Hard tegen Hart - Deel 1 (Verborgen Agenda's - Boek 1) (Internet) (Netties 2017)

3.1: Een gênant ontbijt - Victor

De volgende ochtend stond Victor opnieuw voor haar deur. "Kate, ben je wakker? Het is bijna tijd voor het ontbijt."

"Hoe laat is het?" Zelfs slaperig klonk haar stem nog als muziek in zijn oren.

"Zeven uur."

"Ga weg, Victor. Ik weet niet hoeveel tijd jij elke ochtend nodig hebt om je presentabel te maken, maar ik kan het in vijf minuten. Laat mij slapen."

"Dan kom ik later wel terug. Ik was van plan om je voor te stellen aan Martha, onze kokkin. En ..." Inspelen op haar nieuwsgierigheid leek hem de beste manier om haar te laten toehappen. Hij wachtte gespannen af.

"En?" vroeg ze, nog steeds geïrriteerd.

Bingo! "Martha en ik zijn al jaren bevriend. Ze maakt elke ochtend speciaal voor mij een extra ontbijt. Croissants, chocoladebroodjes, muffins, ..." Ze kreunde. Bijna ... Nu hopen dat ze van zoetigheden houdt. "Ik ben bereid om te delen," bood hij aan.

"Wacht even, ik ben zo klaar!" Victorie! Nadat ze de deur opende, snelde ze zonder hem aan te kijken weer naar haar slaapkamer. "Even wat kleren nemen. Het zal niet lang duren!"

Ze verscheen met een bundel kleren in haar armen. Hij staarde haar hunkerend aan. Haar haar was een warboel, de wallen onder haar ogen waren zichtbaar en haar verrukkelijke rondingen waren verstopt onder een afschuwelijke flanellen pyjama. Het maakte hem allemaal niet uit. Haar aanwezigheid alleen al deed zijn bloed sneller stromen. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Ik ben een vogel voor deze Kat.

"Wat?" vroeg ze achterdochtig.

"God, wat ben je mooi." Zijn stem kraakte.

"Dankjewel. Vleien is niet meer nodig," mompelde ze verlegen. "Je hebt wat je wilt: ik ga met je mee."

Ze sloot zich op in de badkamer. Even later hoorde hij het water van de douche stromen. Dit zal langer duren dan vijf minuten. Hij nestelde zich in een zetel en wachtte ongeduldig. Een kwartier later kwam ze weer tevoorschijn, met pasgewassen haar, conservatief gekleed en licht opgemaakt. Ze zag er professioneel uit. Ze had zichzelf en de situatie duidelijk onder controle. Jammer. "Klaar?"

"Ja."

"Dan gaan we eten." Hij nam haar mee naar de keuken. "Straks toon ik je het hele huis en de tuin. Het zal even duren voor je de weg kent. Tot dan zal ik je vergezellen."

Ze wuifde zijn suggestie weg. "Ik bezit een uitgebreid verslag van Matias' opdracht. Met gedetailleerd plan van het paleis. Mij ophalen is niet nodig. Zeker niet zo vroeg."

"Ochtendhumeur, Kate?"

De blik die ze hem toewierp was koud genoeg om de hele Sahara te bevriezen. "Nee. Gisteren was een zware dag en ik heb niet veel geslapen vannacht."

"Oh. Eerste nacht in een nieuw bed?"

"Zoiets."

Haar toon gaf aan dat het onderwerp voor haar afgesloten was. Hij concludeerde dat ze vaak, misschien zelfs altijd, slecht sliep. Ik wou dat ze mij vertelde waarom. Kan ik helpen. Hij keek haar oogluikend aan. Wijselijk besloot hij om niet verder te graven. Kansen genoeg. "Dat verslag van Matias, staan daar ook persoonsbeschrijvingen in?"

"Natuurlijk. Van iedereen die op dat moment aan het paleis verbonden was."

"Dus ook van mij?"

"Ja."

"Vertel!"

Zijn kinderlijk enthousiasme verjoeg de vrieskou. Tot zijn opluchting antwoordde ze op een normale manier op zijn vraag. "Prins Victor van Tolosa. 24 jaar. Knappe verschijning en zich bewust van zijn aantrekkingskracht. Populair. Geliefd in koninkrijk en ver daarbuiten. Jongste zoon, verwend, naïef, loyaal, intelligent, probleemoplosser. Goede bondgenoot. Geen verder onderzoek nodig."

"Huh."

Ze vond zijn gepikeerde reactie op Matias' analyse duidelijk amusant. Haar ogen glansden en er speelde een glimlach om haar lippen. "De beschrijving lijkt mij accuraat. Behalve het deel over de knappe verschijning." Door de ontzetting op zijn gezicht kon ze haar lach niet meer inhouden.

Ze heeft me weer liggen. "Niet grappig, Kate."

"Je verdient het, mij zo vroeg wakker maken. Moet ik echt elke ochtend om zeven uur klaarstaan?"

"De keuze is aan jou. Als je enkel wilt deelnemen aan het algemene ontbijt om acht uur, is dat geen probleem. Maar dan mis je wel het heerlijke, speciale ontbijt van Martha," voegde hij er schalks aan toe.

"Geen enkele koffiekoek is zo lekker dat ik er een half uur slaap voor opoffer."

"Wacht maar af."

Ze arriveerden in de keuken. Het water liep hem in de mond van de heerlijke geuren die hen omringden.

"Ben je daar eindelijk, prinsje? Ik dacht al dat ik de koeken zelf zou moeten opeten!" begroette de kokkin hen hartelijk. "Ho! Wie hebben we daar? Heb je je vriendinnetje meegebracht?"

"Nee, Martha. Het is niet wat je denkt. Dit is Kat, mijn persoonlijke assistente. Vanaf vandaag zal ze mij helpen om het jaar als vervanger van Rich en Elly te overleven. Het is dus heel belangrijk dat ik op een goed blaadje kom te staan bij haar." Hij boog zich naar haar toe en fluisterde overdreven luid: "En hoe kan ik dat beter doen dan met jouw heerlijke kookkunsten?"

Martha richtte zich grinnikend tot Katharina. "Weet je, meid, prinsje hier heeft zijn speciale ontbijt nog nooit met iemand gedeeld. Je moet wel heel bijzonder zijn, mmm?" Katharina's wangen kleurden licht.

"Ik heb ook nog nooit een persoonlijke assistente gehad, Martha," antwoordde hij ontwijkend.

"Mhmm. Ik ben misschien wel oud, maar niet blind. Niet wat ik denk. Jaja," zei ze spottend en ging weer aan het werk.

"Let maar niet op haar," probeerde hij Katharina gerust te stellen. "Ze wil mij zo graag gelukkig zien met een goede vrouw en een paar kinderen dat ze mij zou koppelen aan elke vrouw waar ik mee optrek." Hij gebaarde naar een tafel waarop enkele kleine koffiekoeken en worstenbroodjes stonden. Ze keek hem onderzoekend aan. Hij realiseerde zich meteen wat hij had laten uitschijnen. Ze zetten zich aan tafel en hij vervolgde gehaast: "Niet dat ik met veel vrouwen optrek. Daarom is ze nu zo enthousiast: omdat het al zo lang geleden is dat ik interesse heb getoond in iemand." Bij deze uitspraak gingen haar beide wenkbrauwen de hoogte in. Oh nee, dat wou ik niet bekennen. "Volgens haar," voegde hij er snel aan toe, terwijl hij zijn gezicht voelde branden. Hij begon te ratelen. "Begrijp me niet verkeerd. Het is niet dat ik je niet knap vind of zo, integendeel zelfs, maar we kennen elkaar nog maar net. Na één dag kan je niet weten of je bij elkaar past, hoe graag je dat ook zou willen." Er viel een ongemakkelijke stilte terwijl ze hem geamuseerd aankeek. Wanneer het tot hem doordrong dat hij zich nog dieper in nesten had gewerkt, sperde hij zijn ogen wijd open en stamelde: "Ik bedoel ..." Hij liet kreunend zijn hoofd in zijn handen vallen. "Kunnen we nu eten? Alsjeblieft?" smeekte hij zonder haar aan te kijken.

"Natuurlijk, Victor," antwoordde ze neutraal. Zijn hoofd schoot omhoog. Hij zag nog net de humor in haar ogen en het lachje om haar mond. Ze nam een hap van een worstenbroodje. "Mmm, dit is echt heerlijk. Misschien toch waard om een half uur vroeger voor op te staan."

"Zei ik toch," mompelde hij, nog altijd niet bekomen van zijn reeks blunders. God, ik moet echt leren om mijn mond te houden. Ik heb nog nooit zoveel belachelijke dingen na elkaar gezegd. En net bij haar! Hopelijk kan ik dit snel goedmaken.