Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

3.4: De aap komt uit de mouw - Katharina

De tuin was prachtig. Sober en gracieus, met veel bomen, wandelpaden, een vijver en banken op strategische plaatsen.

"Dit is één van de mooiste tuinen die ik ooit heb gezien," zei ze vol bewondering. "Bijna even mooi als die van Saval."

Hij glimlachte trots. "Dankjewel." Hij wees naar een bank bij de vijver. "Is het goed als we daar even uitrusten?"

Hoewel ze helemaal niet moe was, stemde ze toe. Hij schraapte zenuwachtig zijn keel. "Kate," begon hij aarzelend, "ik weet dat je hier eigenlijk niet wilt zijn. Moeder heeft je op een onconventionele manier naar hier gehaald." Ze verstarde. Onconventioneel? Is dat hoe hij dreigementen noemt? Hij glimlachte verontschuldigend. "Ik ben dankbaar voor deze kans om jou te leren kennen. Moeder heeft het beste met je voor. Ze wil alles uitleggen, als je dat toestaat." Hij keek haar vragend aan.

"Euhm, oké?"

"Dan laat ik jullie. In de namiddag begint je werkdag echt." Hij stond met een knipoog op. "Kom maar, mam!" riep hij in de richting van enkele bomen. "Ze is bereid om te luisteren! Tot straks!" Hij draafde opgewekt naar binnen.

Katharina bleef stomverbaasd achter op het bankje. Heeft hij mij er ingeluisd? De geniepigaard! Ze kon echter niet anders dan zijn geslepenheid bewonderen. Door zijn sprankelende persoonlijkheid was zo'n sluwheid het laatste wat je van hem verwachtte. Ze stelde het beeld dat ze van hem had voor de tweede keer bij. Gisteren won hij ook al. Als dit zo verdergaat, worden het leuke maanden.

Koningin Daria kwam ingetogen naar haar toe. "Kat, bedankt dat je naar me wilt luisteren. Mag ik zitten?" Zonder op haar reactie te wachten, zette ze zich sierlijk neer. "Ik heb geen idee waar ik moet beginnen," mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen haar gesprekspartner.

"Het begin is meestal de beste plaats."

"Maar waar begint het begin?" Ze wreef gefrustreerd door haar bruine krullen. Net als Victor. "Het spijt me dat ik zo ver ben gegaan om je deze opdracht te laten aanvaarden. Het was niet de bedoeling om je te bedreigen. Toen Ben aangaf dat de kans groot was dat je deze opdracht zou weigeren, sloeg ik in paniek. Ik heb geen idee waarom je bent weggelopen. Je moet het niet eens vertellen als je dat niet wilt. Maar weet dit: ik zal je schuilplaats nooit onthullen."

"Waarom niet? Een ander had mij dadelijk thuis afgezet. Voor de beloning alleen al."

"Omdat ik dat verschuldigd ben aan je moeder, Kat. Ze was mijn beste vriendin. Van kindsbeen af waren we onafscheidelijk."

"Je kende mijn moeder?" Ze kon haar oren niet geloven. "Wow." Wacht eens even ... "Dit klopt niet. Dat je haar vriendin was, geeft je net een extra reden om mij terug te sturen."

Daria schudde haar hoofd. "Jij hebt Emily duidelijk niet gekend. Ik weet precies wat ze hierover zou zeggen: 'Een kind van mij kan enkel zeer intelligent zijn, Daria. Als zij ergens weggaat, heeft ze daar een goede reden voor. Daar heb jij niet over te oordelen. Help haar hoe je kan, zolang je haar niet dwingt om terug te keren. Wanneer ze er klaar voor is, zal ze zelf haar demonen confronteren.' Je moeder was een wijze vrouw, Kat. Ik mis haar nog steeds."

"Wil je mij over haar vertellen?" vroeg ze aarzelend. "Ik weet bitter weinig over haar, enkel wat verhalen van grootvader en mijn nonkels. Niet zoveel dus, ze praten niet graag over haar. Te pijnlijk."

Daria nam haar handen in de hare. "Als je wilt, praten we elke avond na het avondeten. Dan trekken we ons met het hele gezin terug om samen te ontspannen. Jij bent meer dan welkom. Ik kan mijn oude fotoboeken zoeken of anekdotes vertellen over onze kindertijd. Dat zal iedereen graag horen. Zeker omdat bijna alle verhalen beginnen met één van mijn stommiteiten."

"Daria, ik ben geen lid van jouw gezin."

"Lieverd, voor mij ben je dat wel. Jouw moeder is er mijn hele leven voor mij geweest. Ze steunde mij door dik en dun. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik Richard een kans heb gegeven toen ik als onzekere tweeëntwintigjarige niet kon aanvaarden dat een koning oprecht geïnteresseerd was in mij." Ze kneep in haar handen. "Kijk, wanneer ik merkte dat jij voor Ben werkte, moest ik iets doen. Ik wilde je helpen. Deze opdracht is het resultaat. Geef ons gezin een kans, Kat. Ik wil dat je hier blijft, als Kat of Katharina, dat maakt mij niet uit. Je mag Victors assistente blijven, opnieuw werken voor Ben met dit paleis als thuisbasis of hier wonen als gast. Dat geldt trouwens ook voor je broer. Maar laat ons beginnen met de familieavond. Als je mijn voorstel afwijst, vat ik dat op als een uitdaging en verplaats ik alles naar jouw vertrekken. Je wilt toch niet dat we de hele avond moeten vechten om één van de drie zitplaatsen?" Ze keek haar met ogen vol plezier aan. "Mmm?"

"Het is al goed, ik geef me over!" lachte ze. "Ik zal er zijn."

"Dat is een wijze beslissing, lieverd. Ik zie je vanavond."