Behind closed doors

Confession

Amy

"Elena." Zeg ik net hard genoeg zodat alleen zij het kan horen. Ze loopt in de gang langs mij alsof ik lucht ben. Alsof ze dwars door mij heen kijkt.
"Elena." Zeg ik weer en ik loop achter haar aan.
"Elena." Dit keer roep ik haar voor de derde keer. Ik pak haar bij haar arm vast zodat ze stopt met lopen.
"Au!" Ze slaat mijn hand woest weg en kijkt mij geschrokken aan,"Waarom zit je aan mij?" Ik hoor hoe scherp haar woorden klinken. Zo scherp dat ik gelijk niets meer durf te zeggen.
"Sorry." Zeg ik bijna geluidloos.
Onze band is veranderd en dat wilde ik helemaal niet. Sinds het incident met Jermain hebben wij elkaar niet meer gesproken. Ze neemt het mij natuurlijk kwalijk dat ik haar niet te hulp schoot toen hij haar begon aan te vallen. Ik snap het ook volledig, de ruzie ging er ook hevig aan toe maar ik kon het niet. Ik kon haar niet helpen. Het heeft niet eens te maken met het feit dat ik haar niet wilde helpen maar mijn leven hing op het spel en die van haar.
Als zij maar wist wat ik allemaal heb meegemaakt of tot wat Jermain in staat is dan zou ze het begrijpen. Ze zou dan mijn keuzes accepteren en misschien zelfs zeggen dat ik slim bezig was. Ik wil niet ook haar kwijt raken aangezien ik helemaal niemand heb nu.
Ik kijk haar aan en ik zie hoe ongeduldig ze mij blijft aanstaren.
"Ik wil niet dat je boos op mij blijft."
"Amy, ik heb hier geen tijd voor."
"We zitten eenmaal vast in dit huis en het lijkt er niet op dat we hier nog uit gaan kunnen komen. We ku-"
"Ik ga hier uitkomen," Onderbreekt ze mij,"Mijn leven stopt niet hier. Ik heb het hem belooft."
"Wie belooft?"
"Dat doet er niet toe." Ze neemt weer een aanstalten om weg te lopen.
"Wacht alsjeblieft."
Ik blijf haar aankijken en ik zie hoe breekbaar ze eigenlijk lijkt. Ze lijkt bijna ziek. Haar volle wangen die ze had zijn verdwenen en haar sleutelbeenderen steken er bijna uit.
"Mag ik met je mee," Ik zie aan haar gezichtsuitdrukking dat ze twijfelt, "Alsjeblieft?"

Elena

"Oké." Zeg ik snel. Niet dat het veel uitmaakt. Ik zit hier nog lang met haar opgesloten en misschien kan ik wel meer informatie uit haar halen.
We lopen samen richting mijn kamer en eenmaal binnen doe ik de deur achter mij dicht.
Ze staat een beetje ongemakkelijk bij het raam.
"Je mag gaan zitten." Zeg ik.
Ze lacht verlegen en gaat dan op mijn bed zitten.
"Elena, het spijt mij echt. Het was niet mijn bedo-"
"Het is al goed." Kap ik haar snel af.
Ik heb totaal geen zin in haar verontschuldigingen. Het is niet dat ik zo ijskoud ben en geen gevoelens heb of iets maar ik heb er geen behoefte aan. Ik voel me al slecht en moe genoeg.
Ik voel opeens een pijnlijke steek in mijn buik. Ik verkramp.
"Gaat het?"
"Ja, het gaat." Ik ga naast haar op het bed zitten,"Kan ik je wat vragen?"
"Ja, vraag maar raak."
"Heb je de mensen die hier wonen gekend of ken je een paar?"
Haar zachte glimlach die ze had verdwijnt en haar lippen vormen nu een streep.
"Ja."
"Zoals?"
"Niet dat jij ze kent maar ik ging wel goed om met een meisje."
"En de anderen?"
"Ik weet eerlijk gezegd niet waar zij zich bevinden. Ik heb maar een keer een meisje zien lopen die ik niet kende en ook haar heb ik daarna nooit meer gezien."
"En dat meisje dan?"
"Wie?"
"Waar je het net over had. Je zei dat jullie bevriend waren?"
Ze zucht diep en speelt dan met haar vingers.
"Ja dat waren we inderdaad."
"Hoe heette ze?"
"Ik vind het erg moeilijk om hier over te praten Elena."
"Dit is het minste wat je kunt doen nadat je mij niet geholpen had." Ik schrik zelf van hoe scherp mijn stem klinkt.
Amy kijkt mij ook aan met geschrokken ogen.
"Ik bedoelde het niet zo." Zeg ik snel erachteraan.
"Dat weet ik." Haar stem klinkt zo zacht dat ik mij erg schuldig voel van binnen," Maar ik zal het wel vertellen want dat is immers het minste wat ik kan doen."
Ze schraapt haar keel en begint dan te praten.
"Dat meisje waar ik heel erg bevriend mee was heette Clara."
Ik verslik mij bijna en kijk haar dan ongelovig aan. Het eerste wat in mij opkomt is het boekje dat ik enkele dagen geleden had gevonden. Dus ze leefde hier echt, in dit kamertje.
"Clara?" Herhaal ik haar zacht.
"Ja."
"Waar is ze nu dan?"
"Niet hier in iedergeval."
"Ze is gevlucht?"
"Ja en ik had haar geholpen. Het was haar daadwerkelijk gelukt om hier uit te komen."
"Maar waarom ben jij dan hier?"
"Het zou opvallen als wij allebei er niet zouden zijn. Dus moest zij als eerst vetrekken en zij zou mij van buiten af helpen om hier uit te kunnen komen."
"Hoelang is ze al weg?"
"Bijna meer dan 2 jaar geleden."
"Ze heeft je in de steek gelaten?"
Ze knijpt haar ogen samen alsof ze haar tranen probeert tegen te houden.
"Nee." Hoor ik haar piepend zeggen.
"Sorry vraag ik teveel?"
Ze shudt haar hoofd en knippert een paar keer met haar ogen.
"Nee nee, maak je maar geen zorgen. Vraag maar."
"Weet je dat zeker?" Vraag ik medogen.
Ze knikt weer en kijkt me aan.
"Waar is zij nu?"
"Om een lang verhaal kort te maken. Ze is gevlucht en Jermain kwam er kort daarna achter. Hij is er ook achtergekomen dat ik haar geholpen had dus door mij en ook tegelijkertijd haar te straffen deed hij het ultieme."
"Wat...?" Zeg ik langzaam maar toch vol angst.
"Hij ging naar haar huis midden in de nacht."
"En toen?"
"Toen zij het niet doorhad en waarschijnlijk aan het slapen was. Heeft hij heel het huis in brand gestoken."
"Dus je wilt zeggen dat ze....?" Ik hoor hoe mijn stem trilt.
"Ja. Er was niets meer van haar overgebleven."