Behind closed doors

Opgesloten

Elena

Ik sla het dekentje van mij af. Ik blijf roerloos vooruitstarend in het bed liggen. Ik heb het gevoel alsof ik gek aan het worden ben. Alsof ik ieder moment kan trippen. Iedere dag zie ik het zelfde, iedere dag doe ik het zelfde en bijna iedere dag eet  ik hetzelfde. Het blijft hetzelfde liedje keer op keer. De buitenwereld heb ik niet meer gezien voor hoelang? De geur van het gras, de zure regen geur, het voelen van de aarde onder je schoenzolen. Dat allemaal mis ik. Hier lig ik dan, als een gevangene in dit bed.   In deze kamer. In dit huis. Ik heb alles gedaan. Ik heb alles gedaan om hier uit te komen. Iedere dag word ik weer teleurgesteld met het feit dat hier ontsnappen niet gaat lukken. Ik heb gebeden. Ik heb gevraagd aan God waarom ik hier nog zit. Waarom hij mij niet redt uit deze miserie, waarom ik hier nog steeds vast zit. Waarom hij niet naar mijn gebeden luistert. Waarom hij mij in de steek heeft gelaten. Het heeft niet bepaald gewerkt al dat bidden want hier zit ik dan. Nog steeds in dit huis en nog steeds in deze kamer. Ik geef het bidden voortaan op. Het is niet voor mij gemaakt. Het werkt niet bij mij. Ik zal mijn hoop maar ergens anders moeten vinden. Met tegenzin sta ik op. Ik hijs mezelf in een broek die veel te groot voor mij is. Ik loop naar de spiegel en ik bekijk mijzelf. Jeetje. Ik schrik van mijn weerspiegeling in de spiegel. Mijn huid is bleker dan bleek. Maar haar is futloos en mijn lichaam...? Mijn lichaam is het ergst. Ik kan de ribben op mijn ribbenkast veel te goed zien. Ik ben behoorlijk afgevallen en niet zo een beetje ook. Deze broek zat enkele maanden geleden nog strak bij mijn boven benen en heupen. En nu? Nu zwem ik erin. Het is daadwerkelijk een schok voor mij, want sinds ik hier ben heb ik nooit de tijd genomen om mijzelf oprecht te bekijken. Ik kom dichter bij de spiegel en ga met mijn vingers langs mijn hals. Mijn ogen blijven haken bij het litteken bij mijn keel. Ik ga er met mijn vingers langzaam op. Het doet geen pijn meer al is het wel een lelijke wond geworden. Het deed behoorlijk zeer en ik bleef die dag ook maar bloeden. 
Wat mij het meest dwarszit is waarom Amy niets heeft gedaan om mij te helpen. Ze stond daar maar. Ze deed niets, ze deed niet eens haar best om ervoor te zorgen dat hij mij geen pijn zou doen.
Net alsof ze volledig in trans was, alsof ze oprecht heel erg veel angst voor hem had.
Ik zag wel hoe hij naar haar keek, zijn blik sprak boekdelen. Hij wist dat ze niets zou doen. En hij speelde daar ook mee.
Maar ik weet nog steeds niet wat het doel is van het vasthouden van mij in dit huis. Waarom doet hij dit. Er moet toch een reden zijn? Waarom zou je meiden in je huis vast houden en vervolgens niets doen. Alhoewel, ik heb behalve Amy geen enkel ander meisje hier zien lopen. Misschien liegt zij wel. Waarom zou ik haar eigenlijk moeten vertrouwen en geloven.
Ik bedoel, het moment toen ik haar haar oplader vroeg was ook precies dezelfde dag dat Jermain mijn mobiel kapot had gemaakt. Alsof hij wist dat ik het wilde gebruiken die dag.
Terwijl al die tijd heeft hij er nooit naar gevraagd. Ze gaat waarschijnlijk alles doen om bij hem ook in het voordeel te zitten. Dus ik kan haar totaal niet vertrouwen.
Ik ga bedenkelijk op het bed zitten en staar weer naar de grond.

De deur van mijn kamer gaat opeens open. Ik kijk op. Ik zie een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Ik knipper even met mijn ogen om zeker te zijn van het beeld dat ik zie.
Ze blijft in de opening staan en bekijkt me voor enkele seconden.
"Meekomen."  Ik blijf haar nog steeds aankijken zonder een spier te verekken.
"Ben je doof?" Ik kijk haar verward aan en zonder wat te zeggen sta ik op.
Ze draait zich om en loopt de gang in. Ik ga achter haar aan.
We lopen de lange gang uit en gaan dan met de trap naar beneden. Daar aangekomen staan we voor een deur. Ze scant haar pasje en de deur opent vanzelf. Ze loopt de deur door en ik blijf bij de deuropening staan.
Het is een donkere gang en ik kan niet zien waar de gang eindigd. Voor het eerst voel ik echt angst. Ik ben bang en ik heb het gevoel alsof er iets vreselijks mij te wachten staat. Ik voel mijn hart als een bezetene kloppen en mijn ademhaling gaat sneller.
Voor ik nog mijzelf mentaal kan klaarmaken om te gaan lopen word ik letterlijk de gang in geduwt. Ik schrik en ik draai me om maar  er is niemand te zien. Ik zie alleen een zwarte deur die nu op slot is.
"Loop eens even door." Hoor ik haar weer zeggen.
Ik haal diep adem en ik loop de duisternis in. Ik hoor de echo van mijn en haar voetstappen.
Deze gang is nog langer dan ik had verwacht, ik blijf haar maar volgen.
"Waar gaan  we heen?"
"Dat zie je zo." Zegt ze kortaf.
Alhoewel ik dit moment behoorlijk beangstigend vind toch voelt het  gek genoeg als een verfrissing aangezien ik alleen gewend ben om mijn kamer te zien.
Ze stopt het bij de een deur en doet hem open.
"Ga naar binnen."
Eigenlijk wil ik nu wegrennen en hard ook.
Ik kijk vluchtig om mij heen, misschien vind ik wel een uitweg, misschien kan ik de buitenwereld weer zien, mischien...
Ik voel dat mijn arm krachtig wordt vastgehouden. Mijn eerste reactie is slaan en dat doe ik ook.
"Doe eens rustig." Ik hoor Jermain's stem.
Doordat het erg donker is had ik niet door dat hij het was.
"Je doet me pijn, au!" Zeg ik wanneer hij mijn arm nog steeds vast heeft.
Hij sleurt me bij mijn arm mee de kamer in en sluit daarna de deur.
"Haal me hieruit!" Gil ik. Ik zit opgesloten in een klein kamertje waar geen ramen te zien zijn. Het enige meubilair dat er is, is een stoel in het midden van de kamer. Ik bons keihard tegen de deur totdat mijn handpalmen vuurrood worden.
"HAAL MIJ HIERUIT JERMAIN!"
Ik gil en ik schop keihard tegen de deur maar er is geen beweging in te krijgen.