Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

1.1: Een opdracht die je niet kan weigeren - Katharina

"Je riep, baas?" Katharina plofte neer in een stoel. Ben trok vragend zijn wenkbrauw op. "Wat?" Ze knipperde onschuldig met haar ogen.

"Je manieren vergeten, Kat?" vroeg hij geamuseerd.

"Ja, sorry. Ik had me overslapen. Er was geen tijd meer om terug te keren naar huis. Je kent die baas van mij, altijd mopperen wanneer ik te laat ben." Ze triomfeerde wanneer Bens lippen omhoog krulden. Katharina: 1 – Ben: 0! Dit spelletje was al jaren haar dagelijkse gewoonte. Een punt per kwinkslag. Het zou leuker zijn als iemand bewust zou meespelen, maar ze was al lang blij dat ze haar grapjes amusant vonden.

"Ik heb een opdracht voor jou, Kat. Een belangrijke."

"Al onze opdrachten zijn belangrijk," antwoordde ze laconiek. Het detectivebureau van Ben Ramirez was razend populair. Enkel de belangrijkste of meest interessante opdrachten maakten een kans. Wat belangrijk of interessant was, bepaalde Ben zelf, volgens zijn eigen waardesysteem. Tot grote ergernis van de geweigerde opdrachtgevers.

"Deze opdracht is van staatsbelang," zei hij gewichtig. "Je herinnert je misschien nog wel dat Matias in september een aanslag verhinderd heeft op kroonprins Richard en prinses Elisabeth van Tolosa."

Ze maakte een geringschattend geluid. "Alsof iemand dat zou kunnen vergeten. Matias haalt het in elke conversatie aan. 'Dat doet me denken aan die keer dat ik het leven heb gered van een kroonprins en zijn knappe verloofde.' En als je een opmerking maakt over zijn gedrag, ben je jaloers. Op hem zeker? Hah! Ik kan niet tegen die opschepperij, da's alles!"

"Juist, ja." Ben schraapte zijn keel om zijn glimlach te onderdrukken. Heeft hij nu net een punt gescoord? "Eén van Matias' conclusies was dat de beveiliging van de koninklijke familie niet is wat het zou moeten zijn. Ze hebben iemand nodig die hun huidige systeem bestudeert, analyseert en verbetert. Toevallig de zaken waar jij in uitblinkt."

"Nee."

"Denk er eerst over na voor je weigert."

Het bleef enkele ogenblikken stil. Ze keek peinzend naar het plafond en tikte ondertussen met haar vinger tegen haar kin. "Nee."

"Kat, alsjeblieft! Wees nu toch eens redelijk!"

"Ik ben altijd redelijk," antwoordde ze ijzig. "Mijn antwoord blijft nee."

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "We kunnen het ons niet veroorloven om zo'n belangrijke klant teleur te stellen. Ze willen een volledige doorlichting van de veiligheid, binnen en buiten het paleis. Ze eisen het neusje van de zalm. Jij bent die neus voor de veiligheid, dus jij gaat. Punt uit."

"Ben, bevelen gaat niet helpen. Dat ik de beste ben in wat ik doe, verandert niets aan de zaak. Ik zet geen voet binnen in dat paleis. Het is te gevaarlijk, dat weet jij even goed als ik. Als je mij dwingt, neem ik ontslag." Ze kruiste haar armen over elkaar. Koppig staarde ze naar een oneffenheid op de muur achter hem.

"Dat is allemaal geregeld," suste hij haar. "Als dekmantel werk je deeltijds als de persoonlijke assistente van prins Victor. Hij neemt dit jaar de activiteiten van zijn broer en schoonzus over zodat ze zich kunnen concentreren op de zwangerschap en hun baby. De rest van je tijd kan je spenderen aan je echte taak."

"Een jaar? Een heel jaar in dat paleis? Ben je nu helemaal gek geworden?!" Ze was zo geagiteerd dat ze haar stem niet meer kon beheersen. "Besef je wel hoeveel koninklijke bezoekers daar kunnen langskomen in een jaar? Als ook maar één van hen mij herkent, is het afgelopen!"

"Kalmeer nu toch! Daar heb ik allemaal aan gedacht. Je bent zijn persoonlijke assistente. Je zal niet in aanraking komen met koninklijke gasten, dat is weggelegd voor andere leden van het personeel. Hun secretaris, bijvoorbeeld. Er is geen enkel gevaar."

Zijn geruststellingen hadden het beoogde effect: ze hervond haar evenwicht en kwam weer tot zichzelf. "Binnen in het paleis misschien wel. Om de veiligheid te kunnen evalueren, moet ik met één van hen naar buiten, dat weet je goed genoeg. Waar een lid van die familie is, daar is de pers. Dat is echt wat ik nodig heb: mijn foto in de krant!"

"Katharina, je stelt je aan! Een pruik, wat make-up en het probleem is opgelost. Blaas dit toch niet zo op!"

"Benito, ik ben niet achterlijk. Dit zaakje stinkt. Waarom wil je mij dwingen een opdracht aan te nemen die indruist tegen alle veiligheidsmaatregelen die jij hebt ingevoerd?"

"Je weet dat ik je nooit in gevaar zou brengen. Geen enkele opdracht is belangrijker dan jouw gemoedsrust. Daarom moet je mij geloven wanneer ik zeg dat er geen enkel risico is." Hij masseerde zijn slapen. "Wat scheelt er, Kat? Waarom blijf je tegenspartelen?" vroeg hij zacht terwijl hij haar onderzoekend aankeek. "Waarom geloof je mij niet op mijn woord? Dat ben ik niet van jou gewoon."

Ze aarzelde. Het antwoord op zijn vraag zou een zwakke plek onthullen. Kwetsbaarheid meed ze als de pest, uit zelfbescherming. Haar vindingrijkheid en innerlijke kracht waren immers haar redding geweest, niet haar emoties. Die werden uitgebuit om haar te straffen. Daarom hield ze zo van haar werk: ze kon anderen de bescherming geven die zij nooit had gehad. Zodat zij tenminste zorgeloos hun zwakheden konden tonen.

"Vertel het me. Wat het ook is, we lossen het op. Samen."

Zijn meelevende antwoord verjoeg haar zorgen. Zoals gewoonlijk hadden haar angsten een loopje genomen met de werkelijkheid. Ben zou haar nooit moedwillig kwetsen. "Ik ben moe. Zo vreselijk moe. Toen ik zeven jaar geleden ontsnapte, dacht ik dat ik eindelijk vrij zou zijn. Maar hij zoekt me nog altijd. Mijn verleden laat me niet los. Ik betekende zo weinig voor hem en toch blijft hij mij achtervolgen. Ik ben het beu om de hele tijd achterom te kijken, om altijd en overal voorzichtig te zijn. Ik wil leven, onbezorgd en uitbundig leven. Als ik deze opdracht aanvaard, zal ik nog voorzichtiger moeten zijn. Ik kan het niet meer opbrengen, Ben."

Al haar vechtlust leek verdwenen. Zo verslagen had hij haar nog nooit gezien. Hij kneep troostend in haar hand. "Deze opdracht kan je niet weigeren, vrees ik. Ze weten wie je bent."

"Wat!?" riep ze geschrokken. "Hoe?"

"Geen idee. Misschien hebben ze je herkend toen ze hier waren om Matias te bedanken. Op een foto of zo."

"Er zijn hier geen foto's van mij."

"Het maakt voorlopig niet uit hoe ze weten wie je bent, Kat. Ze weten het. En als je de opdracht niet aanvaardt ..."

Het onuitgesproken dreigement viel als een baksteen op haar maag. Nee, alles behalve dat. Alles. Behalve. Dat. Ze sloot haar ogen en ademde diep in en uit. In haar hoofd paste ze zich aan aan de nieuwe omstandigheden. Je kan dit. Niet opgeven. "Dan heb ik geen keuze. Wanneer begin ik?"

Hij klopte goedkeurend op haar hand. "Morgen. Je vertrekt binnen een uur. Vanavond maak je kennis met de koninklijke familie. Door de zwangerschap zijn ze gehaast." Hij liep naar haar toe om haar te omhelzen. "Het spijt me," fluisterde hij. "Ik wou dat je de opdracht zonder tegenspreken aanvaard had. Dan had ik dit niet moeten vertellen. Ik weet niet eens zeker of ze het dreigement uitgevoerd hadden, maar ..."

"... Maar ik kan het risico niet nemen. Ik begrijp het." Ze gunde zichzelf nog één moment van vertwijfeling. Sterk zijn, Katharina, je komt er wel doorheen. Ze rechtte haar rug. "Ik moet wel erg goed zijn als ze zo ver willen gaan om mij voor hen te laten werken. Krijg ik nu opslag?" vroeg ze in een slechte poging om de sfeer te verlichten. Katharina: 2 - Ben: 1.

Hij lachte. "Dit zal ik missen."

"Ik ook, Ben, ik ook."

"Het komt allemaal wel goed, je zal zien."

Ze knikte. "Ik red me wel. Wat is een jaar in een mensenleven? Volgend jaar geef ik de fakkel door aan Sofia en ga rentenieren. Op een onbewoond eiland of zo." Zijn gezicht vertrok in een grimas bij de vermelding van zijn kleine zus, die sinds haar afstuderen vorig jaar meedraaide in het bureau. Ze grinnikte. Daar zal hij echt aan moeten wennen. 3 - 1 voor mij. Dit is echt geen uitdaging meer.