Behind closed doors

Dokter?

Vera

Door de harde regen is het wel onmogelijk om nog wat te kunnen zien. Ik kijk nog voor de laatste keer naar mijn horloge: 21:54. Te laat ben ik in iedergeval niet. Het is niet alleen hard aan het regenen maar doordat er maar enkele straatlampen schijnen hier, lijkt het bijna alsof ik in een spookdorpje ben. Ik voel mijn hart kloppen en zelfs mijn ademhaling kan ik bijna niet in bedwang houden. Terwijl ik nog steeds in mijn auto zit tuur ik voor mij uit. Hier moest ik zijn s'Hertogenstraat nummer 14, althans hier moest ik parkeren. Ik wilde naar het huis gaan maar gek genoeg kan ik het huis zelf niet vinden.
Ik spits mijn oren wanneer ik een geluid hoor. Ik doe mijn radio uit om het nog beter te kunnen horen. Nu hoor ik duidelijk een getik.
Mijn ogen worden verblind door een felle licht dat opeens in mijn ogen schijnt. Net zo snel als het licht verscheen gaat het licht ook net zo snel weer weg. Ik knipper enkele seconden en kijk dan van waar het licht zou kunnen komen. Ik besluit uiteindelijk om mijn auto uit te stappen.
Mijn gezicht voelt al snel kletsnat aan.
"Naar hier!" Hoor ik opeens. Ik kijk schichtig om mij heen en ik zie iemand net een steegje in verdwijnen. Zonder erbij na te denken loop ik er met snelle passen achterna.
Ik loop een donkere steegje in en ik kom bij een grote weiland uit. Weer ben ik voor mij uit aan het turen maar ik kan het figuur die ik net zag niet meer zien.
Mijn kleding is inmiddels al helemaal doorweekt en met een teleurgestelde gevoel begeef ik mij richting het kleine steegje om zo weer in mijn auto te kunnen stappen. Misschien staat iemand al daar op mij te wachten. Hoe dichter ik bij het steegje kom hoe onaangenamer ik mij begin te voelen. Ik ben telkens achter mij aan het kijken. Ik heb het gevoel alsof iemand mij volgt.
Nog voordat ik uit het steegje loop word ik door iemand hardhandig meegetrokken.
"Blijf van mij af!" Gil ik wanhopig.
Het lijkt alsof de persoon genadeloos is, want ik krijg opeens een zak over mijn hoofd.
Ik probeer mij te worstelen uit de harde greep maar het lijkt alsof ik er maar geen beweging in weet te krijgen.

Met een schrok open ik mijn ogen. Was dat een droom? Waar was ik en waarom was ik daar? Dit is al de derde keer dat ik dit droom en het voelt zo echt dat ik soms het gevoel heb alsof het echt is gebeurd.
"Je ziet er wat bleekjes uit. Gaat het?"
Ik kijk op en ik zie een dame de kamer in lopen. Ik knik langzaam en ik blijf haar aankijken.
"Waar is dokter Veldmans?"
"Mijn excuses," zegt ze snel en ze loopt naar het uiteinde van mijn bed, " Ik ben even de vervangende dokter aangezien dokter Veldmans het heel druk heeft met verschillende patiënten vandaag."
Ze glimlacht kort.
"Herinner je, je iets van het ongeluk?"
Ik schud mijn hoofd. Ik weet zelf totaal niet hoe ik in dit ziekenhuis ben beland.
Ze loopt naar de deur en doet hem dicht.
"Mevrouw het is heel belangrijk dat u goed nadenkt. U weet toch wel op z'n minst iets."
"Alhoewel..."
"Ja, vertel maar. Alle informatie die u heeft kan van belang zijn."
"Ik heb zo'n droom."
"Wat voor droom?"
Voordat ik het niet meer kan vertellen leg ik mijn droom uit die ik de afgelopen dagen telkens weer opnieuw meemaak.
Haar gezicht verandert naar een ernstige blik.
"Weet u ook waar dit plaatsvond?"
"Als ik mij goed herinner was het s'Hertogenstraat nummer 14. Blijkbaar had ik een afspraak want ik stond daar op iemand te wachten."
"En je kan je verder niets meer herinneren?"
"Nee." Zeg ik weer.
"Dat is niet erg, het komt wel."
Ze draait zich om, om weg te lopen maar daarna stopt ze en kijkt ze mij weer aan.
"Voordat ik het vergeet, vertel deze informatie maar niet aan dokter Veldmans. Ik wil namelijk niet dat hij je dossier in verwarring brengt met die van de andere patiënten." Ze knipoogt naar mij en daarna loopt ze de kamer uit.

Aïsha

"Hoe doet ze het nu?" Ik sta in de gang in het ziekenhuis tegen de dokter te praten.
"Het gaat beter, ze herinnert zich enkele dingen weer maar wat er is gebeurd die avond weet ze nog steeds niet echt."
"Gaat haar geheugen nog terugkomen?"
"Ja, dat is wel zeker alleen weet ik niet hoeveel tijd dat zal vergen."
Ik zucht diep en kijk hem dan aan met hulpeloze ogen.
"Het spijt mij zeer ik kan vrij weinig doen op dit moment, maar maakt u maar niet al teveel zorgen. Het komt helemaal goed." Hij kijkt mij bemoedigend aan en samen lopen wij naar Vera's kamer.

"Goedemiddag Vera." Zeg ik opgewekt.
Ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Goedemiddag."
Wanneer ze ook dokter Veldmans ziet kijkt ze hem verrast aan.
"Ook een goedemiddag, gaat het al wat beter met u?" Hij komt dichter bij haar staan en hij werpt snel een blik op de monitor.
"Ja, het gaat erg goed." Haar antwoord komt bijna vragend over en ze kijkt hem ook verbaasd aan.
"Is er iets Vera?"
"Nee, maar ik snap niet waarom dokter Veldmans hier is."
"Huh, wat bedoelt u precies?"
Ze kijkt hem aan en zegt dan: "Er werd mij verteld dat u het erg druk had met verschillende patiënten en dat u mij daarom vandaag niet zou kunnen behandelen"
"Wie heeft u dat verteld?" Ik begin al gauw argwaan te krijgen.
"De vervangende dokter."
Ik kijk dokter Veldmans met een verontrustende blik aan, ook hij lijkt niet al te blij te zijn.
"Het is vandaag juist hartstikke rustig en er zijn in dit ziekenhuis maar 3 dokters inclusief mijzelf."
"Weet u toevallig de naam van de dokter?" Vraag ik snel.
"Nee, maar het was een vrouw."
"Ik ben bang dat, dat geen echte dokter was."
"Hoe bedoelt u?" Zeg ik ontdaan.
"We hebben geen vrouwelijke dokters in dit ziekenhuis."