier uit te komen."
"Misschien weet ik wel waar het is.." Hoor ik haar voorzichtig zeggen.
"Heeft ze je het ooit laten zien?"
"Nee, maar ze sprak er wel over toen ze het daadwerkelijk had gevonden."
"Waarom heb je nooit geprobeerd te ontsnappen dan?"
"Omdat ik het niet zeker wist."
"Dus je kan mij helpen Amy. Ze heeft bijna alles in dit boekje geschreven. Met jou hulp aangezien je dit huis veel beter kent dan ik kunnen wij hier mogelijk uit komen."
Ik zie dat ze twijfelt althans ik denk dat ze meer bang is voor het feit dat we misschien gesnapt kunnen worden. En dat de gevolgen daarvan zeker drastisch en fataal zouden kunnen aflopen.
"Amy, we kunnen hier een eind aan maken." Zeg ik nog een keer.
Ze blijft mij lang aankijken en bijt daarna op haar onderlip.
"Waar twijfel je over?"
"Ik...Ik kan het niet Elena." Ik voel een brok in mijn keel bij het horen van die woorden.
Nog voordat ik naar haar toe kan lopen hoor ik haar snikken. Ik zie hoe machteloos ze op het bed zit, alsof men het leven uit haar heeft gezogen. Ik voel mij voor het eerst daadwerkelijk verantwoordelijk voor iemand. Voor een paar seconden weet ik niet wat ik moet doen. Totdat ik zelf tranen krijg bij het zien van haar rode ogen die vol met tranen mij aankijken. Ik loop naar haar toe en ik hou haar vast bij haar armen.
"Amy." Met een hand hou ik haar kin vast en duw ik het mijn richting op zodat ze mij wel moet aankijken.
"Amy, wij gaan hier uitkomen oké? Het gaat ons lukken en we gaan het hem betaalt zetten." Ze knikt en houdt mij daarna stevig vast bij mijn armen.
"Ik mis haar Elena." Ik hoor hoe haar stem breekt.