Behind closed doors

De brief

Vera (Elena's moeder)

Ik loop met een winkelmandje in mijn hand langs de schappen in de supermarkt. Mijn koelkast staat al bijna 2 weken leeg. Ik heb zoveel stress dat ik zelfs vergeet om te eten en dat leidt natuurlijk ook naar het feit dat ik de afgelopen weken behoorlijk ben afgevallen.
Ik lijk nu op een slons aangezien mijn kleren allemaal te groot zitten nu.
Ik pak een pak melk en leg die in mijn mandje en daarna loop ik weer door.
Ik sta nog een tijdje voor de schappen gevuld met chocola en besluit dan om toch maar drie verschillende chocolade smaken te pakken.
Ik lach in mezelf, Elena kocht ook altijd drie smaken omdat ze nooit kon kiezen.
De korte vreugde die ik snel had gaat ook weer net zo snel weg.
Niet hier, niet nu. Hou je sterk.
Ik haal diep adem en ik probeer mijn tranen binnen te houden.
Ik hoop gewoon dat ze weet dat ik zo hard mij best doe om haar te vinden.
Ik zucht diep en ga daarna naar de kassa om te betalen.

"Wilt u de bon mevrouw?"
"Ja graag." Ik pak het van haar aan en stop dan al mijn spullen in een plastic tasje.
"Astublieft en een fijne dag verder."
Ik knik vriendelijk en loop dan de winkel uit. Met de zakken in mijn handen loop ik richting mijn auto en begin ik al mijn spullen te laden in mijn achterbak.
Wanneer ik mijn autodeur wil open doen, merk ik op dat er een briefje tussen mijn ruitenwisser zit. 
Ik maak het los en vouw hem voorzichtig open aangezien hij behoorlijk vochtig is doordat het aan het miezeren is.

Ik denk dat ik weet waar uw dochter zich bevindt. Maak geen onverwachte bewegingen want u wordt in de gaten gehouden. Stap rustig in uw auto alsof er niets aan de hand is en ga naar huis. Thuis zult u weer een briefje vinden in uw brievenbus.

Ik vouw het briefje dicht en kijk dan om mij heen. De parkeerplaats is leeg en er is niemand te zien. Uit angst stap ik per direct in mijn auto en doe ik alle deuren op slot.
Ik leg mijn hoofd op het stuur en ik sluit mijn ogen. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen.
Ik hef mijn hoofd  na enkele seconden weer op en start de auto. Met een enorme vaart rijd ik de parkeerplaats uit en ga ik richting mijn huis.

Eenmaal thuis aangekomen stap ik mijn auto uit en loop ik per direct naar mijn brievenbus.
Ik vind er ook echt een brief in en ik stop hem in mijn jaszak. Ik kijk schichtig om mij heen en loop daarna snel mijn huis in.
Wanneer ik binnen ben leun ik tegen mijn deur aan en scheur ik de envelop open.

Vera,
Ik vraag je strict om dit aan niemand te vertellen. Je brengt dan niet alleen jezelf in gevaar maar ook ik. Ik kan je helpen om jouw dochter te kunnen vinden maar ik kan dat alleen als je niks door verteld ook niet aan dat meisje genaamd Aïsha.
Bel dit nummer hieronder om precies 19:35.
Wanneer je klaar bent verzoek ik je deze brief te verbranden en dit nummer te verwijderen uit je telefoon.

Ik vouw het briefje dicht en voel koude rillingen op mijn rug. Wie is dit? En dat niet alleen hoe weet deze persoon al deze informatie over mij. Ik loop nadenkend naar de keuken en ik staar daarna naar de klok. 18:44. Over minder dan een uur moet ik dat persoon bellen.
Ik tik met mijn nagels zenuwachtig op het aanrecht. Ik loop daarna een rondje in het huis en ik eindig dan weer in de keuken.
Ik besluit uiteindelijk om een douche te nemen.

Wanneer ik klaar ben met douchen is het al aardig donker buiten. Ik loop langs Elena's kamer en blijf dan een tijdje voor de deur staan. Haar kamer ziet er net zo uit als ze die achtergelaten had. Ik doe de deur op slot en installeer me dan op de bank.
Ik richt me weer op de klok. 19:26.
Nog minder dan 10 minuten. Het enige licht dat aan is in het huis is die van de televisie verder is het  pikdonker. Zenuwachtig pak ik de telefoon alvast en ik hou hem in mijn handen. Ik merk hoe klam en zweterig mijn handen aanvoelen.
Ik blijf voor mij uit naar de klok staren.
Tik..Tok..Tik..Tok.
De laatste tien minuten gaan zo langzaam dat het zelfs pijnlijk aanvoelt.
Ik neem weer het briefje tevoorschijn om het nummer te zien.
Aan de handschrift te zien is het een vrouw.
Het handschrift is cursief. Ik ga er met mijn vingers langzaam langs de letters.
Mijn vingers houd ik stil bij het nummer die ik moet bellen. Ik werp nog een laatste blik op de klok en ik zie dat het tijd is.
Ik tik het nummer in en hij gaat over.

"Hallo?" Eerst hoor ik niets.
"Vera."Het is ongetwijfeld een vrouwenstem  hoewel het wel wat lager klinkt.
"Wie is dit?"
"Dat doet er nu niet toe."
"Hoe heb je mij gevonden?" Vraag ik direct.
"Ik zal je nu alleen informatie geven die toegevoegde waarde heeft op het vinden van je dochter." Ik merk op dat ze een beetje zenuwachtig klinkt alsof ze bang is om betrapt te worden.
"Wat wil je dat ik doe?"
"Luister goed, Ik zeg dit maar één keer."
Ik luister aandachtig terwijl ze begint met praten.
"Ik kan nu niet veel zeggen." Ze stopt enkele seconden met praten.
"Jah?"
Ik hoor geroezemoes en dan begint ze weer te praten maar  dit keer op een versnelde tempo.
"Ga vrijdagavond om precies 10 uur naar dit adres s'Hertogenstraat nummer 14."
"Waarom? Wat mo-" Ik hoor hoe de verbinding verbroken wordt.
Wat heeft dit allemaal te betekenen? Uit woede scheur ik het briefje in mijn handen in kleine stukjes en gooi ik het op de grond. Wat heb ik hier aan? Dit heeft mij voor geen cent wijzer gemaakt.
Ik zucht diep en staar dan naar het plafond.
Ik zou op zich wel willen gaan, alles om mijn dochter te vinden maar kan ik deze vrouw wel vertrouwen?