Behind closed doors

Flashbacks 1.1

Vera

Ik hoor hoe het keihard klettert tegen mijn autodak en ik heb enigzins weinig zicht op de weg voor mij door de harde regen die mijn auto overspoelt met immens veel water.
Met mijn handen hou ik het stuur stevig vast en vertraag ik mijn snelheid om niet van de weg af te glippen.
Ik kijk nog snel op de digitale klok in mijn auto en ik zie dat het over enkele minuten klokslag 10 zal zijn.
Ik rijd een buurt in die vrij weinig tot geen straatlampen heeft waardoor ik voorover gebogen in de auto zit om beter zicht te hebben.
Ik parkeer mijn auto op een lege parkeerplaats en ik blijf dan even in mijn auto zitten.
Ik kijk naar mijn handen en ik voel hoe hevig mijn vingers trillen.
Ik werp een laatste blik in de autospiegel en ik zie de wanhopigheid in mijn ogen. De angst dat het mij niet zal lukken om mijn enige dochter te kunnen vinden. De pijn die ik dagelijks voel opnieuw en opnieuw omdat ik haar niet hier dichtbij mij heb.
Ik pak mijn portomonee uit mijn zak en ik open het.
Ik pak een foto die ik al jaren daar heb. Een foto die mij altijd weer kracht gaf als het mij even niet meer lukte.
Ik kijk er een tijdje naar en ik voel een traan van mijn wang af glijden.
"Wat als ik haar nooit meer terugvind Theo?"
Ik staar naar twee donkere ogen die vol vreugde naar mij kijken.
Zijn lach zorgde er altijd voor dat ik al mijn zorgen wegsmolten als sneeuw voor de zon. En dat het leven helemaal niet zo ingewikkeld was. Hij zei altijd dat hoe slecht alles ook ging dat het uiteindelijk altijd goed zou komen.
Hij had altijd gelijk. Ik glimlach even en daarna voel ik een pijnlijke steek in mijn maag.
De eenzaamheid overwelmt mij wetende dat ik mijn geliefde voor altijd kwijt ben en misschien ook wel mijn dochter.
Ik kijk naar de man die een grote impact op mijn leven had. Waar ik immens verliefd op was en niet zonder kon leven. Het enige fysieke dat ik nog van ons twee heb is onze dochter Elena.
Ik kijk weer even naar de foto alsof hij mij aanmoedigd om alles te doen om Elena weer te vinden.
Ik slik even en dan raap ik al de moed weer bij elkaar op.
Theo ben ik misschien kwijt maar ik laat Jermain niet Elena van mij afpakken.
Ik doe mijn autodeur open en vastberaden stap ik uit.
Met mijn capuchon op mijn hoofd voel ik de regen nog steeds door mijn kleren heen gaan.
Ik kan weinig zien door de harde regen en het begint ook nog eens te waaien.
Het voelt bijna alsof de wind tegen mij is. Alsof het mij wilt terugtrekken naar mijn auto.
Misschien zelfs omdat het mij wilt behoeden voor wat er straks zou kunnen gebeuren.
Ik bijt mijn tanden op elkaar en ik blijf tegen de wind vechten door door te lopen.
Ik zie een schim voor mij en voor even lijkt het net alsof ik Elena voor mij zie.
"Elena!" Roep ik hard.
Ik kom dichterbij en het beeld lijkt zich te versterken.
De lantaarnpaal aan de overkant van de straat zorgt ervoor dat ik slechts een afschaduwing kan zien.
Ik loop sneller en zodra ik op een raakafstand ben hou ik haar bij de arm vast.
"Elena?"
Ik voel de teleurstelling mij overspoelen als ik in de ogen kijk van een vrouw die zo'n jaar of 10 ouder dan ik kan zijn.
"Kom mee." Zegt ze.
Met mijn hand die nog steeds haar arm vasthoudt lopen wij een donker steegje in.
Zonder een woord te zeggen achtervolg ik haar. Mogelijk kan zij degene zijn waar ik de afgelopen dagen contact mee heb gehad.
We lopen vervolgens een huis in.
Ik voel de warmte van de verwarming mijn lichaam betreden en dan pas dringt het tot mij door hoe doorweekt mijn kleding aanvoelt.
Ze sluit de deur achter zich en gebaart dan dat ik mijn jas aan haar moet geven.
Ze loopt daarna met mijn jas in haar handen weg.
Ik kijk om mij heen om even te bevatten wat er net is gebeurd en waar ik nu precies ben.
Het is een knus huisje hoewel ik toch wel een thuisgevoel bij heb waardoor ik mij niet ongemakkelijk voel.
Ik loop naar de glazen vitrinekast waar ik enkele familiefoto's zie.
Ik zie twee kleine meisjes en een jonge vrouw die geen aandacht schenkt aan de camera maar liefelijk naar de twee meisjes kijkt.

"Dat zijn mijn twee dochters."
Ik kijk om en ik zie haar met een kopje en en dekentje in haar handen.
Ik knik even en ze overhandigd mij het dekentje.
"Hier straks vat je kou door de regen."
Ik pak het kopje aan en ik zie dat er thee in zit.
Ik neem een slokje en ik voel de warme vloeibare mengsel mijn keel in glijden totdat het mijn maag bereikt.
Ik huiver even en kijk haar dan afwachtend aan.
Ze loopt naar de vitrinekast en pakt een andere foto. Ze glimlacht even en laat het mij dan zien.
"Faye en Clara." Hoor ik haar zacht zeggen.
Met haar vingers volgt ze de omtrekking op de foto van hun gezicht.
"Waar zijn ze?"
Ik hoor een diepe zucht en dan kijkt ze mij met hulpeloze ogen aan.
"Ik weet het niet."
"Hoe bedoel je?"
"Mijn dochter Clara heb ik al bijna jaren niet meer gezien. Nadat ze een weekendje wegging met haar vriend. Ik kon haar niet meer bereiken, niets."
"Wie was haar vriend?"
"Ik weet het niet meer zo goed."
"Jermain?"
Haar ogen staan wijd open en ze kijkt mij verschrikt aan.
"Hoe-"
"Ik had mijn dochter voor hem gewaarschuwd. Ik wist dat er iets niet aan hem klopte." Zeg ik voordat ze mij de vraag kan stellen. Het is even stil en ik leg mij kopje op de kleine salontafel voor mij.
"Wat ben je van plan?"