My Fairytale (tłumaczenie pl)

Rozdział 23

Półtorej godziny lotu Louis spędził na wierceniu się, odbijaniu swoich nóg w górę i w dół, przeczesywaniu swoich włosów i przygryzaniu swojej dolnej wargi.

- Mógłbyś przestać? - Powiedział Liam w połowie zdenerwowany, ale też rozbawiony.

- Nie. - Odpowiedział Louis. Następnie westchnął, - Co mam powiedzieć?

- Powiedz mu co czujesz,

Louis chciał coś powiedzieć.

- Stop, - nakazał Liam, - nic nie mów. Teraz, pomyśl o Harrym i powiedz mi co czujesz.

Louis pokręcił głową, - Tak wiele rzeczy.

- Te najbardziej przytłaczające,

- Że chcę go z powrotem, - odpowiedział Louis bardziej jako pytanie.

- W takim razie powiedz mu to. Wyjaśnij mu wszystko, - powiedział Liam.

Louis przygryzł swą wargę, - Ale co, jeżeli on mnie już nie chce?

Liam westchnął, - Cóż, niewiele możesz z tym zrobić.

Louis skinął głową, uznając że wszystko co powiedział Liam było prawdą, - Po prostu muszę wszystko powiedzieć. Reszta jest w jego rękach.

- Bardzo dobrze, - zgodził się Liam.

Louis uśmiechnął się i wstał z swojego siedzenia, siadając na podołku Liama i przytulając go. - Wielkie dzięki Li.

Liam przecisnął się lekko, - Proszę bardzo, - zachichotał.

- Teraz, porusz się. Chcę się poprzytulać. - Powiedział Louis, robiąc dla siebie miejsce na siedzeniu Liama.

Siedzenie nie było zbyt szerokie, ale mogli się zmieścić. Trochę ściśnięci, ale było w porządku.

~*~

- Jest tam ktoś kto na nas czeka? - Zapytał Louis, kiedy zauważył mężczyznę trzymającego tabliczkę z nazwiskiem Liama na zewnątrz ich bramy.

- Jest naszym kierowcą, - wyjaśnił Liam, idąc w jego kierunku.

Louis nie miał żadnej innej opcji, niż za nim podążyć.

Kierowca wziął ich bagaże i zaprowadził ich do samochodu.

- Dlaczego czarny SUV, Liam? Jedziemy tylko na uniwersytet. Każdy samochód by się sprawdził. - Louis przewrócił oczami.

- Nie moja wina. Powiedziałem Paulowi, żeby nie było to nic krzykliwego, - Liam wzruszył ramionami, wsiadając do samochodu.

- Paul? A od kiedy ty wydajesz rozkazy Paulowi? - Zapytał Louis, naprawdę nie wiedział co to oznacza.

Liam zignorował jego pytanie, - Rozmawiałem z nim, kiedy zasnąłeś ubiegłej nocy. Powiedziałem mu, że chcesz odwiedzić kilkoro przyjaciół, a on zaaranżował wszystko.

- Inteligentny dupek, - wymamrotał Louis.

- Brown jest daleko? - Zapytał Liam.

- 20 minut jadąc, może 15. - Odpowiedział Louis, czując się bardziej spokojnym, niż oczekiwał.

To co powiedział mu Liam naprawdę, naprawdę pomogło.

Ok, ale może zaczął czuć motylki w swoim żołądku, kiedy przekroczyli bramy.

Poczuł się dziwnie.

Czuł się jakby nigdy stąd nie wyjeżdżał. Wszystko było takie same. Mógłby przysiąc, że dopiero wczoraj przyjechał tu po raz pierwszy.