Behind closed doors

De onthulling (Deel 1/2)

Elena

Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Mijn mond voelt kurkdroog aan en ik heb het warm en koud tegelijkertijd. Ik voel dat mijn haar vies plakt van het zweet op mijn voorhoofd.
Ik huiver terwijl ik mij langzaam probeer te verzitten op mijn stoel. Mijn armen zitten achter de stoel volledig vastgebonden en ik voel het touw bij iedere beweging die ik maak pijnlijk schuren tegen mijn huid.
Hier zit ik weer, in een aparte kleine kamertje die net groot genoeg zou kunnen zijn voor niet meer dan 5 mensen. Doordat de muren zo dicht tegen elkaar staan krijg ik een benauwde gevoel.

Ik kijk op zij en ik zie Amy lusteloos voor zich uit staren. Ook zij zit net als ik vastgebonden op een stoel maar het lukt mij enigzins niet om haar aandacht te krijgen.
"Amy" Zeg ik zacht.
Het lijkt net of ze uit haar strans ontwaakt want ze kijkt mij nu zo angstig aan dat ik zelfs nog banger word voor wat ons mogelijk te wachten zou kunnen staan.
"Amy, waar zijn we?"
Ze blijft me angstig aankijken en schudt dan wild haar hoofd alsof ze nog steeds niet kan geloven wat er werkelijk is gebeurd.
Ik hoor hoe haar ademhalingsritme onregelmatig wordt.
"Rustig aan, blijf rustig Amy."
Ze sluit haar ogen en ik zie hoe ze zich probeert te concentreren.
"We komen hier wel uit."
Ze kijkt mij met argus ogen aan.
"Nee, Elena."
"Wat nee?"
"Nee, het gaat ons niet lukken."
"Jawel, heb vertrouwen erin."
"In wat? In wat moet ik vetrouwen hebben?"
"In mij en in ons."
"Sinds jij er bent is mijn situatie hier nog erger verslechterd."
"Wat?" Ik hoor hoe het luider uit mijn mond komt dan ik werkelijk wilde.
"Ik wilde helemaal niet mee, je hebt mij overgehaald en kijk waar we nu zijn."
Ik kijk haar aan en ik zie hoe ze haar ogen neerslaat.
"Amy?" Zegt ik zacht.
Ze draait haar hoofd om zodat ze alleen zicht heeft op de muur rechts van haar.
Ik blijf haar voor een tijdje aan kijken maar ze draait zich niet meer om.

Het blijft ijzig stil voor een paar minuten. Ik weet niet hoe lang we hier al zitten maar mijn kont begint behoorlijk pijn te doen door de stale stoel.
Ik kijk weer naar Amy maar ik zie dat er geen beweging is plaatsgevonden in vergelijking met de laatste keer toen ze mij aankeek.

Ik zucht en schraap dan mijn keel opmerkelijk.
"Amy?" Zeg ik weer in de hoop dat ze zich nu wel om draait. Er is geen beweging in haar te bekennen. Ik besluit om gewoon door te blijven praten. Uiteindelijk zal ze zich wel omdraaien.

"Je hebt gelijk, je hebt helemaal gelijk. Ik heb je hierin meegesleept en nu moet jij ook de consequenties hiervan zien terwijl het helemaal niet jouw schuld is."
Ik kijk haar weer aan en ze blijft strak voor zich uit staren maar ik geef niet op.
"Amy, het spijt me echt. Ik was gewoon zo vastberaden om hier uit te komen dat ik niet direct dacht aan wat er mis zou kunnen gaan."
"Je weet wat er met Clara is gebeurd maar toch luisterde je niet."
Ik knik, niet dat ze het kan zien omdat ze nog steeds niet naar mij kijkt maar ik begrijp haar. Ik dacht te egoïstisch na, door mij zitten we nu hier en door mij zal ze zomaar gestraft worden.
Ik voel mijn ogen prikken en ik merk dat mijn ogen beginnen te tranen. De tranen die langzaam op mijn wangen rollen zijn nu vermengt met het zweet van mijn gezicht.
Ik ben daadwerkelijk mentaal uitgeput maar dan ook echt uitgeput. Ik voel een sterke heimwee binnen dringen en zonder dat ik er erg in heb begin ik te snikken. Mijn wangen zijn volledig vochtig van mijn tranen. Ik zie hoe Amy zich omdraait om naar mij te kijken.
"Elena, niet doen. Niet huilen alsjeblieft." Zegt ze zacht maar sussend.
Mijn schouders schokken mee en ik doe mijn best om de tranen binnen te houden.
Ik begin langzamer hand het gevoel te krijgen alsof ik hier nooit uit zal komen maar dat gaat niet. Dat mag niet en ik ben bang dat ik dit niet lang geheim zal kunnen houden. Ik ben zo angstig voor wat de toekomst mij zal brengen.

De deur gaat open en mijn adem stokt even. Ik wil mijn tranen wegvegen maar dat gaat niet nu mijn armen vastgebonden zijn. Ik besluit om niet te kijken en ik blijf naar de grond staren.

"Goedemorgen zonder zorgen dames." Ik hoor het laagje spot in zijn stem. Ik hoef niet eens te kijken om te weten wie het is. Jermain loopt naar mij toe en gaat recht voor mij staan. Hij buigt zich zo dusdanig naar voren dat ik de hitte van zijn adem in mijn nek voel.
"Nieuwe dag, nieuwe kansen. Vind je niet?" Hij houdt mij bij mijn kin vast zodat ik hem wel moet aankijken. Ik kijk recht in de ogen van een man waar ik maanden van heb gehouden, waarmee ik maandelang een geweldige tijd heb meegemaakt. De man die mij vertelde dat ik zijn alles was en dat we samen alleen zouden eindigen. Hij was degene naar wie ik ging als ik ruzie had met mijn moeder of wanneer ik met problemen zat en niet alleen wilde zijn. Hij was het. Hij was het inderdaad en nu is er niets meer van hem over.
Ik blijf hem strak in zijn donkere ogen, die bijna zwart lijken, aankijken zonder een spier te verrekken.
Ik voel de spanning die nu tussen ons gaande is alsmaar intenser worden. Je zou haast van een seksuele spanning kunnen spreken ook al klinkt het volkomen raar en apart.
Ja, hij heeft mijn hart gebroken en ik ontken totaal niet dat hij mij pijn heeft gedaan maar ik heb met hem een bed gedeeld. Ik heb van hem zoveel gehouden dat ik dat vuurtje dat in mijn brand niet zomaar kan laten doven ook al zou ik dat met heel mijn hart willen.
Ik ben verliefd op hem, ik bedoel ik was verliefd op hem. En liefde stopt jammer genoeg niet zomaar. Liefde kan je niet uitzetten.

Ik voel de huid van mijn rechterwang tintelen als hij met zijn vingertoppen er langzaam langs gaat.
Ik bijt op mijn onderlip. Ik zie hem naar mijn lippen kijken en dan stopt hij opeens abrupt met mij te strelen.
Hij loopt van mij vandaan alsof hij compleet in de war is van zijn eigen daden.
Ik kijk opzij naar Amy die mij verbluft aankijkt.
Ik weet het, ik snap deze hele situatie ook niet.