Behind closed doors

Mobiel

Aïsha

"Heb je haar al geprobeerd te bellen?"
Ik kijk Jade aan en draai dan met mijn ogen.
"Kind dat is toch wel het eerste wat ik gedaan zou hebben."
"Ja sorry, ik probeer alleen maar te helpen."
"Het is al goed." Ik bijt weer  op mijn nagels en tik nadenkend met mijn andere hand op mijn bureautafel. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben werkelijk ten einde raad. Ik heb haar overal geprobeerd te zoeken , ik ben naar de politie gegaan en ik heb op social media geplaatst dat we haar zoeken. Niemand heeft haar gezien en niemand heeft wat van haar gehoord. Ze is al bijna 3 weken weg.
"Kun je even mijn mobiel aangeven?"
"Waar is het?"
"Op mijn bed."
"Uhm.. Nee hoor?"
"Ik had hem daar gelaten."
"Weet je dat zeker, want hier is hij niet."
Ik zucht diep. "Pff, ik raak dat ding altijd kwijt. Schuif eens even op." Ik loop naar mijn bed en gooi al mijn kussens op de grond maar ik kan hem niet vinden.
"Misschien ben je hem bij mij thuis vergeten?"
"Ik heb geen zin om helemaal naar je huis te gaan om hem vervolgens niet te kunnen vinden." gefrustreed ga ik weer op mijn stoel zitten.
"Anders kun je hem ook zoeken via die app."
"Welke app?"
"Je weet wel die findmyphone app, je tikt je mobielnummer in en dan kun je weten waar je mobiel is."
Ik kijk Jade met grote ogen aan.
"Wat is er?" Zegt ze wanneer ze naar me kijkt.
"Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht! Jade je bent een genie."

Elena

Ik zit op Amy's bed en ik staar naar de muur. Dag 13 of is het 17, ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Ik ben gestopt met dagen tellen. Ik ben eigenlijk zelfs gestopt met nadenken. Alles wordt hier voor mij gedaan. Het enige wat ik zelf doe is douchen en mijn kleren aan doen en dat iedere dag opnieuw. Karin en de andere schoonmaaksters maken het hele huis schoon en zorgen voor het eten en Jermain?
Eerlijk gezegd weet ik niet eens of dat mens nog leeft. Ik heb hem dagen niet gezien. Waarschijnlijk is hij bezig met een ander meisje die hij naar dit huis gaat lokken.
Ik kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan een mens zo raar zijn, hoe kom je hierop gewoon.
"Ook een goedemiddag." Amy komt opgewekt haar kamer in. Ik snap nog steeds niet hoe zij zo blij kan zijn wetende dat we in zo'n situatie zitten.
"Niet zo chagerijnig kijken joh, daar krijg je rimpels van." Ze lacht en gaat dan naast mij zitten.
"Hoe doe je dit toch?"
"Wat?"
"Je bent zo blij en rustig terwijl je hier al 2 jaar vastzit."
"Achja, het zij zo."
"Ik kan het niet, ik kan dit niet. Ik wil naar huis."
"Ik ook, maar mijn leven is nu hier."
"Maar wil je niet iets van je leven maken in plaats van hier te zitten?"
"Just let it go." Ze staat abrupt op en loopt naar haar tafeltje die in de hoek van de kamer staat.
"Sorry, ik wi-"
"Nee, het is niks. Ik praat er gewoon niet graag over."  Ik zie dat ze een doosje uit haar ladekast pakt en daarna wenkt ze naar mij dat ik moet komen.
Wanneer ik naast haar sta doet ze het doosje open. Er zitten allemaal spulletjes in en foto's. "Dit is mijn moeder, wanneer ik naar deze foto kijk voel ik haar aanwezigheid." Ze schraapt haar keel en daarna lacht ze kort. Ik kijk naar een lachende vrouw die sprekend op Amy lijkt.
"Ze is een prachtige vrouw."
Ze doet het doosje weer dicht en opent dan haar ladekast. Mijn oog vestigd zich op een zwart dingetje.
"Wat is dat?" En ik wijs ernaar.
"Mijn oplader, hoezo?"
"Mijn mobiel staat al dagen uit, omdat mijn batterij leeg was. Mag ik het even?"
"Ja hoor." Ze pakt het en geeft het dan aan mij. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kan mijn mobiel weer gebruiken. Misschien kan ik mijzelf hier toch uitkrijgen.

Jade

Ik zit achter het stuur en ik volg Aïsha's instructies. "Het werkt! OMG HET WERKT!"
Ik kijk opzij en ik zie Aïsha glunderen.
"Wat werkt?"
"Ik zie waar Elena's mobiel is."
"Waar moeten we heen?"
"We moeten nu naar links gaan en daarna neem je de afslag naar rechts."
"Hoe ver moeten we eigenlijk nog?"
"Nog zo'n 100 km rijden."
"Waar the fuck heeft hij haar meegenomen? We rijden dan helemaal de stad uit."
"Ik weet het niet maar blijf gewoon doorrijden."
We zijn allebei zenuwachtig aangezien we beiden niet weten wat of wie ons te wachten zal staan.

Elena

"Hier." Jermain gooit een mobiel in mijn handen.
"Waar is die van mij?"
"Die heb je niet meer nodig."
"Maar ik heb belangrijke dingen daarin."
"Dus."
"Die wil ik graag. Je hebt mij  vrijheid al ontnomen mag ik op z'n minst mijn mobiel terug."
"Praat je nou terug?"
Ik zie hem opeens uit het niets mijn mobiel te voorschijn halen.
Hij gooit het keihard tegen de muur aan en ik zie mijn scherm in duizend stukjes uit elkaar vliegen.
"Waarom doe je dat!" Gil ik geshockeerd.
"Zoals ik al zei," zegt hij stug, "die heb je niet meer nodig."
Hij draait zich om en verlaat dan mijn kamer.

Jade

Ik kijk om mij heen terwijl we rijden, hoe dichter we komen hoe meer begroeiing ik om mij heen zie. We zijn al een uurtje onderweg en het begint al donker te worden.
"Nee, Fuck nee. Dit kan niet waar zijn."
"Wat is er?"
"Neee!" Aïsha begint hysterisch te gillen en gooit haar mobiel op de grond.
"Wat?!" Ik probeer mijn ogen op de weg te houden maar toch kijk ik snel naar haar.
"Het werkt niet meer, ik kan haar niet meer vinden."
"Wat? Maar hoe? Net ging het nog goed."
Ik neem de afslag om zo op de vluchtstrook te kunnen stoppen. 
"Ik weet het niet, Fuck." Ik hoor hoe haar stem trilt.
"En nu?" we kijken elkaar beiden aan.