Behind closed doors

Thoughts

Aïsha

"Wanneer mag ze eindelijk weer naar huis?"
Afwachtend kijk ik de dokter aan die inmiddels alweer door zijn medische dossiers kijkt.
Ik sta samen met hem voor de receptie op deze vroege morgen. Ik ben zeker toe aan een dutje aangezien ik nachten niet heb kunnen slapen omdat ik samen met Faye onze hele plan tot op de puntjes aan het uitstippelen was.
"Ik kan moeilijk een datum prikken maar het zal snel zijn. Op dit moment is ze een mooie vooruitgang aan het boeken."
"U kunt toch wel ongeveer een datum geven?" Mijn geduld begint op te raken omdat ik haar gewoon gezond wil zien.
Hij stopt met door zijn blaadjes te bladeren en kijkt mij nu bedenkelijk aan.
"Dit is geen zekerheid maar als haar gezondheid op dit tempo blijft verbeteren dan mag ze binnen 2 á 3 weken naar huis."
Uit blijheid omhels ik hem spontaan waardoor al zijn dossiers op de grond vallen.
"Sorry!" Zeg ik beschaamd. Ik buk om hem te helpen maar hij wuift mij weg.
"Maak je maar geen zorgen. Ik raap dit wel op." Hij geeft mij een knipoog nadat hij weer recht voor mij staat.
Ik kan nog een klein glimlachje vertonen terwijl ik rood aan loop.
Vol schaamte loop ik de lange gang in zonder op of om te kijken.

Eenmaal bij Vera's kamer aangekomen open ik langzaam de deur.
Tot mijn verbazing zie ik Vera zittend op haar bed.
"Vera?"
Ze draait haar gezicht om en kijkt mij verrast aan.
"Aïsha! Wat fijn om je weer eens te zien."

Vera

Ik gebaar dat ze dichterbij moet komen en haar verbazing ontglipt  mij zeker niet.
Ik verzit mij en ik voel dan eventjes mijn hoofd tollen.
Met mijn ogen volg ik haar bewegingen totdat ze op de stoel naast mijn bed komt te zitten.
"Hoe gaat het met je?"
"Ik moet eerder vragen hoe het met jou gaat. Vera? Wauw, je ziet er...," Ze bestudeerd mij weer grondig en knikt daarna instemmend,"Je ziet er goed uit."
Ik lach triomfantelijk. Ik voel mij ook goed. Beter dan ik had verwacht. Deze afgelopen maanden zijn mij als een vlaag voorbij gevlogen. Het meeste kan ik niet meer herinneren of althans goed bevatten.
Sommige dingen lijken bijna niet de realiteit maar meer een vage droom.
Ik kijk Aïsha weer aan en ik zie dat ze peinzend naar de grond kijkt.
"Is er iets?"
Ze kijkt verschrikt op en schudt dan hevig haar hoofd.
"Niets om je zorgen over te maken." Ze glimlacht daarna breed om haar zorgen te verbergen.
Ik zucht en ik hou mijn hoofd lichtjes scheef  terwijl ik haar blijf aankijken.
"Aïsha."
Ze kijkt mij weer aan en ik zie de uitputting in haar ogen. Haar haar hangt futloos voor haar ogen en het lijkt net alsof ze dagen niet heeft kunnen slapen.
Met mijn hand streel ik haar zachtjes op haar handen.
"Hoe is het tussen jou en David?"
Ze kijkt mij verschrikt aan en ik zie hoe ze zich ongemakkelijk verzit.
"Het gaat wel. Hoezo?" Ik hoor de verbazing in haar stem wat ik ook terecht vind. Ik bemoeide namelijk nooit met haar liefdesleven.
"Ik moest opeens aan hem denken omdat jullie laatst hier waren."
"Maar je sliep?"
"Soort van. Ik wilde jullie moment niet verstoren. Ik heb gehoord wat hij tegen je zei. Dat was uiteraard echt attent van hem."
Ik hoor haar wat mompelen en daarna doet ze heel loom haar hoofd op mijn benen.
"Ik ben blij dat je weer jezelf bent. Ik heb je echt gemist."
Ik kam met mijn vingers haar haar naar achter. Aïsha is net een tweede dochter van mij geweest. Ik heb altijd veel van haar gehouden en ze heeft zoveel voor mij gedaan.
Ik wist dat ik altijd op haar kon rekenen en het feit dat ze nachten met mij buiten doorbracht om Elena te vinden zegt al veel.
Elena...
Ik knipper mijn ogen een paar keer wild achter elkaar.
Mijn hoofd tolt weer en ik knijp mij  ogen stijf op elkaar.
"Aïsha."
Ze voelt dat ik kort verkrampt en ze heft haar hoofd gelijk op.
"Wat? Wat is er?"
Ik blaas wat adem uit en daarna probeer ik langzaam mijn ogen weer te openen.

Aïsha

Ik wil bijna paniekeren als ik de pijn in haar gezichtuitsdrukking zie maar ik weet mijn paniek in toom te houden voordat ik het nog erger maak dan het is.
"Moet ik de dokter halen misschien?" Zeg ik heel rustig. Ze schudt haar hoofd heel langzaam.
"Ik heb gewoon een beetje frisse lucht nodig."
"Zal ik het hem vertellen? Misschien kunnen we hier in het park wandelen."
Ik loop snel de kamer uit om de dokter te zoeken.
Het eerste wat in mij op komt is om naar de receptie te gaan.
Ik loop er snel naar toe maar er is geen dokter te vinden.
"Kan ik u ergens mee helpen."
De wat mollige vrouw met enorm veel sproetjes op haar neus en haar blonde haren in een strakke knot kijkt mij vriendelijk aan.
"Heeft u heel toevallig de dokter gezien?"
"Welke dokter? Althans dat doet er niet toe want ze zijn beiden in een vergadering."
"Shit." Mompel ik.
"Kan ik misschien iets doorgeven?"
"Ik...uhh.' Ik denk even na en daarna schud ik mij  hoofd."Nee het is al goed."
Ze knikt en ze vestigt haar aandacht alweer op een ander persoon die achter mij staat.
Terwijl ik wegloop hoor ik haar op de achtergrond dezelfde zin herhalen als toen ze tegen mij sprak.
Ik begeef mij weer richting Vera's kamer en ik zie dat haar bed leeg is.
Ik voel mijn maag opeens draaien en mijn hart zakt naar mijn voetzolen.
"Vera." Mijn stem klinkt luider dan normaal.
"Ik ben hier."
Opgelucht kijk ik naar waar het geluid vandaan komt en ik zie nu pas dat ze achter de lange groene gordijn staat van haar kamer.
Ze staat voor het raam en zodra ik naast haar sta zie ik hoe ze de buitenwereld aan het bewonderen is.
"Aïsha."
"Ja?"
"Ik weet het weer."
"Wat weet je weer?"
Ze draait zich om zodat ze mij in de ogen kan aankijken.
"Ik weet wat er die avond was gebeurd voordat ik in het ziekenhuis kwam te liggen."

***Bij de 4.6K reads op mijn boek plaats ik weer een nieuwe deel. Deel dit verhaal dus zoveel mogelijk met al je vrienden, kennissen, familie etc.!***
Sharing is caring❤