Behind closed doors

Een ander

Ik lig op het bed en staar naar het plafond. Er tegen vechten heeft geen zin meer, ik zit hier vast. Ik heb alles geprobeerd om hieruit te komen. Het raam is te klein om eruit te klimmen en hij is ook veel te dik om kapot te slaan. Dat niet alleen, alle deuren die tot de buitenwereld leiden zitten op slot.
En zelfs al zou ik de kans krijgen om hieruit te kunnen komen, dan nog zou ik niet weten waar ik heen zou moeten gaan.
Ik ben nu namelijk midden in een bos, overal om mij heen is begroeiing.

Ik zucht diep en draai me dan op mijn zij.
Ik ben al inmiddels een week in dit huis en ik weet niet hoelang ik dit nog zou kunnen verdragen.
Wat als ik nou niet met hem was meegegaan? Mijn moeder had gelijk, iedereen had gelijk over hem maar waarom zag ik dat niet?
We waren al bijna een half jaar samen, over een maand om precies te zijn en ik vertrouwde hem volledig. Misschien zelfs een beetje te veel...
Hij was altijd zo lief voor mij en nu?
Ik herken niet eens de man waar ik op was gevallen. Ik zie hem haast nooit en als ik hem zie schenkt hij mij totaal geen aandacht, alsof ik lucht voor hem ben.
Ik weet eigenlijk ook niet waar hij altijd uithangt en aangezien dit huis zo groot is, weet ik nooit of hij nou ergens binnen zit of daadwerkelijk uit huis gegaan is.

Vera (Elena's moeder)

Ik heb gefaald, ik heb gefaald als moeder.
Ik snuit mijn neus in een zakdoekje en bekijk mijn gezicht in de badkamer spiegel.
Mijn wallen onder mijn ogen zijn de afgelopen dagen nog erger geworden en mijn gezicht ziet er ook moe uit.
Met beide handen neem ik wat water van de kraan om mijn gezicht op te frissen. Ik heb nachten niet kunnen slapen door de stress en s'middags ben ik altijd doodop.
Ik droog mijn gezicht af en staar dan naar de reflectie van mijzelf in het glasraam.
Mijn gedachte dwalen langzaam af en ik zie hem weer voor me.
Jermain. Hij heeft ervoor gezorgd dat mijn dochter hier nu niet meer is. Het gekke is nog wel dat hij volledig van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Ik kan Elena helemaal niet bereiken op haar mobiel en verder ben ik zelfs naar de politie gegaan om haar als vermist op te geven. Op dit moment kunnen ze vrij weinig doen omdat ze ook weinig informatie hebben weten te bemachtigen.
Wanneer ik de deurbel hoor haast ik mij gelijk naar beneden. Ik doe de deur open en ik zie Aïsha die mij bezorgd aankijkt.
"Gaat het?"
"Ja het gaat wel, kom binnen." Ik doe de deur uitnodigend open en ze volgt me naar binnen,"Wil je wat drinken?"
"Een kopje thee graag." Ze loopt naar de keukentafel en gaat daar zitten.
Na enkele minuten kom ik met de kopjes thee voor haar zitten. Ze ziet er net zo moe en uitgeput als ik uit aangezien zij ook slapeloze nachten heeft gehad. Dat is wel te verwachten, ze heeft samen met mij Elena als een bezetene in heel de stad lopen zoeken.
"Nog iets gehoord?" Ik kijk haar afwachtend aan terwijl ik langzaam in mijn kopje roer.
"Ja en nee."
"Hoe bedoel je ja en nee."
"Ik heb heel veel dingen opgezocht over Jermain wat vrij moeilijk was."
"En wat heb je uiteindelijk kunen vinden?" Zeg ik  nu ongeduldig.
"Wat ik heb kunnen vinden gaat veel verder. Elena is in gevaar en ik vraag mij af of het ons ooit gaat kunnen lukken om haar te vinden. Jermain is niet zomaar een man. Hij heeft een duister verleden." Ze kijkt me met angstige ogen aan waardoor ik koude rillingen over mijn hele lijf voel.

Elena

Ik loop in de gang en ik zie een trap die eigenlijk nog nooit daar heb gezien. Ik loop de trap langzaam af om goed te kunnen luisteren. Misschien kan ik hier ergens een uitgang vinden. Ik kijk nog een keer achterom om te kijken of Jermain achter mij zou kunnen staan. Tot nu toe is hij nergens te bekennen. Wanneer ik op de laatste treed sta kijk ik om mij heen. Er valt hier niets aparts te zien, de hele gang lijkt precies hetzelfde als waar ik boven slaap.

"Wie ben jij?" Ik schrik me ter pletter wanneer ik een meisje zie die naast mij staat. Ze kijkt me vriendelijk aan en er is geen spatje verwarring te zien in haar gezichtsuitdrukking.
"Ehm.. Elena."
"Ahh leuk, ik ben Amy." Ze kijkt mij aan alsof ze echt blij is om mij te zien. Ongemakkelijk neem ik haar omhelzing in ontvangst.
"Nieuw hier zeker?" Ze loopt enkele stappen voor mij en gebaart dat ik haar moet volgen. Nog steeds verward en in shock van het zien van een ander levend wezen in het huis behalve Karin en Jermain natuurlijk volg ik haar.
"Hoe bedoel je nieuw hier?"
Ze kijkt me aan en fronst dan haar wenkbrauwen.
"Hij heeft je zeker niets verteld?"
"Wat verteld..?"
"Dat er meer mensen hier zijn."
Ik kijk haar nog steeds verward aan en begin dan op mijn lip te bijten.
"Kun je mij even duidelijk maken wat hier allemaal gaande is?"
Dit is de eerste keer dat ik onzekerheid in haar lichaamstaal kan zien. Ze pakt mij uit het niets bij mijn arm en trekt mij mee in een kamer die hoog waarschijnlijk van haar zou kunnen zijn. Eenmaal binnen sluit ze de deur achter haar dicht en haalt dan diep adem.
"Ik zeg het maar direct zodat je het meteen begrijpt. Je komt hier niet meer uit. We zitten hier vast." Ik kijk haar niet begrijpend aan waardoor ze haar verhaal afmaakt.
"Jermain heeft mij erin geluisd, ik had een relatie met hem en hij heeft ervoor gezorgd dat ik geen contact meer met mijn vriendinnen had. Tenslotte heeft hij mij hier meegenomen om ons jubileum samen te vieren in zijn huis. Het moment dat ik naar huis wilde gaan werd hij boos en mocht ik niet weg." Mijn hart begint sneller te kloppen en ik voel mijn handen klam worden. "En toen..?" Zeg ik zacht.
"Toen, zat ik hier vast. Maar er zijn er meer hoor. Jij bent niet de enige. Alleen sommige zitten op andere kamers."
"Hoelang zit je hier al vast?"
Ik voel me al duizelig worden. Dit is nog enger en erger dan ik had verwacht. Is Jermain een psychopaat? Een seriemoordenaar? Waarom zitten we vastgesloten in dit huis. Wat wilt hij hiermee bereiken?
"Twee jaar."
Bij het horen van die woorden krijg ik een hartverzakking. Ik voel me enigzins bleek worden en ik heb het gevoel alsof mij benen het begeven.
Twee jaar. En er zijn er zelfs meer.
Voor ik het weet val ik achterover en wordt het zwart voor mijn ogen.