Behind closed doors

Uit de hand

"Waar zijn de anderen eigenlijk?" Ik zit in mijn kamer op mijn bed zoals gewoonlijks.
"Hier in het huis gewoon."
"Maar waar dan. Ik heb ze de afgelopen 3 weken niet gezien, behalve jij."
"Niet iedereen durft of wilt hun kamer uitgaan."
"Waarom niet?" Ik krijg weer een akelige gevoel in mijn maag.
"Waarom wel, sommige zitten hier echt heel lang."
"Praat je wel eens met hen?"
"Nee, jij bent de eerste waar ik eigenlijk zo open mee praat." Ze glimlacht kort en dan zie ik weer het verdriet in haar ogen.
Ik zit hier maar voor 3 weken en ik heb zo een erge heimwee. Laatst staan als je hier al 2 jaar zou zitten zoals haar.
"Wanneer ben je jarig?" Zeg ik snel om van onderwerp te veranderen.
"17 juni."
"Dat was 2 weken geleden!?"
"Hahaha, ja dat klopt."
"Waarom heb je dat niet eerder gezegd?"
"Ik wist toen niet dat jij hier ook was."
"Kom we gaan iets lekkers koken."
"Wat?" Ze lacht weer maar dit keer hoor ik twijfel in haar stem.
"Ja waarom niet. Hij heeft niet voor niets een grote keuken neem ik aan."
"Misschien wilt hij dat liever niet, Karin maakt hier altijd al het eten."
"Wat gaat hij doen, ons opsluiten? Erger dan dit kan het niet worden."
Zelfverzekerd spring ik van mijn bed af en neem ik haar mee naar de keuken.
Ik merk hoe ongemakkelijk zij zich voelt, is ze echt zo bang voor hem?
"Pak jij maar even 2 kommen."
"Uhm ja, ik weet niet waar alles staat."
"Je bnt hier al twee jaar?" Zeg ik verbaasd. Wat heeft ze al die tijd hier dan gedaan.
"Ik ben nog nooit in de keuken geweest, ons eten wordt gebracht."

Jermain

Ik doe mijn sleutel in het sleutelgat en doe dan de voordeur open. Eenmaal binnen sluit ik de deur rustig en gooi ik mijn jas op de kapstok. Ik wil snel helemaal naar boven lopen maar wanneer ik langs de woonkamer loop hoor ik paar stemmen die van de keuken vandaan komen.
"Ik snap het doel eigenlijk niet eens van het hier binnen vastgesloten te zitten."
Ik loop er langzaam naartoe terwijl ik blijf luisteren.
"Wie denkt hij wel dat hij is? Is dit een hobby van hem ofzo?" Hmm. Ik herken de stem van Elena. De laatste tijd heeft ze vaak een grote mond.
"Misschien moeten we hier gewoon weggaan. Het voelt niet goed om hier te zijn."
Amy dus, dat kind heeft wel lef. Ze kent de regels maar toch durft ze die te verbreken. Nu is het wel te laat he. Ik lach zacht in mijzelf. Ik zal ze eens een lesje leren.

Amy

Voordat we nog de keuken uit kunnen lopen zie ik Jermain bij de keukendeur staan. Ik krijg zo wat een hartverzakking en ik verstijf zodra ik hem zie. Heel kort hebben we oogcontact en dan lacht hij heel gemeen naar mij.
"Wie denkt hij wel dat hij is. Stoere woorden zijn dat, vind je niet?" Hij kijkt mij weer intens aan en ik sla mijn ogen neer.
"Waar kom jij vandaan?" Ik kijk Elena aan terwijl ze het zegt. Ik ga door haar in de problemen komen en dat weet ik al te goed. Ze is nog nieuw en ze weet totaal niet tot wat Jermain in staat is.
"Weet je wat ik denk," Hij loopt rond de keukentafel en komt dichter naar ons toe," Dat jij een hele grote mond begint te krijgen."
"Ik vind jou een walgelijk stuk mens." Ik verslik me bijna van het horen van die woorden. Ze doet enkele stappen naar voren en nu zijn ze maar 2 stappen van elkaar verwijderd.
Hij lacht minzaam, kijkt haar van top tot teen aan en doet daarna ook een stap naar voren. Ze staan nu pal tegenover elkaar.
Ik weet dat dit uit de hand gaat lopen, Elena heeft geen schijn van kans, al denkt ze dat ze het hef in handen heeft.
"Pittige tante ben je. Ik weet nu wat mij tot jou aantrok." Hij lacht weer maar dan wel heel vals. Ik krijg er bijna rillingen door en ik blijf naar de twee kijken die schuin voor me staan.
"Dat ben ik zeker ja, ik weet niet waarom je mij hier vast houdt achter deze gesloten deuren. Ik ben niet zoals die anderen hier die niets durven te doen. Ik ben er helemaal klaar mee nu." Het komt zo sterk en zelfverzekerd uit haar mond dat ik mij daadwerkelijk afvraag als Elena het begrip angst wel kent.
"Anderen." Hij herhaalt het woord langzaam en kijkt mij dan opeens aan. Ik schrik wanneer ik opeens zijn aandacht heb. Hij trekt een wenkbrauw omhoog. Ik weet dat hij nu een straf voor mij aan het bedenken is, ik heb namelijk dingen verklapt die ik niet mocht zeggen.
"Anderen inderdaad dus laat me vrij, wil je!" Ze duwt hem naar achter en kijkt hem woedend aan. Ik hou mijn hart vast, ik wil niet eens weten hoe dit gaat eindigen.
Voordat ik nog met mijn ogen kan knipperen zie ik Jermain Elena bij haar keel pakken en haar tegen de muur aan duwen.
"Amy!" Elena's gegil klinkt akelig scherp. Ik kijk hoe alles gebeurt en ik lijk wel aan de grond genageld. Het lukt mij niet om te bewegen.
"Amy gaat je niet helpen, zij kent haar plaats. Nu jij nog." Zegt hij in haar oor.
Ik zie hoe Elena tegensputtert terwijl hij haar nog steeds bij de keel vast heeft.
Ik zie iets glimmends in zijn hand en bij het bewegen van zijn arm zie ik dat het een mes is. Hij houdt hem stil tegen haar nek en dat stopt haar gelijk van bewegen.
"Dit is de laatste keer dat je tegen mij in gaat. Dat niet alleen," Hij drukt het mes harder tegen haar nek,"Blijf voortaan in je kamer anders doe ik die ook voor je op slot. Begrepen." Ik zie haar knikken van angst en hij stopt het mes terug in zijn zak.
Hij knijpt in haar wangen met de hand waar hij eerst haar nek mee vast had en kust haar dan vollop op haar mond.
"Mooi." Hij slaat zacht tegen haar wang aan en loopt daarna rustig de keuken uit.
Elena staat nog steeds vast geplakt aan de muur en ik zie nu pas dat ze bloedt bij haar nek.
"Gaat het?" Ik loop snel naar haar toe, zodra ik in de buurt ben slaat ze mijn hand weg.
"Het gaat." Zegt ze zonder mij aan te kijken en dan loopt ook zij de keuken uit.